Geduld is een schone deugd…
Vanuit m’n half liggend positie tuur ik doorheen het raam. Het landschap met kleine dorpjes en overbevolkte steden paradeert in hoge snelheid aan me voorbij. Ik vraag me af of je in de langste hogesnelheidstrein ter wereld nog wel een glimp kan opvangen van de omgeving. Het is niet geheel toevallig dat China de kroon spant inzake langste hogesnelheidstrein. Eind vorig jaar zoefde deze voor het eerst vanuit de Chinese hoofdstad naar het zuidelijke Guangzhou, goed voor een traject van 2.290 kilometer. De afstand wordt overbrugt in acht uur en haalt topsnelheden van 350 km/uur. De nieuwe aanwinst brengt het huidige Chinese net op 7.000 km. De regering wil de komende jaren fors investeren om het aantal tegen 2020 op te drijven tot 16.000 à 20.000 km. Niet alleen hebben de Chinezende de nodige knowhow in handen om dit te realiseren, ze hebben er ook de ruimte voor. Daarenboven profiteren bouwheren van de geringe inspraak van de lokale bevolking. Onteigeningen zijn hier schering en inslag.
Ik ben onderweg van Lijiang naar Kunming. Neen, niet met de fiets, maar met de trein. De voorbije twee weken werd mijn reisroute bepaald door de speling van het lot. Een dag nadat Annelies terugkeerde naar België, spoorde ik vanuit de hoofdstad naar Kunming, het uiterlijke zuiden van China. Een treinreis van maar liefst 40 uur. Hoofdreden: mijn visum die stilaan zijn deadline naderde. Omdat fiets en trailer niet op de trein konden, schakelde ik een transportfirma in. Terwijl ik in Kunming wachtte op de levering, regelde ik mijn visum voor Vietnam. Van de nood moet een mens nu eenmaal een deugd maken. Na vijf dagen wachten, kon ik eindelijk de fietsreis verder zetten. Ter hoogte van Shilin -daar waar het landschap overgaat in het wondermooie Karst gebergte- stelde ik vast dat één van mijn batterijen de geest had gegeven. Via twee Chinese fietsvrienden die ik in Shilin had ontmoet, probeerde ik de batterij opnieuw aan de praat te krijgen. Tevergeefs… Er werd contact gelegd met het Belgische bedrijf Crystalyte uit Sint-Amands, alsook met een Chinees bedrijf uit Peking. Via email werd gezocht naar de oorzaak van het probleem. Na lang zoek, uittesten en heen en weer mailen, viel het verdict. De BMS-plaat (een kleine printplaat) was stuk. Omdat dit type printplaat niet voorhanden is in China werd het kleinood via het koeriersbedrijf UPS naar het huisadres van de fietsvrienden in Kunming verstuurd. Via internet kon ik de tracking van het opgestuurde pakket volgen. Na vier dagen zou het pakketje aankomen. Zou… want het pakte helemaal anders uit. Er brak een spontane, niet door de vakbonden erkende staking uit. Per mail werd ik van de actie op de hoogte gebracht. Daarna werd het stil, doodstil. E-mails bleven onbeantwoord en telefonisch kreeg ik steeds hetzelfde antwoord: ‘Wegens een staking zijn al onze kantoren tot nader order gesloten…’ De dagen verstreken en ik bleef maar wachten en wachten.
Van twee Nederlandse fietsvrienden, Blanche en Douwe, kreeg ik ondertussen te horen dat ze in de buurt van Lijiang waren, een busrit van 10 uur vanuit Kunming. De gedachte van het onverwachte weerzien, besliste me om hen tegemoet te reizen. Per slot van rekening zat ik daar maar te wachten in Kunming. Het weerzien was fijn, te meer omdat reizigers per fiets zoveel dingen gemeen hebben. Wereldfietsers zien de wereld nu eenmaal vanuit een andere hoek…
Deze morgen ben ik met de nachttrein teruggekeerd naar Kunming waar het pakket na een zwerftocht van elf dagen is aangekomen op zijn bestemming. Eindelijk! Het kleinood van nauwelijks een paar gram leek wel een Sinterklaas geschenk. Ik moest evenwel nog wat geduld uitoefenen, want maar liefst zes kabels moesten gesoldeerd worden aan de printplaat. Twee weken terug had ik per toeval Hui Li ontmoet, de eigenaar van de fietsenwinkel ‘Pegasus Cycling’ in Kunming. Hij leek mij de juiste man op de juiste plaats. En gelijk had ik. Met engelengeduld en precisie ging hij te werk. En dan… ‘Le moment suprême’… Eureka! De batterij gaf opnieuw teken van leven! Eindelijk, het lange wachten werd dan toch beloond. Morgen zet ik na een lange (noodgedwongen) rustpauze de reis verder. Geen dag te vroeg, want Vietnam wenkt meer dan ooit…
Hoi Grégory,
we genieten weer van je reisverslagen. Een blij gevoel van herkenning!
Een stukje meefietsen, meekijken en meevoelen! Je geeft een land een gezicht, het gaat leven. Je hebt voor ons weer een wereld geopend. Het is geweldig, allemaal cadeautjes….!
Herfstgroeten,
Tiny en Hanni.
Veel succes in Vietnam
Groetjes uit Proven