22/09/2013: Samenzijn…

Samenzijn…

Samenreizen met je wederhelft doorheen de dorre Gobi-woestijn van Mongolië… Het is wellicht niet iedereen gegeven. De plek staat voor velen ook niet in het verlanglijstje van paradijselijke bestemmingen. Toch hebben dergelijke plaatsen iets bijzonders.

Stel je volgende setting voor… Een stenige, soms heuvelachtige dorre vlakte met hier en daar plukjes gras en lage struikjes. Dwars doormidden één eindeloze geasfalteerde baan en verder 360 graden in het rond niks anders dan natuur. Met wat geluk zie je aan de horizon een ger of een half verrot dier aan de kant van de weg. Dood vee wordt in Mongolië niet begraven, want dat verstoort de grond. Tegenliggers kruisen je pad met mondjesmaat, maar hun motorische snelheid is omgekeerd evenredig met je trapkracht. Deze wordt in hoge mate bepaald door de natuurelementen die al eeuwenoud het karakter domineren van de Gobi woestijn. Zandstormen zijn er meer regel dan uitzondering waardoor het landschap nimmer dezelfde is. In deze setting fietsen wij en hebben we het privilege om geïsoleerd van luxe samen de tijd te delen en door te brengen. Tevens is het ook een beproeving voor twee zielen die in het dagelijkse leven hoofdzakelijk in hun eigen cocon leven. Eenieder heeft z’n werk, z’n eigen beslommeringen, … Echt tijd maken voor en door elkaar komt maar al te vaak op de laatste plaats. Een aantal dagen met z’n tweeën fietsen ver weg van de vertrouwde omgeving en los van alle luxe, opent een ongekende ruimte.

Een ruimte die je toelaat om binnen te dringen in de poriën van je metgezel.Verstoten van alle luxe en terugvallend op jezelf en je partner, leer je elkander als geen ander kennen. De zogenaamde ‘kleine’ kantjes komen naar boven en gaandeweg ontdek je hoe verschillend eenieder is in zijn doen en laten. De desolate, niet te vatten leegte die me zo beklijvend naar de keel grijpt, geeft mij een lyrisch gevoel. Het absolute niets bedwelmt me, maakt me haast weemoed dronken. Dat gevoel wordt bij Annelies fel getemperd door de onzekerheid van het niet aankomen, het niet weten waar te slapen. Die onzekerheid geeft haar een beangstigend gevoel. Voor valavond in een dorp aankomen is voor haar een hele geruststelling. Eenmaal in het dorp start opnieuw de gekende zoektocht naar het vertrouwde, een hotel met bed en douche.

Het is een vorm van reizen die haaks staat tegenover mijn zwerversgevoel: het onzekere, de opeenstapeling van toevalligheden, het niet weten waar of hoe, het dwalen en verdwalen, … Het zijn precies die zaken die me blijven boeien en die me sturen in een richting, in een spoor van nergens naar ergens. Als de wetmatigheden van het gekende alles overheersen, dan hoeft het voor mij niet meer. Misschien wel daarom dat ik in mijn voorbereidingsfase zelden websites afschuim van voorgangers. Ik hoef niet te weten wat er op mijn weg ligt, wat ik wel en niet verwachten mag. Neen, laat mij maar pionier blijven in mijn dromen, in mijn reisbeleving. Ik hoef geen houvast, geen geborgenheid van een hotel. Hotels zijn er voor mensen die willen verdwijnen in de anonimiteit, die zich kunnen verzoenen met het onpersoonlijk karakter dat elk hotel nu eenmaal uitstraalt. Hotels zijn voor mij geen coördinaten op mijn reisroute. Het zijn herkenningspunten die kunstmatig gecreëerd zijn, omdat mensen nu eenmaal behoefte hebben aan herkenning, aan datgene wat ze vaak te veel missen. Neen, laat mij maar mijn tent opzetten in het absolute niets of naast de ger van een familie nomaden. Laat mij maar verbroederen met de speling van het lot, de wispelturigheid van de natuur, de openhartigheid van land en volk. Laat mij maar nomade zijn tussen de nomade. Laat mij maar dwalen en verdwalen…

3 gedachten over “22/09/2013: Samenzijn…

  1. Heel mooi gezegd Gregory .Ik zou bijna durven zeggen er is een dichter aan jou voorbij gegaan .En inderdaad het is pas op zo’n momenten dat je elkaar echt leert , op momenten dat je op elkaar aangewezen bent en dat je pas ontdekt hoe verschillend je wel bent . En we maken inderdaad te weinig tijd voor elkaar door onze dagdagelijkse beslommeringen , zo’n momenten moeten je dan ook zeker koesteren want wie weet wanneer je daar nog eens de tijd voor hebt als je weer in het normale leven terecht komt . Moge je samen met je vrouw verder nog de reis van jullie leven beleven en genieten van elk moment samen . Het ga jullie verder goed en dat de weg naar het onbekende jullie een beetje bekend mag worden . Ik zou willen eindigen met het volgende loop niet voor elkaar want dan kan de een misschien niet volgen maar loop naast elkaar en geniet samen van alles wat jullie pad kruist dan pas kan je zeggen wat zijn wij toch gelukkig met elkaar .
    Heel veel lieve groeten van Lena

Reacties zijn gesloten.