Chinese steden

Grote steden probeer ik zoveel als mogelijk te vermijden, zeker in China waar steden vaak de allures aannemen van een hoofdstad. Het wemelt er niet alleen van de auto’s, maar evenzo van mensen. Nu ja, met een bevolkingsaantal dat 1,3 miljard overstijgt, is het haast onvermijdelijk dat steden vlotjes bewoond worden door een aantal miljoen inwoners. Neen, laat mij maar liever flaneren tussen de steden waar ik de kans krijg om een glimp op te vangen van het buitenleven. Wat me blijft verbazen, is de wanorde die ik daar aantref. Soms heb ik de indruk dat Chinezen zowat alles verzamelen dat ze ooit maar eens kunnen denken nodig te hebben in hun leven. De voorgevel van hun veelal schamele woning heeft soms iets weg van een vuilnisbelt, zeker op het platteland. Ook binnenin is gezelligheid ver zoek. Eenzelfde gevoel overvalt me telkens als ik een locale eettent opzoek. De inrichting -voor zover je al kan spreken over inrichting- is totaal bijkomstig. Het interieur bestaat hooguit een aantal lage tafeltjes met plastieken krukjes. Het decor kan zo gebruikt worden voor de setting van Sneeuwwitje en de zeven dwergen. Aan de muur hangen postergrote, verkleurde vergezichten. Neen, oog voor sfeerschepping zal hen worst wezen. Dat laatste vind ik dan wel terug in de steden waar vooral een regenboog aan verlichting wordt aangebracht aan de torenhoge gebouwen. Vanop afstand lijkt het wel alle dagen Kerstmis in China.

Het voordeel van die steden is dat je er wel alles kan vinden of toch bijna. Mijn zoektocht in de grote stad Urumqi naar een nieuwe velg levert geen resultaat op. Enkele dagen geleden heb ik vastgesteld dat de achterste velg aan het barsten is ter hoogte van één van de spaken. Omdat ik geen verdere risico’s wil nemen, besluit ik uiteindelijk contact op te nemen met de firma Crystalyte uit Sint-Amands. Ik heb geluk, want blijkbaar zit hun hoofdleverancier in Hongkong. Het contact verloopt uiterst vlot en in nauwelijks drie dagen ligt er reeds een nieuwe velg op mij te wachten. Ik profiteer van de gelegenheid om het wiel volledig te laten herspaken, want sinds mijn vertrek uit België heb ik reeds 14 spaken gebroken. De reden ligt niet zozeer in een te zware belasting van het wiel, maar in de verkeerde spaakafstelling. Reeds voor mijn vertrek had ik de eigenaar van Crystalyte erover aangesproken, maar hij bleef bij hoog en laag beweren dat het wiel correct was gespaakt. Met 14 gebroken spaken lijkt het tegendeel bewezen.

Ondertussen is het doek inmiddels gevallen over de derde editie van The Suntrip. Zoals verwacht is Raf Van Hulle met vlag en wimpel de grote overwinnaar. In nauwelijks 45 dagen is hij erin geslaagd om de afstand van 12.000 km te overbruggen, wat neerkomt op een gemiddelde dagafstand van 270 km. Een knappe prestatie, maar enige vorm van jaloersheid overvalt me niet. Reizen per fiets is in de eerste plaats een beleving waarbij de zintuigen mijn gids vormen en waarbij het onderweg zijn mijn doel is. De eindbestemming Kanton is voor mij van ondergeschikt belang en ik twijfel hoe langer hoe meer of ik dit nog langer wil nastreven. Ik zie wel…