Miljard, miljard, miljard de nondedju…

Ik heb nauwelijks een oog dicht gedaan. De hele nacht heb ik liggen woelen, niet wetende welke houding ik aannemen moest. Was het niet mijn knie die pijnlijk tegen de matras en de dekens aanschuurde, dan waren het mijn ribben die me deden snakken naar adem. Jezus, het zit me de laatste tijd echt niet mee.

Na het ongeval van twee weken geleden wou ik, alvorens de grens over te steken met Laos, mijn conditie nog even testen. Een uitstapje naar het hoofdkwartier van Generaal Giap -die mee aan de basis lag van het verslaan van de Fransen bij de slag van Dien Bien Phu- leek me een ideaal fietstochtje (45km met bijna 850 hoogtemeters). Ik liet bewust alle bagage achter en nam enkel foto- en filmcamera mee. Het klimmen viel zelfs zonder elektrische ondersteuning -tegen alle verwachtingen in- behoorlijk mee. Althans de eerste vijftien kilometer, want daarna ging het alweer eens mis. Tijdens een korte, maar scherpe afdaling zag ik dat de plastic zak met mijn cameramateriaal was losgekomen. In een reflex greep ik hem vast, maar verloor daarbij evenwel de controle over mijn stuur. Het contact met het keiharde beton voelde niet bepaald als een zachte noodlanding aan, integendeel. Miljard, miljard, miljard de nondedju! Hoe is het is in godsnaam mogelijk! Ik nam de schade op. De fiets had de onverwachte klap wonderwel doorstaan, ik net iets minder. Mijn knie vertoonde brandende schaafwonden en mijn ribben voelden pijnlijk gekneusd aan. Verdomme, toch… en ik die zo fier was dat ik niet langer als een mankepoot door de straten huppelde. Waar eindigt dit?

Ik heb evenwel geen zin om nog eens een paar dagen te slijten in de grensstad Dien Bien Phu. Als ik niet per fiets de grens over kan, dan maar met de bus. Nood breekt wet. Ik heb geluk, want de bus die normaal gezien om 6u zou vertrekken, heeft anderhalf uur vertraging opgelopen. Met behulp van de hoteleigenaar kan ik nog net op tijd (met al mijn bagage en de fiets) de bus op hinkelen. Het valt me op dat de bus maar voor drie vierden gevuld is met passagiers, in hoofdzaak toeristen op doorreis. De achterste zetels zijn ingenomen door goederen. Al snel blijkt dat het niet bij deze merchandise blijft. Gedurende tien kilometer stopt de bus elke vijfhonderd meter. Mannen lopen de bus in en uit, sjouwend met gigantische dozen en zakken. De achterkant wordt zowaar volgestouwd, tot aan de nok van het dak. Wanneer ik denk dat we eindelijk echt gaan vertrekken, komt er een nieuwe lading binnen. Deze keer wordt de midden gang volledig geplaveid met zakken pvc compound. Onvoorstelbaar! Wij, de passagiers zijn een dekmantel voor het exporteren van duizend en één zaken over de grens. Dit is geen bus, dit is een vrachtwagen! Het ongenoegen onder de reizigers groeit zienderogen. Tegen elf uur in de middag hebben we nauwelijks 30 km afgelegd. Is dit representatief voor bussen die de grens oversteken of heb ik weer eens een geluksnummer getrokken?

Ook de grensovergang neemt meer tijd in beslag dan verwacht. Het gebruik van computers is bij de grenscontrole in Laos nog niet ingeburgerd. Alles wordt hier nog manueel met pen en papier verwerkt. Het prijskaartje voor de visa on arrival blijkt ook aardig op te lopen. Afhankelijk van je nationaliteit schommelt het bedrag tussen 30 en 42 dollar. De geleverde service kost 2 dollar. Op zaterdag en zondag komt daar nog eens 1 dollar bovenop. Tijdens het wachten wordt je temperatuur genomen. Kostprijs: een halve dollar, maar in het weekend mag het al eens ietsje meer kosten en dus wordt het 1 dollar. Het plaatsen van vijf stempels kost nog eens 2 dollar. Ik kijk wat zenuwachtig hoeveel loketten nog volgen, want mijn voorraad dollars begint aardig te slinken…

En jawel hoor… eindelijk is het dan zover, we rijden Laos binnen. Althans de eerste vijf kilometer… De situatie van deze morgen herhaalt zich, maar deze keer in omgekeerde volgorde. Tja, goederen moeten nu eenmaal ook op hun bestemming geraken. Om gek van te worden! Na precies twaalf uur -het normale vertrekuur was voorzien om 6u in de ochtend- rijdt de bus de stad Muang Xay binnen. Een volledige reisdag voor amper 206km! Onvoorstelbaar! Of de busmaatschappij weet heeft van deze praktijken is mij een raadsel, maar in ieder geval heb ik zoiets nog nooit meegemaakt. Vietnam eindigde in mineur en Laos start in mineur. Miljard, miljard, miljard de nondedju…