02/11/2013: Nieuwsbrief 5

5de  Nieuwsbrief
Zondag 1 dec 2013 – Dien Bien Phu (Vietnam)

Hoi iedereen,

Vietnam… al jaren staat dit land in mijn top drie van favoriete reisbestemmingen. Eenieder associeert het land met de Vietnamoorlog en het land waar hamer en sikkel nog steeds de politieke koers bepalen. In mijn gedachtewereld associeer ik het land eerder met de eeuwige glimlach van zijn volk en de culinaire niet te versmaden keuken. Bijna een maand lang ging ik op ontdekkingstocht en moest gaandeweg vaststellen dat de prachtige toeristische toekomst van Vietnam reeds een schaduw heeft geworpen op de ooit zo onschuldige en welgemeende glimlach. Een terugblik…

Mijn eerste indrukken zijn overweldigend. Mensen, jong en oud, roepen me ‘hello’ en ‘how are you’ toe. Ze zwaaien me breed lachend welkom. Al snel merk ik echter dat de kennis van het Engels zich bij vele beperkt tot een handvol woorden. Maar goed, na zes weken China waar geen kat je in het Engels aanspreekt, voelt de begroeting des te warmer aan. Dat heerlijk thuiskomst gevoel verdwijnt echter als sneeuw voor de zon wanneer ik voor het eerst kennis maak met de Vietnamese hotelinfrastructuur. Hygiëne is hier ver zoek, bedden voelen spartaans hard en net beslapen aan en de lakens vertonen vaak ontmaagdingsvlekken. Of kies ik per toeval steeds hotelkamers uit die ook per uur worden verhuurd? Maar goed, alles went nu eenmaal… Zelfs de immense verkeersdrukte in de hoofdstad Hanoi. Zelden heb ik zo’n eindeloze stroom aan scootertjes gezien. Van overal duiken ze op. Ze zwermen als schichtige bijen over de stad. Als fietsertje kan je maar één ding doen, meegolven op het gezoem van hun toeters. Hanoi is een mierennest van krioelende tweewielers. Elk gaatje in het verkeer wordt opgevuld. Een straat oversteken heeft dan ook iets weg van Russische roulette.

Niet alleen het hels verkeer maakt van Hanoi een bijzondere stad, ook de vele openlucht eettentjes zorgen voor extra sfeer. In de straatjes lijkt het wel alsof je door de keukens van zijn bewoners struint. Overal zie je locals op lage krukjes koken en eten. Dampende geuren van ongekende specerijen prikkelen mijn interesse en even later ook mijn smaakpapillen. Hanoi is een waar culinair aardsparadijs. Met vaak een minimum aan ingrediënten toveren ze in een mum van tijd de verrukkelijkste gerechten bijeen. Vindingrijkheid in al zijn eenvoud. Om de hoofdstad te ontdekken, moet je nu eenmaal al je zintuigen aanwenden.

Voor wie Vietnam aandoet, is een bezoek aan de Karst eilanden van Halong Bay een vaste waarde in elk reisprogramma. Maar liefst 1969 kalkstenen monolieten rijzen er spectaculair uit de oceaan. Het is een plek die al eeuwen de ziel van schrijvers en schilders weet te inspireren en die terecht een ereplaats heeft gekregen op de Unesco-lijst van wereldnatuurgebieden. Twee dagen zwalp ik tussen dit magisch landschap en verlies ik er op mijn beurt een stukje van hart.
Mijn lyrisch gevoel voor dit prachtig land en zijn volk met de eeuwige glimlach heeft inmiddels wel een flinke knauw gekregen. De voorbije weken heb ik namelijk moeten vaststellen dat achter die mooie glimlach vaak een valse commerciële grijns schuil gaat. Steeds vaker wordt mij een veelvoud van de normale prijs aangerekend en dit voor soms de meest elementaire zaken. Het laat een wrang gevoel na omdat je nooit weet of je een eerlijke prijs betaalt. Vooral de manier hoe sommige handelaars je zonder schroom in de zak zetten, werpt een smet op het land en zijn gastvrij volk. Onvermijdelijk is dat het gevolg van de vloedgolf aan toeristen die Vietnam jaarlijks aantrekt. Of is de toerist er zelf de oorzaak van? Op de kleurrijke zondagsmarkt in het bergdorpje Bac Ha zie ik meermaals hoe toeristen bergbewoners geld toestoppen na het maken van een foto. Jammer, want zo wek je bij hen het idee op dat wij geld verdienen met hun portret. Moet weldra voor elke ingeblikte glimlach harde valuta worden neergeteld?

Gelukkig zorgt het reizen per fiets ervoor dat je nog steeds vele zijwegen kan inslaan, ver weg van de toeristische platgetreden paden. De voorbije weken heb ik dan ook meer dan eens alternatieve routes opgezocht, dwars door het gebergte. Vaak zijn het niet de gemakkelijkste wegen, maar zeer zeker de mooiste. Je komt er op plaatsen terecht waar het contact met de bewoners nog puur en hartverwarmend is. Het zwerversgevoel stak opnieuw de kop op en ik genoot terug mateloos van het dwalen en verdwalen. Helaas was de pret van korte duur. Mijn log gevaarte van 145 kilo (fiets, trailer en bagage) leek niet bestand om de duizelingwekkende hoogtemeters (soms met een totale stijging van meer dan 3000 meter per dag) te overbruggen. Te midden van de bergen gebeurde dan ook waar ik al lang voor vreesde. De controller van de motor raakte oververhit, met alle gevolgen van dien. Tot overmaat van ramp kwam ik nog eens pijnlijk ten val en drong een bezoek aan het dichtstbijzijnde hospitaal zich op. Het verdict was hard, maar verwacht: een zwaar gekneusde enkel. Van de dokteres kreeg ik een week vakantie voorgeschreven…

Ik heb gelukkig meer naar de dokteres geluisterd dan in haar ogen gekeken, want de enkel is inmiddels zo goed als genezen. Ondertussen is nog het even wachten op de zending vanuit België van een nieuwe controller. De verplichte rustdagen hebben me voldoende tijd gegeven om na te denken over de oorzaak van de motorpech en het vervolg van de solartocht. Tijdens mijn zware bergetappes heb ik namelijk vastgesteld dat de trailer veel te zwaar is om de vele hoogteverschillen te overbruggen. Bovendien is het weer hier wel tropisch warm, maar in 80% van de gevallen laat de zon het afweten en dat is nu net zo cruciaal in het ganse solarverhaal. Daarenboven heb ik -wellicht door de erbarmelijke staat van de wegen- één van de zonnepanelen de vernieling in gereden. Ook de trailer heeft het de voorbije weken ontzettend hard te verduren gekregen en eerlijk gezegd heeft hij na bijna 14.000 km zowat zijn beste tijd gehad. Doordat er nog maar één zonnepaneel werkt, is het gewicht van de ganse constructie niet langer in verhouding met het rendement. De trailer verder achter me aanzeulen tot in België lijkt dan ook niet langer opportuun. Eerstdaags moet ik de knoop doorhakken. Het lijkt erop dat het solarverhaal een onverwachte wending zal aannemen…

Sportieve groet,
Grégory Lewyllie

Een gedachte over “02/11/2013: Nieuwsbrief 5

  1. Grégory,
    Het is iedere keer genieten om je reisverslag te lezen met mooie foto’s
    Thuis hebben wij het er over dat je ook journalist bent en niet alleen een verdwaalde zwerver.
    In mijn gedachte zie ik je al lopen met een dikke poot dat is niets voor je, gelukkig is het goed afgelopen.
    Het moet een enorme teleurstelling voor je zijn dat de elektronica en je aanhanger niet de kwaliteit hebben om je droom waar te maken.
    Je bent afhankelijk van de techniek en hier was je al bang voor, herinner ik mij
    Het jaar voorbereiding en het uittesten is wellicht te kort geweest.
    Positief is en blijft, dat jij de enige Belg bent die deze tocht als eerste heb ondernomen als Solar Bike tour rond onze aarde.
    Hier kan je trots op zijn. De ervaringen en de ontmoetingen zijn kostbaar en dat kan niemand je afnemen.
    Ik denk aan je en wens je sterkte met de beslissing die je ook neemt.
    Groetjes.
    Frans Hondeman

Reacties zijn gesloten.