Couleur locale…

Wij hebben iets met markten, met het gebeuren rond kopen en verkopen. Vertoeven we ergens in één of andere stad, dan maakt de wekelijkse marktdag deel uit van ons reisprogramma. Meer nog, we plannen onze route zodanig dat we er net op die ene dag aankomen. Markten zijn per definitie streekgebonden en dat maakt het nu net zo boeiend. De ‘couleur locale’ is er nergens anders zo zichtbaar aanwezig. We flaneren te midden van een boeiende wereld die zo verscheiden aanvoelt. Zowat alle ingrediënten van een samenleving centraliseren zich op die ene plek. Het is een sociaal event waar het dagdagelijkse leven zich vermengt met een potpourri aan kleuren en geuren. Voor amateur fotografen zijn het de uitgelezen locaties om de foto te schieten waar ze al jaren van dromen. Het publiek loopt er rond in hun eigen biotoop en dat alleen al maakt van de ontmoetingsplek een niet te missen attractie.

De markt van Nizwa is zo’n plek. Elke vrijdag, nog voor dag en dauw, transformeert deze oasestad zich in een bruisende ontmoetingsplaats. Verse groenten of vis maken hier geen deel uit van de koopwaar. Alles draait hier rond geiten en koeien. Draaien kan je hier zelfs letterlijk opvatten. De verkopers lopen immers rondjes waarbij de omstaanders zorgen voor de perfecte afbakening. Terwijl ze hun viervoeters achter zich aanzeulen, prijzen ze de beesten aan als was het de koop van de eeuw.

De verkoop gebeurt op basis van de hoogst biedende. Mannen gekleed in witte Dishada’s en neerhurkende vrouwen met snavelmasker houden de verkopers met handje-klap staande. Met vakkennis betasten ze vervolgens de beesten. Voldoet die aan hun vereisten, dan start het onderhandelen. Het leuke is natuurlijk dat er meerdere geïnteresseerden zijn en dus ontstaat er een spervuur aan bedragen. De interactie tussen kandidaat-kopers en verkoper is weergaloos! Sommige verkopers zijn geboren entertainers die hun koopwaar op een verbluffende wijze weten aan te prijzen. Ze lopen zich letterlijk in het zweet om toch maar de beste prijs te bekomen. Het schouwspel is enig in zijn soort. Ik geniet mateloos van het spektakel en de sfeer. Met mijn camera speur ik in het rond, steeds zoekend naar dat ene beeld, die ene momentopname, dat allesomvattend beeld. Maar best dat we in het digitale tijdperk leven, want ik zou mij ruïneren aan fotorolletjes. Waar ik de tijd zal vinden om ooit een deftige selectie te maken van alle vastgelegde, visuele indrukken is een zorg voor later. Het nu-moment is belangrijker dan de toekomst.

De vrijdag is hier in de Arabische Wereld wat voor ons de zondag is, rustdag. Alle bedrijvigheid valt hier stil rond de middag, zo ook in Nizwa. De rust verdringt de laatste marktkramer en in een mum van tijd ligt de grote parkeerruimte voor de traditionele Souk er verlaten bij. Mijn stalen ros met hebben en houden staat nog steeds onaangeroerd voor één van de vele kleermaker winkeltjes. Dat maakt het reizen in Oman ook zo aangenaam. Overal kan je zonder vrees je fiets met bagage achterlaten. Zelden heb ik een land ontdekt waar mensen zo vredig samenwonen. Mocht ik ooit nog eens verkassen, dan maakt Oman een supergrote kans.

Niet alleen de markt van Nizwa is een topattractie, ook het 17de eeuwse fort is een bezoek meer dan waard. Helaas wordt ook hier de zondags (vrijdags)rust toegepast en moet ik mij tevreden stellen met een glimp van de buitenkant. Omdat het in de namiddag snoeiheet is, besluit ik om een rustdag in te lassen. Op die manier kan ik alsnog morgen het fort bezoeken. Terwijl ik aanstalten maak om een schaduwplekje te zoeken voor een lange siësta, geraak ik aan de praat met de uitbater van de kledingzaak. Yasir is afkomstig uit Pakistan. Hij runt als kleermaker een piepklein winkeltje uit. Zoals hij zijn er in Nizwa honderden. Het zijn migranten die hier een beter bestaan proberen op te bouwen. Hij nodigt me uit om samen te lunchen. Wanneer hij even later verneemt dat ik onder de sterren slaap, nodigt hij me prompt uit om bij hem te logeren. ’s Avonds ontmoet ik nog zijn twee broers en zijn vader. Ze huren met zijn allen een piepkleine kamer waar het meubilair bestaat uit vier matrassen, een Tv-scherm en een keukenkast die de weg naar de kringloopwinkel niet eens zou overleven. Ik rol mijn slaapmatje uit en deel voor één avond hun leven. Luisterend naar hun dromen, hun idealen en gevoelens van heimwee blijf ik worstelen met die ene onbeantwoorde vraag. Hoe erg moet het leven in hun thuisland zijn om hier duizenden kilometers verder een bestaan op te bouwen die me mensonterend lijkt? Reizen stemt tot nadenken en leert me eens te meer dat wij te weinig beseffen hoe steengoed we het hebben. Relativering en dankbaarheid zijn meer dan ooit de sleutelwoorden van geluk…