Het doek is gevallen…

De kogel is door de kerk! De beslissing is genomen en is onomkeerbaar. De voorbije dagen heb ik echt alle mogelijke pistes doorlopen, gewikt en gewogen, uren wakker gelegen, elke nog af te leggen hoogtemeter bestudeerd, analyse na analyse uitgevoerd,… Na exact 6 maanden onderweg en bijna 14.000 km onder de wielen is het doek definitief gevallen over het solarverhaal.

Aan de grondslag van deze misschien wel verrassende wending liggen meerdere factoren aan de basis. Eerst en vooral ben ik tijdens mijn lange tocht niet echt gespaard gebleven van technische en materiële pech. De solarkar ontworpen door Joris Van der Borght van de firma Bruthaus (Bijzonder Belgisch Design) heeft een fantastisch parcours afgelegd, maar was niet bestand tegen de soms wel heel slechte wegen. In de voorbereidingsfase hebben we daar wel degelijk rekening mee gehouden. Heel veel onderdelen werden extra verstevigd en op mijn tocht had ik behoorlijk wat reservemateriaal mee om me uit de nood te helpen. Alleen zijn er nu eenmaal grenzen als het op gewicht aankomt. Je kan een solarkar zo ontwerpen dat je ermee de hele wereld kan rondreizen, maar of die dan nog voortgeduwd kan worden door twee fietsbenen is maar de vraag.

Het ontwerp van een solarkar is slechts één aspect in het solarverhaal. Als het op zonne-energie aankomt valt of staat alles met het geleverde rendement en daar wrong de laatste weken meer dan eens het schoentje. De beste reisperiode om Vietnam en heel wat andere Aziatische landen te verkennen, is november tem maart. De temperaturen zijn er aangenaam en de hoeveelheid neerslag gering. Vietnam voelt zelfs soms tropisch warm aan, maar de zon laat het evenwel vaak afweten en dat is nu net zo cruciaal in het solarconcept. Bovendien heb ik -wellicht door de erbarmelijke staat van de wegen- één van de zonnepanelen de vernieling in gereden. Reken daar nog eens de immens te overbruggen hoogtemeters bij en het plaatje is compleet. De solarkar is gewoon te zwaar om ermee door de bergen te trekken. Het verder achter me aanzeulen tot in België is zeker niet haalbaar en gezien er maar één zonnepaneel nog werkt is het rendement niet in verhouding met het gewicht.

Al deze factoren hebben meegespeeld in de beslissing om een punt te zetten achter ‘The Solar Challenge Adventure Tour’. Als de dag is aangebroken dat je lijken achter je aanzeult, dan moet je jezelf in vraag durven stellen. Dan is het tijd om in eer en geweten te beslissen of deze manier van reizen nog expeditie waardig te noemen is. Het antwoord is zo helder als pompwater. Betekent dit ook het einde van de reis? Neen, daar is mijn passie voor het zwerven en fietsen me net iets te groot voor. Eerstdaags steek ik de grens met Laos over zonder het vertrouwde geluid van de rammelende solarkar. De resterende 9 maand zal de fietsreis een andere beleving krijgen, maar daarom niet minder boeiend. Misschien is de tijd aangebroken om passanten een stukje mee te laten genieten.
Heb ik gefaald in mijn opzet? Ja, in zekere zin wel, maar wie zal daar van wakker liggen? Ik heb geen miljoenencontract ondertekend om te bewijzen dat reizen op zonne-energie de toekomst wordt. Duurzaam reizen op zonne-energie… Het is anno 2013 geen illusie meer, maar het is ook nog verre van optimaal te noemen.

Het voornaamste is dat ik mijn tocht kan verder zetten en dat de solarkar een tweede leven tegemoet gaat. Binnenkort rijdt er een dolgelukkige Vietnamees rond met een stukje Bijzonder Belgisch Design. Ik heb de kar weggeschonken aan vader en zoon Vù Vàn Thuàn die een winkel uitbaten met elektrische scootertjes. Zij hebben met engelengeduld de motor van de fiets opnieuw proberen aan de praat te krijgen, helaas… De zending van een nieuwe controller vanuit België was de enige oplossing om de reis te kunnen hervatten. Het idee dat de kar na het solaravontuur een nieuwe invulling krijgt, verzacht het afscheid. Het zal wennen worden, maar ongetwijfeld zal het oeverloos genieten van mijn vorige fietsreis terug de kop op steken. Dwalen en verdwalen.. En als de heimwee me te groot wordt, dan zal ik me troosten met wellicht de meest duurzaamste gedachte. De gedachte dat ik ondanks alles een stuk van Azië zal verkend hebben zonder ook maar één keer op het vliegtuig te stappen. Dat is pas duurzaam en ecologisch reizen…