Eindigen in schoonheid…
Mijn verkenningstocht doorheen Noord Thailand zit erop. Inmiddels ben ik met de nachttrein aanbeland in Bangkok, mijn allerlaatste stopplaats. Binnen twee dagen vlieg ik naar Oman voor de laatste etappe van mijn (solar)fietstocht. De voorbije dagen had ik mijn handen vol met het regelen van allerlei zaken: visum voor Iran, herschikken van de bagage, opsturen van alweer een goeie vier kilo per post naar het thuisfront, een deftige computerwinkel vinden voor de gecrashte laptop, uitzoeken hoe de fiets mee op het vliegtuig kon en vooral hoe ik die batterijen op één of andere manier kon meenemen. Vooral dat laatste baarde me behoorlijk wat kopzorgen. Ze stiekem meesmokkelen in mijn bagage was geen optie. Tegenwoordig is de controle zo streng geworden dat ik geen schijn van kans maakte. Bovendien worden zulke batterijen omwille van explosiegevaar nooit per vliegtuig vervoerd. Maar zoals zo vaak, voor alles is een oplossing…
De oplossing werd me aangeboden door Frank van Baal. Deze Nederlander woont al ruim 20 jaar in Bangkok en ontmoette ik toevallig toen ik aan het rondtoeren was in de buurt van Chiang Mai. Hij raadde me aan om bij aankomst in Bangkok eens contact met hem op te nemen. En zo geschiedde… Hij vond niet alleen een scheepsbedrijf die vertrouwd is met het versturen van pakketten naar andere landen, maar bracht me ook in contact met een Fransman, Bernard Collin. Bernard bood me spontaan een logeerkamer aan in zijn appartement van maar liefst 400m² groot. Na bijna drie weken in mijn tentje te hebben gelogeerd, voelde mijn verblijfplaats aan als een balzaal. Hij leerde me ook de voor mij onbekende Japanse keuken kennen. Bernard trouwde namelijk tien jaar geleden met een Japanse vrouw. Daar de liefde van de man door de maag gaat, is hij ook gevallen voor de Japanse culinaire keuken. Of hoe mijn verblijf in Bangkok heel even Japanse invloeden kreeg.
Inmiddels is de fiets ingepakt. De batterijen zijn opgehaald en worden eerstdaags naar Dubai (de Verenigde Arabische Emiraten) verscheept. Bedoeling is om ze daar eind april, na mijn verkenningstocht doorheen Oman, op te pikken. Daarna neem ik de boot richting Iran. Helemaal ten zuiden, meer bepaald in Bander Abbas krijg ik voor twee maand versterking van John Callens uit Heule (Kortrijk). Samen zullen we Iran, Armenië en Georgië verkennen. Zover zijn we echter nog niet. Eerst staat Oman nog op het programma. Het belooft in alle opzichten een bijzondere ontdekkingstocht te worden. Enerzijds zal ik geconfronteerd worden met een voor mij totaal onbekende cultuur, maar anderzijds zal ik ook moeten afrekenen met loodzware temperaturen. Vanaf april klimt de temperatuur er overdag op tot boven de veertig graden. Reken daar nog eens de zwaar beladen tandem bij met een werkloze motor in het achterwiel en het plaatje is compleet. Nu ja, waar een wil is, is een weg… Adieu Zuidoost-Azië, wie weet tot nog eens… En nu maar hopen dat het vliegtuig niet crasht 🙂