16/12/2012 – En wat nu?

De klimaattop in Doha: een tranendal…

De teerling is geworpen. De klimaattop in Doha is afgelopen met een sisser van formaat.

Nochtans was de inzet niet gering. De opwarming van de aarde tegen het eind van deze eeuw beperken door de CO2-uitstoot drastisch terug te schroeven. De verwachtingen waren, na de teleurstellende klimaatconferenties in Kopenhagen (2009) en Cancun (2010), hoog gespannen. Twee weken lang waren alle ogen gericht op het buitengewone circus dat zijn tenten had opgeslagen in de hoofdstad van Qatar. Een haast paradoxale locatie als je weet dat dit land gebouwd is op fossiele oliedollars en energieverslindende airconditioning ervoor moet zorgen dat het leven er nog enigszins aangenaam kan verlopen.

Sceptici noemden de klimaatconferentie ‘de voorspelbare flop van Doha’. Het doemscenario is waarheid geworden. De klimaattop lijkt een zoveelste maat voor niets te zijn geweest. Wat men op de valreep nog in der haast uit de brand heeft gesleept, is teleurstellend. Het Kyoto-akkoord wordt verlengd tot 2020. In 1997 waren de industrielanden overeengekomen om de uitstoot van broeikasgassen tegen 2012 met gemiddeld 5,2% te verminderen ten opzichte van het niveau van 1990. Ogenschijnlijk een goeie zaak, maar de werkelijkheid hangt een beeld op met een wrange nasmaak.

Enkele grote spelers, zoals Japan, Canada en Rusland hebben de ‘Titanic’ reeds verlaten en ook binnen Europa is het engagement ver zoek. Je kan -ondanks alles- tegen beter weten in optimistisch blijven, zeker als je de gedachte van Churchill hoog in het vaandel draagt. “Succes is gaan van de ene mislukking naar de volgende, zonder je enthousiasme te verliezen.” De grote hamvraag blijft evenwel: Kan een klimaattop ooit succesvol worden? Persoonlijk vrees ik van niet. Zolang de politieke wil er niet is, blijft alles een gevecht tegen de bierkaai. Een jammerlijke vaststelling, want elke politicus weet wat hij of zij moet doen om het klimaatprobleem ten gronde aan te pakken. Alleen is er geen enkele politicus die weet hoe hij of zij daarna nog verkozen moet raken.

Er werd de voorbije weken geen match gespeeld, zelfs geen oefenwedstrijd. Eenieder stond in de circusarena wat te dribbelen. Je hoefde niet eens een pas te geven, laat staan de bal op te vangen. Heel even leek er toch schot in de zaak te komen. Of was het dan toch eerder paniekvoetbal? “Give me the solution and leave, please!’. De voorzitter van de klimaattop, Abdullah Bin Hamad, kreeg het op een bepaald moment op zijn heupen. Bereik een oplossing en ga weg, riep hij. Om zijn woorden kracht bij te zetten sloeg hij met zijn vuist op tafel. Een gebalde vuist vol opgekropte frustratie en wanhoop… Het niet nakomen van de (financiële) verplichtingen van de Europese Unie om hulp te bieden aan de ontwikkelingslanden om de opwarming van de aarde te bestrijden, leidde zelfs heel even tot een emotioneel moment toen de Fililppijnse onderhandelaar in tranen uitbarstte. Het deed me heel even denken aan de emotionele oproep van politica en Ford-arbeidster Meryame Kitir naar aanleiding van de sluiting van de Ford fabriek in Genk. Het authentiek verdriet mocht evenwel niet baten en het ziet ernaar uit dat ook deze tranen een slag in het water zullen zijn. De tranen zullen misschien pas echt effect hebben wanneer het besef zal doordringen dat we een gruwelijke vergissing aan het begaan zijn. De vergissing dat we nog tijd genoeg hebben om het klimaat onder controle te houden.

In feite is het al bijna te laat. Verwoestende stormen zijn al lang geen science fiction meer. Iedereen schreeuwt in eigen land moord en brand om een halt toe te roepen aan  de migratiestroom, maar wat gaan we doen als hele delen van de wereld -precies door de opwarming van de aarde- onder water zullen komen te staan?  Zullen we dan ook onze kop in het zand steken en zeggen dat we geen schuld treffen? Als de politieke wil er niet is, dan moet de stem van de man in de straat des te groter zijn. En neen, de wereld zal niet vergaan op 21 december. De teloorgang van onze planeet is al in volle opmars. Elke dag maken we onze planeet een beetje meer kapot. Zelfs tranen zullen daar niets aan veranderen.

 

 

Een gedachte over “16/12/2012 – En wat nu?

  1. Overal in Geluwe zie ik nu plakkaten tegen de geplande windmolens langs de A19, de plaatselijke politici steunen dat !!! Men kan niet eeuwig beroep doen op fossiele brandstof, gezien de bevolkingsexplosie zal de ontbossing toenemen en de vraag naar voedsel toenemen. Nu reeds zien we in Azië volop overschakeling op g.g.o. Airco in onze auto en woning vinden we normaal, alhoewel dit veel energie verbruikt. Enkel het afremmen van de bevolkingsgroei kan een catastrofe op lange termijn voorkomen.

    mvg jacques

Reacties zijn gesloten.