Door de oeverloze uitgestrektheid van een land als China is het haast vanzelfsprekend dat je reist doorheen een landschappelijke variëteit dat zijn gelijke niet kent. China wordt omringd door een hele reeks natuurlijke grenzen, zoals bergen, zeeën, tropisch regenwoud, laag- en hoogvlaktes, woestijnen, … De Sahel van China bevindt zich in het noordoosten, de plek waar ik me momenteel bevind. Woestijnen associëren mensen vaak met droogte, zand en desolate, eenzame vlaktes. Een beeld dat ook wel klopt met de realiteit, al moet ik toegeven dat ik toch enigszins verbaasd ben over de bevoorradingspunten op mijn route. Hier en daar zijn er kleine dorpjes neergepoot waar ik als fietser dankbaar gebruik maak om proviand en vooral water in te slaan. Vooral dat laatste is geen overbodige luxe. Overdag pieken de temperaturen vlotjes richting 45 graden, terwijl ’s avonds en vooral ’s nachts het ijzig koud is. De fietsdagen zijn lang en eentonig. Behalve het mooie decor waar ik doorheen fiets, valt er weinig te beleven. Tot mijn verbazing is het relatief druk op de weg. De reden moet gezocht worden in het feit dat de snelwegen hier niet tolvrij zijn. Vooral vrachtwagens geven daarom de voorkeur om de iets kleinere wegen op te zoeken.
In een land als China blijft het zeer moeilijk om in te schatten hoeveel kilometer je op een dag zal afleggen. Ik ben niet het soort fietser die vooraf alle hoogtemeters grondig bestudeer. Ik laat me liever verrassen door het moment. Als ik op voorhand weet dat ik de dag moet aanvangen met oeverloos veel hellingen, dan spring ik met iets minder enthousiasme op de fiets. Reizen is voor mij een ontdekkingstocht, op alle vlakken. Ik neem de aangeboden ingrediënten op mijn pad met graagte aan, maar geef daarna de voorkeur om mijn eigen recept samen te stellen. Reizen met de ogen van een kind en openstaan voor alle onverwachte zaken. In China heb ik ondertussen vastgesteld dat er wel een paar zekerheden zijn, of je dat nu wil of niet. Zo weet ik naderhand dat ik hier gemiddeld om de drie dagen een lekke band fiets. Door het vele vrachtverkeer liggen er her en der stukken van kapotte banden en daarbij horende metalen deeltjes aan de kant van de rijweg. Ook stukjes glas liggen er kwistig rond verspreid. Niet meteen datgene waar een fietser op zit te wachten. Er zijn nog zekerheden, zoals degoutante toiletten en rochelende Chinezen. Een toiletbezoek in China is geen aangenaam tijdverdrijf, zeker niet als het openbare toiletten betreft. Als je al geluk hebt, zijn er tussenschotten. In het slechtste geval zit je zij aan zij gehurkt naast een Chinees die zelfs dan zijn berichten checkt op zijn mobile telefoon. Dat laatste is hier gewoon niet weg te denken. Eenieder loopt ermee rond. Ik vermoed dat de kinesisten binnenkort handen tekort zullen hebben. Chinezen lopen hier dag in dag uit met het hoofd naar beneden, starend naar dat ene schermpje. In de Chinese stad Chongqing zijn mensen zó verslaafd aan hun telefoon dat ze op straat hun eigen wandelpad hebben. Op die manier kunnen ze veilig rondlopen, hun telefoon in de handen, zonder tegen mensen op te botsen.
Die telefoon wordt hier ook massaal gebruikt om betalingen mee te verrichten. Met de applicatie ‘Airpay’ en ‘Wechat’ scannen ze de QR-code van de winkelier in en wordt het verschuldigde bedrag virtueel overgemaakt. Als ik hier mijn Yuans (de Chinese munteenheid) bovenhaal word ik soms aangestaard alsof ik van een andere planeet kom. Ja, het gaat hard in China. De voorbije jaren is de economische welvaart enorm toegenomen. Dat merk je vooral in het straatbeeld van de grote steden. Wie het zich enigszins kan permitteren rijdt hier rond met een Porsche of een Land Rover. China is op en top een consumptiemaatschappij, met alle gevolgen vandien. Jongeren bestellen massaal eten via hun smartphone. In de stad krioelt het van de koeriers op elektrische scooters. Zij leveren de maaltijden perfect op hun bestemming af. Maaltijden die verpakt worden in een bergen wegwerpmateriaal. De afvalberg van deze vorm van consumptie neemt in China ongekende proporties aan. Toch is China zich meer en meer bewust van het belang van het klimaat. De voorbije dagen heb ik vaak langs gigantische windmolenparken gefietst. Ook kilometerslange terreinen die bedekt zijn met zonnepanelen zijn hier geen rariteit. Nu ja, met een bevolkingsaantal van om en bij de 1,3 miljard moet je als overheid wel acties ondernemen om het klimaat in evenwicht te brengen. Of de geleverde inspanningen voldoende zullen zijn, zal de toekomst moeten uitwijzen. Maar er is in ieder geval bij de overheid een mentaliteitswijziging zichtbaar. Nu maar hopen dat ook de jeugd dezelfde weg inslaat…