Velen dromen ervan, weinigen doen het ook echt. Voor een onbepaalde periode alle zekerheden op de helling zetten en je laten meedrijven met de wind. Het aardse bestaan achter je laten, de voordeur achter je dicht trekken en je kompas laten bepalen door toevallige ontmoetingen. Reizen zonder een vaste route, zonder een welomlijnd plan. Reizen om te onthaasten.
Mijn stalen ros vormt daarbij mijn ideale reispartner. We reizen samen op het ritme van de tango: traag en meeslepend, op de golven van het verlangen naar een nieuwe ontdekking, een nieuw avontuur. Elke aankomst in een nieuw land of een verre, vreemde stad voelt nog steeds aan als de eerste nacht met een onbekende minnares. Het is een ontdekking met de zintuigen als gids.Tevens is het ook een zoektocht en het aftasten van grenzen: geografische, economische, psychologische en culturele. Met de nieuwsgierigheid van een ondeugende dreumes dring ik binnen in de leefwereld van de gastvrijheid. Ik observeer en registreer en verzamel puzzelstukken van een land en volk tot een kleurrijk patchwork. Reizen per fiets het mooiste geschenk op aarde.
Of toch bijna… want na een halve dag klimmen vervloek je de constante hellingen. Je smeekt de weergoden om de hemelsluizen dicht te draaien en na een zoveelste dag van tegenwind merk je haast onmerkbaar op dat je meehuilt met de tegenwind. De snijdende wind verhindert je vaak om iets te zeggen. Spreken zonder je lippen te bewegen, maar intens gelukkig zijn dat je zo mag communiceren… Want zittend op de fiets voel ik me één met de oprechte schoonheid van het onbekende, de laag- en hoogvlakten. Boven aan de top van het hooggebergte word ik omarmt door de euforie van het geluk.
Al fietsend teken ik in mijn hoofd kleine verhaaltjes op, historias minimas, en geef ze een plaats in mijn eigen leefwereld. Kleine verhaaltjes over een land en een volk dat zo eigen is, maar ook zo herkenbaar. De momentopnames zijn eens te meer verbonden met beelden, bevroren impressies op 1/1000 ste van een seconde. Fotografie als narratief medium… Maar soms zijn er van die foto’s die het verhalende overstijgen, die veer meer vertellen dan woorden. Er zijn foto’s die je leest en er zijn fotografen die auteurs zijn: Brassaï, Bresson, Avedon. Foto’s die een moment van stilte vormen, een mijmering over schoonheid en vergankelijkheid, over leven en overleven. In verschillende categorieën ga ik op zoek naar het verhaal achter de foto, naar het beeld binnen het beeld. Foto’s die je stilzwijgend aan de mouw trekken en een eigen leven gaan leiden. Foto’s zonder begin en zonder eind…
Letters vormen woorden, woorden vormen zinnen, zinnen worden verhalen en verhalen worden beelden. Na elke reis keer ik terug met uitpuilende fietstassen boordevol foto’s. Het zijn de visuele dagboeken die een blijvende indruk achterlaten op mijn zwerversziel.