Ik moet toegeven, het is lange tijd stil geweest. Door de recente gebeurtenissen had ik de moed niet meer om noch te schrijven, noch te reizen. Ik bevond me a.h.w. in een soort slaapmodus, niet goed wetende in welk seizoen ik vertoefde. Wanneer je op reis vertrekt, denk je wel eens aan de tegenslagen die je op je pad kan tegenkomen. Ziekte, ongeval, diefstal,… het zijn de eerste zaken die in mij opkomen. Wanneer deze zaken te ingrijpend zijn, is het verder zetten van de reis veelal geen optie meer en is een terugkeer naar de heimat onvermijdelijk. Van alle tot dusver gemaakte reizen ben ik gelukkig gespaard gebleven van bovenstaand onheil. Soms denk ik wel eens dat er een bewaarengel meereist in één van mijn fietstassen of dat mijn vader zaliger van tussen de wolken toeziet of alles goed gaat.
Externe factoren liggen veelal aan de basis van tegenslagen. Misschien daarom dat we er zo moeilijk mee om kunnen gaan. Enerzijds omdat ze onverwacht op je pad komen en anderzijds omdat we er niet tegen gewapend zijn. We worden door snelheid gepakt en blijven soms verweesd achter. Dit gevoel overmeesterde me de voorbije weken waardoor het wel leek alsof ik me als een schim doorheen het universum bewoog. Het land waarin ik me bevond en nog steeds bevind, maakte het nog moeilijker om alles in een juist perspectief te zien. Net wanneer ik zo’n nood had aan communicatie was deze hier in China haast onbestaande. Dat het reizen doorheen China zo’n zware beproeving ging worden, had ik me niet kunnen voorstellen.
Inmiddels zijn we reeds een paar weken verder en heb ik de tijd de tijd gegeven om één en ander in zijn context te plaatsen. Dat de reis overschaduwd is door een ingrijpende factor van buitenaf, valt niet te ontkennen. Het is gek, maar soms word ik uit het niets uit mijn reisuniversum gehaald, alsof ik heel even geen deel uitmaak van de wereld om me heen. Demonen lijken dan om mee heen te zweven en dwingen mij om de toekomst onder ogen te zien. Precies dat probeer ik zoveel als mogelijk te vermijden, want het staat het onbezonnen reizen in de weg. Ik wil opnieuw reizen met al mijn zintuigen, de wereld aftasten met de ogen van een kind en me welkom voelen in de gastvrijheid van het dagelijkse leven onderweg. Met deze ingesteldheid steek ik eerstdaags de grens met Laos over en voeg een totaal nieuw hoofdstuk toe aan wat de langste reis uit mijn leven blijkt te zijn…