Een toeristische attractie
Reeds lang voor de bloedige onafhankelijkheidsstrijd van 1992 was Abkhazia uitgegroeid tot de Georgische Rivièra. Toeristen vonden er niet alleen de weg naar de welverdiende strandvakantie, ook de nabijgelegen bergen -met het veel zachter klimaat- kon rekenen op de nodige bijval. Ook diverse staatshoofden vertoefden er graag. Gorbatsjov, Stalin en Groetsjev, allen hadden ze er hun buitenverblijf. Redenen genoeg om mijn stalen ros meteen in de richting van de datsja’s te sporen.
De kronkelende, stijgende weg tot aan het befaamde en toeristische Ritsa Lake is slechts 40 km ver. Echt tempo maken doe ik niet. Niet zozeer om de soms pittige hellingsgraden en venijnige haarspeldbochten, maar wel om datgene wat er zich langs de kant van de weg afspeelt. Zo staat de regio immers bekend om haar uitstekende honingproductie en dus kan een proeverij van de honing niet ontbreken. Hele horden toeristen houden er halt. De wijze waarop de handelaren hun waar aanprijzen, is een tussenstop meer dan waard. Sommige ontpoppen zicht tot echte marktkramers met een hoog Eddy Wally-gehalte. Op andere plaatsen krijgen eendagstoeristen de mogelijkheid om zich te laten digitaliseren in het bijzijn van één of ander dier. Een fotoshoot te paard of verkleed als prinses, het kan allemaal. De Abkhaziërs hebben het duidelijk begrepen; Russen houden duidelijk van attracties met pretpark allures. Vanop de zijlijn kijk ik geamuseerd toe.
Als fietser bekoort de overweldigende natuur me het meest. Op sommige plaatsen klimmen de rotswanden duizelingwekkend omhoog. Grand Canyon lijkt heel even nabij. Voor de vele Russische toeristen, die zich gewillig omhoog laten voeren in open jeeps, moet ik een merkwaardige verschijning zijn. Fietsers zie je hier namelijk niet en helemaal niet eentje die zich in het zweet de hoogte in stuwt. Chauffeurs toeteren me moed in of steken, met een blik vol ongeloof, hun duim uit het autoraam. Op één van de panoramische uitkijkpunten word ik overladen met felicitaties en complimenten. Eenieder wil plots met mij op de foto. Ik moet net nog geen handtekeningen uitdelen…
De pittige klim naar de toeristische topper van Abkhazia, het Ritsa Lake, is de inspanning meer dan waard. Op een hoogte van 900 m ligt het meer, omringd door grillige bergtoppen, er idyllisch bij. Een plotse, hevige onweersbui brengt daar geen verandering in. Door de vele tussenstops onderweg, ben ik te laat om de datsja van Stalin te bezoeken. Sinds enkele jaren is een deel ervan omgevormd tot hotel. Op die manier kunnen toeristen zich een idee vormen van hoe de leiders van het voormalige Sovjet-Unie er hun vakantie doorbrachten. Het prijskaartje van +/- 100 euro past evenwel niet in mijn budget en dus besluit ik maar om mijn tent op te slaan aan de ingang van het complex. Na de fietsinspanningen van de voorbije dag zal mijn slaapmatje ook aanvoelen als een royaal bed…