Op weg naar nieuwe grenzen en landen (Birma, Bangladesh, India,…)

Reizen is geen nine to five job, maar eentje die non-stop de wijzers van de klok meedraait. De dagen volgen elkaar in ijltempo op en zienderogen kom ik tot het besef dat mijn reis zich op het keerpunt bevindt. De terugtocht naar het nog verre België is ingezet. Acht maanden vol reisindrukken liggen reeds achter mij. Mijn fietstassen zijn nu al volgestouwd met onuitwisbare anekdotes en ‘historias minimas’. Kleine verhaaltjes van een zwerver op weg naar morgen. Met een tevreden gevoel blik ik terug op wat geweest is. Toegegeven, het was niet altijd even gemakkelijk. Vooral op technisch vlak had ik niet altijd het geluk aan mijn kant. Het solar project is in mineur geëindigd, maar het hele concept heeft me wel een pak ervaringen opgeleverd.

Ondertussen fiets ik al een tweetal maand iets mobieler -maar toch nog met 54 kilo bagage en een fiets van 35 kilo- rond in het verrassende Azië. Het afhaken van de trailer was een moeilijke beslissing, maar achteraf gezien was het de beste keuze. Een mens moet nu eenmaal verder, ook op reis. Mijn kennismaking met Vietnam zit er definitief op. De voorbije anderhalve week heb ik aardig wat fietskilometers afgelegd. Tijd om mijn dagboek bij te houden of bij te werken, zat er niet echt in. ’s Avonds was ik murw gefietst en zag er tegenop om de indrukken van de voorbije dag neer te tikken. Ik had me ook voorgenomen om mezelf wat vakantie te gunnen en nog een minitrip te ondernemen naar de het uiterste zuidelijke punt van Laos. Op de 4000 eilanden heb ik bewust de laptop voor één keer diep in de fietstas laten zitten. Het was een goeie keuze.

Vanuit Pakse (grens tussen Laos en Thailand) ben ik inmiddels per bus aangekomen in Bangkok. Het wordt een blitzbezoek met als enig doel het regelen van een paar visa, waaronder die van Myanmar en Bangladesh. Van de onrust n.a.v. de verkiezingen van zondag aanstaande valt er weinig te merken in deze grootstad. Het commerciële hart van Bangkok is omgetoverd tot één grote festivalcamping. Rijen iglotentjes staan er in slagorde opgesteld. Daar slapen de demonstranten die van ver buiten Bangkok zijn afgezakt naar de grootstad. De autovrije straten stralen één en al rust uit. Duizend en één geuren afkomstig van de vele tientallen eetstalletjes vermengen zich met de muzikale klanken die uit de boxen schallen. Op een groot podium met videoscherm zingen bandjes van wisselend niveau protestliederen. Het lijkt wel Woodstock. Buiten de protestzone gaat het leven in Bangkok zijn gewone gang verder.

Ik geraak er aan de praat met een aantal demonstranten en pols naar hun beweegredenen van hun bezetting. Tijdens het gesprek voeren de woorden ‘geen democratie’ en ‘corruptie’ de boventoon. De inwoners van Thailand willen een totale ommekeer in het politiek systeem. De huidige machthebbers, het regime van de familie Shinawatra, wordt grootschalige corruptie verweten. Geld om de economie en het land de goeie richting uit te sturen, verdwijnt steevast in malafide zakken. Zonder grondige hervormingen en een nieuw bestuur aan de macht is het een verloren zaak. Wat de uitkomst van de verkiezingen met zich zal meebrengen, is koffiedik kijken. Op mijn vraag of het protest zal escaleren, haalt één van de demonstranten zijn schouders op. Met enige triomf steekt hij zijn borst vooruit. De witte slogan op zijn T-Shirt bevestigt zijn vastberadenheid: ‘Shutdown Bangkok’. “Momenteel zijn er tien doden gevallen. Wij gaan in ieder geval door tot het bittere einde. We hebben niks te verliezen. Het kan alle kanten uitgaan…” Ik heb evenwel reeds mijn kant gekozen, want morgen verlaat ik de hoofdstad, richting Myanmar. Vanaf februari verleg ik wederom mijn grenzen. Myanmar (Birma) zal ongetwijfeld een verrassende ontdekking worden, want het land opende pas tien jaar geleden zijn deuren voor toeristen. Het jarenlange isolement door het militaire bewind zal ongetwijfeld zijn sporen hebben nagelaten. Benieuwd hoe ik het land achter deze grimmige façade zal ervaren…