Afscheid nemen…

Afscheid nemen… het is een constante in het leven. We doen het zelfs meerdere malen per dag. Vaak gebeurt dat onmerkbaar, als onderdeel van onze dagdagelijkse activiteiten. Bij het ontwaken hebben we afscheid genomen van de nacht en de voorbije dag. Wanneer we vertrekkensklaar staan om naar het werk te gaan, kussen we onze geliefde een goeie dag tegemoet. Keren we opnieuw huiswaarts, dan zwaaien we onze collega’s uit. En voor het slapen gaan, nemen we nog een laatste maal afscheid, van onze virtuele vrienden op Facebook en Twitter. Soms is het afscheid onomkeerbaar als Pietje de dood een geliefde, een familielid of een goeie kennis komt halen.

Als langdurige reiziger word je evenwel geconfronteerd met afscheid in de breedst mogelijke zin van het woord. Telkens wanneer je een dorp, stad of land verlaat, besef je dat de kans dat je er ooit terugkeert vaak nihil is. De wereld is immers zo groot en het leven zo kort. Vaak kan je je er ook best mee verzoenen, behalve wanneer de plaats van vertrek iets heeft losgeweekt of de confrontatie intens was. Ik probeer op reis elke aankomst in een nieuw land of een verre vreemde stad steeds te beleven als de eerste nacht met een onbekende minnares. Het is telkens weer een ontdekkingstocht met de zintuigen als gids. Deze manier van reizen en ontdekken zorgt ervoor dat afscheid nemen niet altijd gemakkelijk verloopt. Op reis en zeker wanneer je je per fiets verplaatst, vormen ontmoetingen met locals een rode draad. Sommige kruisen je pad als figuranten, andere dan weer als protagonisten. In dat laatste geval is afscheid nemen altijd een beetje lastig, omdat je haast intuïtief aanvoelt dat het onomkeerbaar is en definitief.

Vandaag neem ik voor het eerst op mijn fietsreis afscheid van iets niet menselijks, maar van iets materieels. Of is het toch iets menselijks omdat het met zoveel liefde en hartstocht werd gecreëerd? Zes maanden lang trok ik ermee doorheen dorpen, steden en landen. Honderden keren werden we als onafscheidelijke vrienden gedigitaliseerd. We vormden een perfecte tandem en deelden lief en leed. Veertienduizend kilometer verder en exact zes maanden na mijn vertrek is de dag aangebroken om het doek te laten vallen over het solaravontuur.

Ik haak voor de allerlaatste keer mijn trailer aan de fiets vast. Het ritueel van de voorbije maanden voelt plots zo anders aan, zo bewust. Ik schud mijn hoofd en laat alle herinneringen van gedeelde voor-en tegenspoed als in een versnelde film afspelen. Jezus, wat een avontuur! Terwijl ik nog een laatste maal het vertrouwde, rammelende geluid achter me hoor aanhollen, kijk ik voortdurend opzij. De weerspiegeling van ons tweetjes in de etalages doet me meermaals glimlachen. Wat een verschijning! Wat een rariteitenkabinet op vier wielen! We lijken wel onafscheidelijk en toch weer niet. De opeenvolgende flitsen van beelden maken me wel een beetje trots. We hebben samen toch 14.000 km afgebold en 14 landen doorkruist, van België tot Vietnam… Vijf minuten later is het afscheid nakend. Ik parkeer mijn fiets en trailer voor de bromfietsenzaak in de stad Dien Bien Phu. De eigenaar had vorige week met engelengeduld de motor van mijn fiets nagekeken. Hij en vooral zijn zoon waren maar wat blij toen ik hen gisteren vertelde dat ze mijn trailer mochten hebben. Ik koppel de solarkar af, overhandig alle toebehoren en maak als aandenken nog enkele foto’s van de nieuwe eigenaars. Als een kameraad voor het leven geef ik de trailer nog een schouderklop. ‘Treur niet, je gaat onverwacht een tweede leven tegemoet.’ Ik zie hoe vader en zoon mijn reisgenoot vastnemen en het met de nodige toewijding in de garage plaatsen. De rode, ronde stickers van Bruthaus en het originele logo van de ligfietswinkel uit Gent verdwijnen samen met de dakvormige kar achter het metalen hek. Ik draai me om en fiets weg. Joris, bedankt voor het aparte avontuur en laat vooral deze gedachte voor ons beiden een troost zijn. Binnenkort rijdt er een stukje Bijzonder Belgisch Design door de straten van de Vietnamese grensstad Dien Bien Phu. Voorgoed en onomkeerbaar… Wie had dat ooit gedacht?