Savannakhet, mijn laatste stopplaats…
In Laos blijf ik het gevoel hebben dat ik van het ene dorp naar het andere fiets, ook al liggen er soms steden met een serieuze populatie op mijn route. Neem nu bijvoorbeeld Savannakhet, de op twee na grootste stad van Laos en gelegen op de wip tussen Noord en Zuid. Tijdens de Franse overheersing was het een belangrijke handelsplaats en tevens de administratieve hoofdplaats van Laos. Meer dan een halve eeuw na de onafhankelijkheid (1954) is de zweem van het koloniale verleden nog zichtbaar aanwezig. Zo behoren de kraampjes waar Frans stokbrood met paté en vers gesneden groentjes worden geserveerd haast tot het patrimonium van de stad. Ze lijken de tand des tijds beter te hebben doorstaan dan de oude gebouwen in Franse stijl. De verloedering is er alomtegenwoordig. Ik heb evenwel het gevoel dat dit net deel uitmaakt van de charme van deze stad. Savannakhet ademt tijdloosheid uit die je uitnodigt om haast doelloos te kuieren doorheen zijn stille straatjes. Zijn ligging aan de Mekong rivier heeft de stad nog een extra dimensie die vooral bij valavond tot uiting komt. De brede straat die de oever omzoomt tovert zich elke avond opnieuw om tot één groot terras. Verfrissende vruchtensapjes gaan er hand in hand met geestes-verruimende alcoholische dranken. Zou dit het geheim zijn van de ultieme rust?
Het dorpsgevoel dat mij overspoelt wanneer ik doorheen de stad struin, wordt beaamd door de Gentenaar die er in het centrum een grote kruidenierswinkel uitbaat. Als ik hem vraag waar die 300.000 bewoners rondhangen dan zegt hij nogal misprijzend “Ach, die Laotianen slapen allemaal…” Ik heb meteen door dat hij niet de meest ruimdenkende mens op aarde is. Zijn levensverhaal dat hij in drie korte zinnen samenvat, bevestigt mijn vermoeden. Zes jaar geleden startte de vijftiger hier een zaak op. Als ik probeer uit te vissen of er ook één of andere amoureuze geliefde aan de grondslag ligt, blijft de Gentenaar nogal kort van stof. “Neen, ik woon hier alleen. Een mens moet nu eenmaal iets doen om zijn kost te verdienen en het leven is hier zo slecht nog niet.” Na het betalen van mijn tetrabrik sojamelk tokkelt hij onverstoord verder op zijn computer. Of hij zijn hart verloren heeft aan het Laotiaanse land lijkt me vrij twijfelachtig…
De bezienswaardigheden in Savannaketh zijn op een hand te tellen, maar daarom niet minder boeiend. Naast twee heel mooie boeddhistische tempels is er eveneens een Vietnamese tempel en zelfs een Chinese vertegenwoordigd. De stad heeft ook een vrij grote aanhang katholieken en bijgevolg kan een Katholieke kerk niet ontbreken. Op de grote binnenplaats staat een kleine grot waar Maria, Jozef en de de boorling Jezus het mooie weer uitmaken. Blijkbaar was Jezus bij zijn geboorte een fors uit de kluiten gewassen baby, want hij neemt ongekend grote proporties aan. Een andere vreemde vaststelling… de drie koningen zijn nergens te bespeuren en ook de halve boerderij aan dieren is opvallend afwezig. Zouden die ergens onderweg aan den toog zijn blijven plakken?
Om mijn kennismaking met Noord Laos (al behoort Savannakhet strikt genomen reeds tot het zuidelijk gedeelte van het land) af te ronden, zoek ik nog de bijzondere That Ing Hang-stoepa op. Deze eeuwenoude stoepa is fraai bewaard gebleven en brengt vooral tijdens volle maand (in de maand februari) heel wat gelovigen op de been. Het aantal offergangers is vandaag vrij beperkt, al wordt mijn aandacht volledig opgeëist door een jong koppel met twee dochtertjes van vermoedelijk 5 en 3 jaar oud. Terwijl vader offers brengt ter ere van Boeddha zie ik hoe moeder met de twee dochters geknield met wierookstokjes in de hand zachtjes zitten te bidden. Het beeld is teder, broos en fotogeniek tegelijk. Even later zie ik hoe ze zich laten inzegenen door een monnik die katoenen armbandjes rond hun polsen knoopt. Geluksbrengers voor het leven. Het blijft bevreemdend om te zien hoe mensen zo kunnen opgaan in hun geloof. Het meest fascinerende aan de ganse plek vind ik evenwel de immense gouden Boeddha beeldjes die in lange rijen a.h.w. één grote muur vormen. De gedroomde opstelling om met scherptediepte te jongleren. Wat zou dit een ideale oefening zijn voor mijn cursisten fotografie. Maar tezelfdertijd ben ik wel blij dat ik hier alleen ben en geen richtlijnen hoeft te geven aan leergierige cursisten. Ik sta nog niet meteen te trappelen om de oude draad van het lesgeven terug op te nemen…
Met mijn bezoek aan Savannakhet heb ik een definitief punt gezet achter mijn boeiende ontdekkingstocht doorheen Noord Laos. Twee flinke fietsdagen liggen verwijderd van mijn kennismaking met Zuid Vietnam. Daar wil ik me voornamelijk beperken tot enkele grote highlights die me een ruimere inzicht moeten geven in die vreselijke Vietnamoorlog. De volgend stopplaatsen zijn alvast omkranst op mijn grote landkaart: DMZ, Hué, Hoi An en Saigon. Daarna keer ik terug naar mijn geliefde Laos om een blitzbezoek te brengen aan de zuidelijke regio van dit land. Het beloven alvast lange fietsdagen te worden die gelukkig zullen afgewisseld worden door enkele bijzondere, historische bezienswaardigheden. De puzzel van Vietnam begint aardig vorm te krijgen…