Eindigen in schoonheid…
De voorbije weken heb ik meer dan ooit als een zwerver rond gezworven. Slapen onder de sterren, eten in sobere coffeeshops en wassen in moskeeën en restaurantjes. Ik ben eerlijk gezegd toe aan wat comfort en dus besluit ik de laatste dagen in Oman door te brengen ten huize van Carolyn Horner. Deze Amerikaanse heeft jaren geleden haar hart verloren aan Oman en doceert Engelse literatuur aan de universiteit van Ibri. Sinds enkele jaren stelt ze haar ruime woning open voor couchsurfers.
De keuze blijkt een voltreffer te zijn. De aangeboden kamer met privé sanitair voelt aan als een vijf sterren hotel. Ook de gastvrouw zelf straalt één en al klasse en vitaliteit uit. s’ Avonds praten we na de maaltijd honderduit over de meest diverse onderwerpen en ontdekken zo gaande weg diverse raakvlakken. De gezellige sfeer zorgt ervoor dat ik zelfs een dag langer blijf dan voorgenomen. Ook een verdwaalde zwerver heeft soms eens nood aan een vaste stek waar het heerlijk vertoeven is.
Omdat ik een extra dagje langer blijf dan voorzien, besluiten we om samen op uitstap te gaan; niet met de fiets, maar met de wagen. Omdat we er wel iets voor voelen om de desolate leegte van één van ’s werelds grootste woestijnen op te zoeken, valt onze keuze op The Empty quarter oftewel de Rub al Khali dessert. Het gebied in centraal Oman overspant maar liefst een oppervlakte van 650.000 km². Het grootste gedeelte ervan behoort tot het grondgebied van Saoedi-Arabië. Slechts een deel ervan grenst aan Jemen en Oman. Toch is het stuk woestijn met hoge zandduinen voldoende groot om een indruk te krijgen van de oorverdovende stilte.
Ondanks de zeer geringe neerslag slagen enkele standvastige planten er toch in om te overleven. Hun aanwezigheid maakt het decor des te onwezenlijker. We rijden kilometers lang over een weg die zich loodrecht doorheen de woestijn klieft. Af en toe kruisen enkele denderende vrachtwagens ons pad. Ze verdwijnen keer op keer als een stip aan de horizon en laten ons opnieuw achter in een haast ongekende en niet meer vertrouwde stilte. Vaak houden we halt om foto’s te nemen of om de desolaatheid in zijn totaliteit waar te nemen. De weg is eindeloos. Het lijkt wel of tijd en ruimte hier onbestaande zijn. Een mooier afscheid van Oman had ik me bijna niet kunnen voorstellen…
Morgen fiets ik in één rechte lijn richting Dubai. Daar wil ik in de eerste plaats mijn fiets grondig laten nakijken en enkele noodzakelijke fietsonderdelen vervangen. Vanuit Dubai neem ik eerstdaags de boot naar de havenstad Bandar Abbas aan de Perzische Golf. Van daaruit start meteen het derde en laatste deel van mijn lange fietstrip. De komende twee maand krijg ik bovendien het gezelschap van John Callens uit Heule (Kortrijk). Samen zullen we achtereenvolgens Iran, Armenië en Georgië aandoen. Maar eerst nog een glimp opvangen van de glamour en glitter van Dubai. In wezen is Dubai een ‘emiraat’, een provincie of rijk dat deel uitmaakt van de Verenigde Arabische Emiraten. Dubai staat synoniem met torenhoge futuristische creaties. Hier prijkt onder meer het hoogste gebouw van de wereld, de Burj Khalifa (828 meter). Daar komt wellicht in de toekomst verandering in, nu buurland Saoedi-Arabië begint aan de constructie van een kilometer hoog gebouw. De wolkenkrabber, die de naam Kingdom Tower zal dragen, moet zo’n 1 kilometer hoog worden. Het prijskaartje van dit huzarenstukje wordt geschat op een slordige 900 miljoen euro. Van onovertroffen grootheidswaanzin gesproken! Ik zal maar nederig de wereld blijven verkennen, op mensenmaat en op de fiets…