Mijn vaststelling, na een jaar fietsen…

Armenië prijkt als vakantieland niet meteen bovenaan op het lijstje van favoriete vakantiebestemmingen. Naar schatting ligt het aantal toeristen er rond de 500.000, in hoofdzaak Armeniërs en mensen uit buurland Iran. De beperkte bewegingsvrijheid om Armenië over land te verlaten, speelt ook niet meteen in voordeel van het toerisme. Zowel de landsgrenzen met Turkije als met Azerbeidzjan zitten potdicht. Reken daarbij nog de klimatologische omstandigheden (in de winter ijzigkoud en de zomer bloedheet) en het plaatje is compleet.

Een uitgebreid toeristisch transportaanbod is in Armenië dan ook niet zo voor de hand liggend. Onze zoektocht om de fiets per bus vanuit het stadje Sisian naar de hoofdstad te vervoeren (220 km) loopt zoals verwacht uit op een sisser. Er zit niks anders op dan al liftend ons geluk te beproeven. Tot onze grote verbazing hebben we na een half uur reeds beet. Een grote, logge vrachtwagen zet ons zes uur later af aan de rand van Yerevan. Via het bevriende Nederlandse fietskoppel Blanche en Douwe hebben we een adres gekregen van een goeie fietsenzaak in de hoofdstad. Na drie uur stappen met volle bepakking door de avondspits bereiken we net voor sluitingstijd de fietswinkel. We kunnen er de fiets achterlaten en spreken af om ’s anderdaags samen het probleem aan te pakken.

Bij aankomst is de fiets reeds ontdaan van zijn achterwiel. De eigenaar heeft ons meteen weinig hoop. Hij slaagt er niet in om het defecte stuk los te maken van de motordeksel. We blijven evenwel niet bij de pakken zitten. Na een taxirit van een kwartier betreden we het domein van de Nationaal Technische Wielerschool van de Republiek van Armenië. Onder een lommerrijke boom zit een pensioengerechtigde man een lekke band te herstellen. Jonge ‘coureurkes’ in fietstenue lopen af en aan. Hier worden de Armeense Tom Boones klaargestoomd om de wielertop te bereiken. Wat ons meteen opvalt, is de bedenkelijke kwaliteit van de fietsen. Waar onze Belgische wielrenners in spe beschikken over de meest innovatieve koersfietsen, moeten hun Armeense collega’s het doen met afdankertjes. De armoede die we al zo vaak hebben aangetroffen in Armenië is ook hier zichtbaar aanwezig. Terwijl we een glimp opvangen van het jonge wielerwereldje wordt ons fietsprobleem verder geanalyseerd. Ook nu weer moeten we na ruim twee uur onverrichter zake afdruipen.

We belanden uiteindelijk in een achterbuurt van de hoofdstad. Verscholen tussen enkele loodsen en te midden van een stort aan fietsonderdelen maken we kennis met Samuel en Hayd. De twee mannen van rond de veertig wenden al hun kracht aan en slagen erin om het tussenstuk los te wrikken. Het verdict is evenwel -zoals verwacht- negatief. Het aanhechtingsstuk valt niet meer te herstellen. Na enig overleg besluiten we om te kiezen voor de enige optie die nog over blijft: het herspaken van het wiel en de motor eruit gooien. Tegen valavond is de fiets rijklaar. Ik ben op enkele dagen na precies een jaar onderweg. Vertrokken vanop de Grote Markt van Ieper met een gesofistikeerde solarbike met motor en zonnepanelen. Een jaar later blijft er van alle technologische snufjes niks meer van over. De fiets is terug in zijn naakte vorm zoals ik hem destijds heb aangekocht in de Ligfiets-winkel (www.ligfiets.be) te Gent. Wanneer ik ’s avonds ruim acht kilometer lichter doorheen de hoofdstad fiets, spoel ik de voorbije 12 maanden als een film terug. Het solarverhaal zit er na vandaag definitief op. Als ik er één eindconclusie uit kan trekken dan is het wel deze: ‘Less is more!’