1ste Nieuwsbrief
zondag 29 juni 2013 – Belgrado (Servië)
Hoi iedereen,

Op de achtergrond weerklinkt de hese stem van Svetlana Raznatovic, beter gekend als Ceca. In Servië is ze uitgegroeid tot de onbetwistbare koningin van de turbofolk (Servische volksmuziek, maar dan op ritmes uit de popmuziek en met een overwegend synthesizer-gehalte). U heeft het ongetwijfeld geraden… Ik ben aangekomen in de Servische hoofdstad Belgrado. De hoogste tijd voor een eerste nieuwsbrief.

Het vertrek uit Ieper ligt alweer een viertal weken achter me, maar nog steeds blik ik met een tevreden gevoel terug op het afscheid. Er was veel volk zowel op de Grote Markt als tijdens de ‘Bike for the Climate’ fietstocht. De vele aanmoedigingen gaven me de wind van achteren en zoals voorzien kwam ik op 12 juni aan in Chambéry (Frankrijk).

Drie dagen later was het dan eindelijk zover: de start van de allereerste editie van ‘The Suntrip’, een ecologische fietstocht van Frankrijk naar Kazakstan. Drieëndertig avonturiers uit zes verschillende landen, elk met hun eigen omgebouwde solarfiets, hopend om de finish te halen. De eerste twee dagen fietsten we in peloton. Best gezellig, want er waren her en der bevoorradingspunten en ’s avonds lag ons bedje gespreid. Het voelde relax aan, al zullen vele deelnemers dat niet zo aan den lijve hebben ondervonden. Velen kampten reeds met technische problemen of kwamen ten val met alle gevolgen vandien. De val van Marie-Claire zorgde meteen voor een eerste verrassende wending in mijn reisschema. Marie-Claire werd door de organisatie aangezocht om Tom Papay te ondersteunen tijdens ‘The Suntrip’. Tom is half verlamd en legt de volledige fietstocht (7500 km) af met een handbike. Het was even onduidelijk of ze alsnog de draad terug ging opnemen. Inmiddels had ik samen met mijn fietsmaat uit Gent, Dirk Huyghe, besloten om ons te ontfermen over Tom. En zo geschiedde…

Marie-Claire haakte ter elfder ure toch nog opnieuw in en zo trokken we met z’n vieren de eerste dagen op. Ik miste in het begin wat de spontane ontmoetingen, het onverwachte en het aparte karakter van het alleen reizen. Dit gemis werd gelukkig ruimschoots gecompenseerd door het gezelschap. Vooral de grenzeloze strijdvaardigheid van Tom die- ondanks zijn lichamelijke beperkingen- er toch in slaagde om elke fietsdag met nieuwe moed aan te vatten, heeft zijn sporen nagelaten op mijn zwerverziel. Het waren dag per dag levenslessen in nederigheid en dankbaarheid. Voor mij is er maar één winnaar van ‘The Suntrip’ en dat is Tom. De man die blijft geloven in zijn dromen, hoe onwerkelijk ook.
Toch heb ik de groep na een viertal dagen verlaten. Mijn zwerverziel snakte naar de ultieme vrijheid, het kunnen fietsen op eigen ritme, mijn neus en de zon achterna. En zo geschiedde…

Op een steenworp van Venetië ontmoette ik twee ‘chicas guapas’ die mijn reisplannen maar al te gek vonden. Eenmaal in Venetië mocht ik mee aanschuiven aan tafel van een stel Italianen. Het gros van de Italianen gingen trouwens uit hun dak wanneer ze me voorbij zagen fietsen met mijn solarfiets en trailer. In Slovenië, meerbepaald in Ljubljana ontmoette ik de meest bizarre kerel tot dusver: Terrah. Een overjaarse psychologische hippie die zijn dagen doorbrengt in ‘Metelkova Mesto’. In deze alternatieve, culturele commune leeft hij op het ritme van drank, drugs en ongetwijfeld veel vrouwen. Niet meteen mijn levensidealen, maar de inkijk die hij me gaf in zijn leefwereld was op zijn zachtst uitgedrukt verrassend.

Even verrassend, maar dan van een heel andere orde was de ontmoeting met Joe Glammocak. Deze 71 jarige man afkomstig uit Vukovar (Kroatië) nam me een dag lang mee op sleeptouw doorheen zijn geliefde geboortestad. Via zijn verhalen, zijn weidse blik op de wereld en zijn ingetogen verdriet kreeg het verleden en het bloedbad van Vukovar (18 november 1991) een waar gelaat. De wonden van de Kroatische onafhankelijkheidsoorlog mogen dan wel geheeld zijn, de littekens van het verdriet zijn nog voelbaar aanwezig in het hart van velen die hun geliefden hebben verloren in een zoveelste zinloze oorlog.

De koningin van de Balkan is ondertussen bezig met een zoveelste bisnummer voor de zowat 110.000 fans die hier uit alle hoeken van het land zijn toegestroomd. Haar muziek dringt evenwel niet tot me door. Haar stem wordt overmeesterd door de eindeloze opsomming namen van afgeslachte onschuldige burgers uit Vukovar. Haar in 2000 vermoorde echtgenote Arkan was erbij die bewuste 18de november 1991. Niet als slachtoffer, maar als leider van de Servisch paramilitaire groepering. Het zal de fans ongetwijfeld worst wezen…