7de Nieuwsbrief
Woensdag 2 juli 2014 – Tbilisi (Georgië)
Hoi iedereen,
Reizen is geen nine to five job, maar eentje die non-stop met de wijzers van de klok meedraait. De dagen volgen elkaar in ijltempo op en met lede ogen moet ik toezien hoe de einddatum van de lange fietsreis met rasse schreden nadert. Gelukkig kan ik terugblikken op onuitwisbare reisindrukken en keer ik binnen twee maand (31 augustus) terug met fietstassen volgestouwd met anekdotes en ‘historias minimas’. Kleine verhaaltjes van een zwerver die er alweer eens in slaagde om een stukje van zijn dromen waar te maken. Inmiddels ben ik aanbeland in Georgië, meteen ook het laatste land op mijn reisroute. De hoogste tijd voor een terugblik op drie wel zeer bijzondere landen: Oman, Iran en Armenië.
Oman, gelegen op het meest oostelijke punt van het Arabisch Schiereiland was -na mijn lange omzwerving in Azië- even wennen. Niet alleen op religieus vlak dat zich visueel kenmerkt door prachtige moskeeën, maar ook op economisch vlak. Sinds in 1970 Sultan Qaboos de macht overnam van zijn vader is het land volop gemoderniseerd. De oliedollars kwamen bij het volk terecht onder de vorm van scholen, moskeeën en ziekenhuizen. Bij aankomst in de hoofdstad Muscat werd ik meteen geconfronteerd met de realiteit dat Oman niet echt een fietsland is. Benzine is er spotgoedkoop (0,25 euro voor een liter) en dus neemt koning auto er een dominante plaats in. Het land wist me niet alleen te verrassen door zijn mooie forten en paleizen (overblijfselen van de Portugese kolonisatie), maar evenzo door zijn ongerepte natuur onder de vorm van wadi’s. Deze kleine tropische oases zijn te midden van het overwegend droge landschap een ware verademing. En dit is haast letterlijk te noemen want de temperaturen liepen tijdens mijn verblijf vlotjes op tot boven de 40 graden. De loodzware hitte zorgde er tevens voor dat ik als een echte nomade door het land trok. Slapen deed ik onder de blote sterrenhemel, eten in de ontelbare coffeeshops en wassen in de moskeeën. Mijn verkenningstocht doorheen Oman was er één vol verrassingen. De ene dag was ik getuige van een onvervalste kamelenrace, terwijl ik de ander dag oog in oog kwam te staan met de culturele rijkdom van het land. Oman lag aanvankelijk niet op mijn reisroute, maar achteraf gezien was het één van de beste keuzes die ik heb gemaakt. Onbekend is onbemind… Voor Oman is dat zeker het geval.
Ook mijn volgende bestemming was er eentje vol vraagtekens, Iran. Reizigers die er geweest zijn bezingen het land in alle toonaarden. Hun lofzang staat haast diametraal tegenover de berichtgeving in de media. De tijd was aangebroken om het land met eigen ogen te ontdekken, het land achter de sluier. Tijdens deze ontdekkingstocht kon ik rekenen op de steun van de sympathieke en (gelukkig) zeer sportieve John Callens uit Kortrijk-Heule. Gedurende twee maand was hij mijn copiloot. Tja, wat kan ik schrijven over onze reisbeleving in Iran? Wie de blog regelmatig raadpleegde zal gemerkt hebben dat er bitter weinig nieuws binnen sijpelde. Censuur door hogerhand? Neen… Onze reis doorheen Iran was een aaneenschakeling van verrassende, hartverwarmende ontmoetingen. Haast dagelijks werden we uitgenodigd om mee aan tafel te schuiven, om te overnachten, om deel uit te maken van de Iraanse samenleving. De tijd ontbrak mij om de website up to date te houden. Ook op cultureel toeristisch vlak werd Iran een topper van formaat. We dwaalden met kinderogen doorheen een land van duizend en één nachten en konden alleen maar vaststellen dat Iran bevolkt wordt door supervriendelijke mensen. Bewoners die niks liever willen dat wij ‘het echte’ Iran en de mooie en warme ontmoetingen mee naar huis nemen. Over de politiek-religieuze schaduwzijde heerst er onder de bevolking grote eensgezindheid. Democratie is er nog niet voor morgen, maar we konden toch met eigen ogen vaststellen dat Iran op een scharnierpunt zit. De sluier is al iets doorzichtiger geworden en de roep om vrijheid duikt steeds luider en frequenter op. We kunnen alleen maar hopen dat de krachten gebundeld blijven en Iran stilaan los geraakt uit de wurggreep van de ayatollahs. Het staat in ieder geval al vast dat onze reisindrukken van Iran een vervolg krijgen onder de vorm van een reisreportage.
Ook onze fietstocht doorheen Armenië zou wel eens een audiovisueel vervolg kunnen krijgen. Niet dat het land kan tippen aan de gastvrijheid van Iran, geenszins. Wat ons dan wel wist te bekoren? In één woord: de tijdloosheid. Zelden hebben we zo vaak het gevoel gehad tijd en ruimte te verliezen. Armenië is sinds het uiteenvallen van de Sovjet-Unie (1991) volledig aan haar lot overgelaten. Alles lijkt er stil gevallen. We fietsten haast elke dag langsheen fabrieken die door de jaren heen zijn verworden tot versteende geraamtes. De omvang van de werkloze, verlaten fabrieken verraden betere tijden. Half afgewerkte gebouwen liggen er nu desolaat bij. Alleen de roestige, achtergelaten hijskranen tonen dat er duidelijk andere plannen waren. Door het wegvallen van economische bedrijvigheid loert de verloedering in de plattelandsdorpjes dan ook haast op elke hoek van de straat. Het viel ons op dat de meeste bewoners op het platteland de pensioenleeftijd naderden. Jongeren trekken er massaal weg en proberen een beter leven uit te bouwen in Rusland. Wie overblijft probeert de eindjes aan elkaar te knopen. Het hebben van een eigen moestuin is voor velen pure noodzaak. Leven is hier veelal overleven. De schrijnende armoede, het verval en de verloedering leken wel het tegenovergestelde van wat de natuur in Armenië te bieden heeft. Zelden hebben we een land gezien dat zo groen gestoffeerd is met bossen en tezelfdertijd blauw dooraderd is met rivieren. Als fietsland heeft Armenië dan ook onze stoutste verwachtingen overtroffen.
Precies vandaag ben ik dertien maand ‘on the road’ (2 juni 2013). Morgen vertrek ik om het laatste land op mijn route, Georgië, ten voeten uit te verkennen. Het belooft nog een zeer pittige tocht te worden, want net als Armenië is ook Georgië omgeven door schitterende bergen. De komende weken wil ik al fietsend op zoek gaan naar het antwoord op twee prangende vragen. Hoe zien de Georgiërs de toekomst van hun land nu de bewindslieden de kaart van Europa hebben getrokken? En hoe moet het nu verder met het gebied Abkhazia dat zich heeft afgescheurd van Georgië en aansluiting heeft gezocht bij Rusland, maar door nagenoeg geen enkel ander land wordt erkend? De zoektocht zal ongetwijfeld leiden tot boeiende contacten en verrassende ontmoetingen. Wordt vervolgd…
Zomerse groeten vanuit Tbilisi,
Grégory Lewyllie