Een ongewenste foto – Foto 10/11

Toen ik ongeveer een maand geleden startte met deze rubriek was het opzet meteen duidelijk: één momentopname, één beklijvende foto en daaraan gekoppeld één verhaal. Voor mezelf was het een uitdaging om deze ‘daily report’ rubriek dagelijks te stofferen. De verhalen of foto’s lagen niet altijd voor het grijpen, maar desalniettemin slaagde ik er wel in om een apart stukje van het land waar ik doorheen reisde op deze manier te belichten. Ik kreeg zelfs heel wat positieve reacties van mensen die elke dag opnieuw benieuwd waren naar een nieuwe foto, inclusief verhaal. Zelf speelde ik meer en meer met het idee om het concept, eenmaal terug thuis, in boekvorm te gieten. Reizen door Azië, 365 dagen lang…

Of bovenstaand foto de selectie van publicatie had overleefd, weet ik niet. De foto op zich is niet meteen de beste uit de reeks, maar het verhaal achter de foto maakt evenwel veel goed. In wezen beantwoordt deze foto ook niet aan het concept, want de foto is indirect niet door mij genomen. De fotograaf van dienst was de verantwoordelijke van de afdeling radiologie in het ziekenhuis van Pakse in Laos. Tot zover de foto. En het verhaal?

Mijn verkenningstocht doorheen Laos zit er ei zo na op. De voorbije dagen heb ik de ruime omgeving van Pakse verkend. De stad zelf heeft niet veel te bieden, maar de omgeving des te meer. Zo bezocht ik het wondermooie tempelcomplex Wat Phu en bezocht ik diverse dorpjes waar nog tal van etnische minderheden wonen. Mijn laatste etappe, de 4000 eilanden, ligt op een goeie 150 km van Pakse vandaan. Het hoogteprofiel is verwaarloosbaar en dus neem ik voor mijn vertrek ruimschoots de tijd om nog eens uitgebreid te ontbijten, inclusief ‘sweet sticky rice met mango’. Heerlijk!

Omdat ik zoveel mogelijk het verkeer (in zoverre dat je in Laos kan spreken over verkeersdrukte) wil vermijden, kies ik een alternatieve route: een wandel/fietspad die parallel naast de kronkelende Mekong rivier loopt. De route kan niet meteen wedijveren met een strak gestreken biljartlaken, maar de animatie onderweg maakt gelukkig veel goed. Joelende kinderen en breed lachende mensen begroeten me hartelijk. Omdat de Mekong als een soort levensader doorheen Laos loopt, staan er tal van huisjes en volgen de piepkleine dorpjes zich als een dominospel op. Af en toe is het begane pad behoorlijk wat aan de smalle kant en is er toch wel wat behendigheid nodig om er probleemloos langs te laveren.

In tegenstelling tot mijn verwachting kruipen de kilometers maar langzaam voorbij. De stoffige, vaak zanderige weg met putten en kuilen remmen mijn vaart behoorlijk af. Daarenboven vraag ik me af of de hobbelige weg wel bevorderlijk is voor mijn trailer. Na twintig kilometer besluit ik rechtsomkeer te maken. Ook op de terugweg is de begroeting even uitbundig. Wat is Laos toch een heerlijk land om doorheen te fietsen.

En dan, in een fractie van een seconde, loopt het fataal af. Mijn rechter achterwiel van de trailer helt net iets teveel over de rand van het al veel te smalle pad. Ik verlies elke vorm van controle en in een versnelde film tuimel ik naar beneden. De klap is hard en half versuft van de pijn en het verschot, roep ik kermend om hulp. Doordat het relatief drukbevolkt is langs de Mekong duurt het nauwelijks een aantal minuten of de eerste nieuwsgierigen dagen op. De hulp komt snel op gang. Een ladder in bamboe (ja, je leest het goed) wordt aangerukt en even later kan ik met behoorlijk wat pijn in de schouder de plaats van het ongeval zelf gade slaan.

Terwijl de ambulance onderweg is, worden alle spullen door de bewoners via touwen naar boven gehesen. Ondertussen lijkt het wel of het halve dorp is komen opdagen. Nu ja, zo’n attractie krijgen ze ook niet elke dag te zien. Ondertussen wordt de pijn in de rechterschouder alsmaar groter. Het besef dat dit het einde van de reis is, begint stilaan door te dringen…