in het teken van de nationale vlag…

Met een dag, of beter gezegd twee dagen, vertraging verlaat ik Abkhazia. Het eerste oponthoud is geheel voor m’n rekening, het tweede daarentegen helemaal niet. Wanneer ik op de terugweg, vroeg in de ochtend, opnieuw de hoofdstad Sukhume binnenfiets, hangt er een feestelijke stemming in de lucht. De opvallende vlag van Abkahzia wappert er in alle formaten. De vroegste standhouders hebben reeds hun prullaria uitgestald. Geur van zoet, ochtendlijk gebak vermengt zich met melodieuze muziek die zachtjes uit de luidsprekers schalt. Een korte rondvraag leert me dat de republiek Abkahzia vandaag volledig in het teken staat van z’n nationale vlag. Het hoogtepunt van de festiviteiten vindt pas in de vooravond plaats en dus besluit ik om nog een ommetje te maken naar het bedevaartsoord van Kaman.

Deze heilige plek ligt op een steenworp verwijderd van de hoofdstad, maar wel hoog in de bergen. De loodzware hitte en de zeer slechte off-road weg vergen het uiterste van mijn krachten. Ontelbare keren moet ik het onderspit delven en zit er niks anders op dan mijn hebben en houden naar boven te duwen. Langs de kant van de weg zie ik her en der stenen plakkaten met gedetailleerde gegevens. Ze zijn aangebracht door de Engelse organisatie ‘Halo Trust’ die in Abkhazia al jaren aan de slag is om het land mijnenvrij te maken. Sinds een aantal jaren is het gebied rond de Kaman-bron ook opnieuw veilig terrein. Geen overbodige luxe, want elke dag komen hier honderden pelgrims vanuit heel Rusland op bedevaart. Voor de Russen is deze Kaman-plek zo belangrijk omdat hier de schedel van Johannes de Doper verborgen zou hebben gelegen. In grote getale komen ze hiernaartoe om zich te laten dopen in het heilige water. Het klassieke, stenen kerkje is uitgebreid met een houten chalet die eveneens is omgevormd tot gebedsplaats. Devotie vermengt er zich met de geur van wierook en brandende, asperge dunne kaarsen.

Veel minder sacraal gaat het er aan toe op het centrale Overwinningsplein van Sukhume. Mooi uitgedoste kinderen met papieren wimpels troepen er samen. Fiere moeders ontpoppen zich tot beroepsfotografen en blikken hun oogappels in alsof ze meedingen voor de titel van Miss Universal. Eigen kind, schoon kind, zeker? Na het neerleggen van een rode roos bij het herdenkingsmonument van de onafhankelijkheid, trekt de colonne richting zeedijk. De brede wandelboulevard is inmiddels omgetoverd tot een braderie. De geur van ochtendlijk, zoet gebak heeft plaats gemaakt voor verleidelijke popcorn en ijslolly’s. Jonge koppeltjes kuieren hand in hand, terwijl jengelende kinderen zeurend achter vader en moeder lopen. Straatventers leuren met vlaggen en gadgets. De stad kleurt sfeervol. In de lommerrijke stadspark observeren een stel oudjes in traditionele, feestelijke outfit de gezellige drukte. Eenmaal de avond valt, concentreert het gebeuren zich rond het centrale podium. Toespraken wisselen zich af met dans en muziek. Iets doet me vermoeden dat het feest hier nog tot in de kleine uurtjes zal doorgaan. Voor een verdwaalde reiziger op doortocht misschien net iets te lang van het goede. Tijd om rustiger oorden op te zoeken en m’n tentje op te slaan…