Een noodgedwongen koerswijziging…
Reizen per fiets doorheen Azië lijkt anno 2014 geen sinecure te zijn. Op de ambassade van India krijg ik te horen dat ik vanuit Myanmar niet over land India kan binnen fietsen. Ook beweren ze bij hoog en laag dat een doorgang vanuit Myanmar naar Bangladesh onmogelijk is. Het wordt nog complexer. Ook de grensovergang tussen Bangladesh en India over land is ontoegankelijk voor toeristen. Wil ik één van beide landen toch aandoen, dan kan dat enkel per vliegtuig. Ondertussen heeft de interventie van de consul van Pakistan ook geen resultaat opgeleverd. Telefonisch contact met de Pakistaanse ambassade te Brussel is evenmin hoopvol. De situatie in Pakistan is momenteel zo verontrustend dat het verstrekken van een toeristenvisum een zeer complexe procedure is geworden.
Ik zit met mijn handen in het haar en met een zware patstelling. Myanmar per fiets verlaten, kan enkel en allen via Thailand. Bangladesh kan ik enkel bezoeken als ik een vlucht neem, evenzo voor wat India betreft. Per fiets kan ik Bangladesh noch binnen, noch buiten. Voor India geldt hetzelfde. De kans op een gunstig advies om Pakistan aan te doen, is zo goed als nihil. Zittend te midden van een vloer bedekt met landkaarten, probeer ik een uitweg te zoeken hoe het nu verder moet.
In alle onzekerheid over het verdere verloop, ligt er gelukkig één constante vast. Begin mei word ik in Iran verwacht waar John Callens uit Kortrijk me opwacht om gedurende twee maand samen te fietsen. Maar de hamvraag is en blijft: Hoe geraak ik daar? Na lang wikken en wegen, blijft er maar één oplossing over: het vliegtuig. Ik had mijn ecologische voetafdruk op deze reis tot 0% willen herleiden, maar de politieke situatie maakt dit onmogelijk. Dit impliceert ook meteen dat ik onverwacht een zee van tijd heb. De komende twee maand heb ik me dan ook voorgenomen om de landen Thailand en Cambodja -die ik aanvankelijk uit tijdsgebrek had geschrapt- alsnog per fiets te verkennen. Eind april vlieg ik dan wellicht rechtstreeks naar Iran om mijn tocht verder te zetten.
In mijn zoektocht naar de meest adequate oplossing heb ik ook maar meteen de rest van het reistraject onder de loep genomen. Na Iran volgen nog Armenië, Georgië, Turkije, Griekenland, Albanië, Servië, Montenegro, Kroatië, Slovenië, Oostenrijk, Duitsland, Luxemburg… De af te leggen weg is nog zeer lang. Het ziet er naar uit dat de aankomst in Ieper zal plaatsvinden op de allerlaatste vakantiedag, zondag 31 augustus. Net op tijd om ’s anderdaags opnieuw aan de slag te gaan…
Grégory,
Het visum gegeven is inderdaad een trieste zaak. Ik vind het een enorme beperking in je doen en laten op zo’n onderneming. Meestal gaan er enkel negatieve gevoelens mee gepaard. Het is helaas duidelijk dat je in sommige landen geen vrij mens bent.
Ik wens je nog veel succes en doorzettingsvermogen.