14/04/2014: het kuststadje Sur

Een dag vol verrassingen…

Wanneer ik mij rond half acht in de morgen klaar maak om de wadi te verkennen, is Fasel al volop bezig met de toiletten schoon te maken. Het valt me op hoe nauwgezet hij te werk gaat. Tussen twee dweilslagen in loopt hij de kamer binnen en biedt me spontaan een kop warme thee aan. In zijn donkere ogen weerspiegelt een dankbare glimlach. Mijn ontmoeting met Fasel zal ik niet gauw vergeten.

Wadi Shab ligt er nog verlaten bij. Ik wandel tussen fraaie rotspartijen die hier en daar opgevrolijkt worden door wuivende palmbomen. De route loopt parallel met de rivierdal (Wadi) onder mij. Ik kijk neer op kleine waterpoelen. De eerste zonnestralen weerspiegelen zich reeds in de turquoise kleur van het water. Op een bepaald moment is lopen niet langer mogelijk. Ik verberg mijn fototas in het lage struikgewas en ga al zwemmend verder op verkenning. Ondanks het vroege uur voelt het water al heerlijk warm aan. Helemaal op het eind leidt een zeer smalle doorgang me tot een grot met een kleine waterval. Van een aangename verrassing gesproken…

Even verrassend is mijn volgende stopplaats, de badstad Sur. Via de communitysite couchsurfing heb ik een afspraak met Ali Alghilani, een jonge leraar wiskunde. Hij woont samen met zijn hele familie in dezelfde woning: vader, moeder, zes zussen en één broer. Het huis is behoorlijk krap en intuïtief voel ik aan dat er niet echt nog plaats is voor een toevallige passant. Ik besluit dan maar om mijn slaapmatje uit te rollen op het strand. Omdat de jongeman ’s anderdaags moet les geven, word ik op sleeptouw genomen door zijn boezemvriend Mubarak. Deze goedlachse veertiger is mijn ideale reisgids. Zo troont hij me mee naar de scheepswerf van weleer.

Sur was tot in het midden van de 19de eeuw een belangrijk handelscentrum. Zijn ligging aan de Golf van Oman droeg ertoe bij dat Sur zich ontwikkelde tot het episch centrum van de scheepswerven. De kustplaats werd geroemd om zijn meesterschap. Met liefde voor het vak bouwden timmerlieden hier gigantische houten boten. De dhows werden het handelsmerk van Sur. In het midden van de 19de eeuw, toen de Sultan het land volledig van de buitenwereld isoleerde, verloor de badstad aan economisch belang. Het land werd bijna een eeuw lang afgesloten van alle Westerse invloeden. Ondertussen maakten nieuwe bouwtechnieken en materialen hun intrede in de scheepswereld. Toen in 1970 het isolement werd opgegeven en het land zich met mondjesmaat moderniseerde, was het doek reeds gevallen over de scheepswerven van Sur. Vandaag is er nog één scheepswerf actief. Op de grote werkplaats staan twee enorme houten rompen. Mubarak weet met te vertellen dat de boten in aanbouw besteld zijn door een adellijke familie uit Qatar. Gemiddeld neemt de bouw zo’n acht maand in beslag. Als ik Mubarak vraag naar het kostenplaatje lacht hij zijn tanden bloot. ‘Top secret, but it will be a small fortune.’

’s Namiddags bezoeken we het fort Sunaysilah. Het immense bouwwerk fungeerde als verdedigingsbolwerk voor de handelsstad Sur. Oman heeft opvallend veel forten. De oorsprong gaat terug tot halverwege 16de eeuw toen Portugezen het land 150 jaar lang bezet hielden. De vier wachttorens bieden mij een panoramisch uitzicht over de stad. Net zoals bij zovele forten zijn ook hier grootse renovatiewerken aan de gang. De overheid is druk bezig met een serieuze inhaalbeweging. Het toerisme is in volle opmars. De onveilige situatie in buurland Jemen is voor Oman een toeristische zege.

’s Avonds begeven we ons naar het strand van Ras al Had. Ondertussen heeft Ali zich aangesloten bij ons gezelschap, alsook twee Duitse meiden die werkzaam zijn in Dubai. Onder de sterrenhemel wordt een kampvuur gemaakt. Op de achtergrond ruist onverstoorbaar de zee. Het geknetter van de vlammen vermengt zich met hun gezangen. Ik waan me heel even te midden van een nacht van duizend en één sterren. Mutbarak heeft nog een verrassing in petto: schildpadden spotten. We hebben geluk, want in een recordtijd vinden we een kanjer van formaat. Met haar grote flippers graaft ze een diepe kuil waarin ze behoedzaam haar eieren legt. We kijken vanop afstand toe en genieten van een niet alledaagse momentopname. In gedachten denk ik terug aan mijn fietsreis doorheen Latijns-Amerika. Ook in Costa Rica had het geluk om dit met eigen ogen te kunnen aanschouwen. Reizen blijft verrassen, ook na al die jaren…