4de Nieuwsbrief
dinsdag 22 okt. 2013 – Kunming (China)

Hoi iedereen,

Mijn vorige nieuwsbrief eindigde ik met: “De komende weken willen we een stukje nomade zijn onder de nomaden, onze tent opslaan naast de vele yurts en ons laten verrassen door de gastvrijheid van dit fascinerend land. Benieuwd of het ons zal lukken…”

En ja, we hebben ons een stukje nomade gevoeld in Mongolië. We hebben genoten van de warme gastvrijheid, de aangeboden airag (gefermenteerde paardenmelk), de stilte van de desolate, dorre Gobi-woestijn en de luxe om geïsoleerd van comfort samen de tijd te mogen delen. Toegegeven, het was niet altijd even gemakkelijk. Om doorheen Mongolië te fietsen moet je een beetje uit een ander soort hout gesneden zijn. Het is reizen zonder houvast, zonder een teruggrijpen naar. Het is een reis waar groot en flink zijn op de helling worden gezet. Je moet je gevoel laten spreken en leren terugvallen op jezelf en je partner. De ongemakken van het reizen (het niet kunnen douchen, geen stromend water, geen toilet, niet weten waar je de nacht zal doorbrengen, de eenzijdige voeding, de lange soms eentonige fietsdagen, …) moet je er voor lief bij nemen. In ruil krijg je de kans om je te verbroederen met de speling van het lot, de wispelturigheid van de natuur, de openhartigheid van een land en volk. Mongolië heeft ons ingesloten in de bedding van onze heupen. Wij wiegen nog na…

Ondertussen hebben we het majestatische landschap van de Mongoolse steppe definitief vaarwel gezegd en zijn we aanbeland in een land dat maar liefst 314 x groter is dan België: China. De eerste indrukken boezemen ons evenwel vertrouwen in. De hoofdstad Beijing mag dan bijna het dubbele van de populatie van België bevatten, de grootstad voelt niet aan als mierennest zoals we aanvankelijk dachten. Vooral voor fietsers is deze kosmopolitische stad een ware ontdekking. Er zijn ruime verkeersbanen die netjes afgescheiden zijn en waar fietsers en elektrische scootertjes probleemloos door elkaar heen laveren. Te voet voelen we ons eerlijk gezegd minder veilig. Zebrapaden stimuleren automobilisten allerminst om vaart te minderen. Al snel passen we een effectieve tactiek toe. Als we een straat oversteken, laten we een groepje Chinezen voorop lopen. Kwestie om niet als eerste van de weg gemaaid te worden.

De eerste dagen trekken we op met een jong koppel die we via de community site ‘Couchsurfing’ hebben leren kennen en die een aardig mondje Engels spreken. Op die manier kunnen we het grootste reisobstakel in China enigszins omzeilen: de taalbarrière. Naast de onderhoudende gesprekken, laat het jonge stel ons ook proeven van de gastronomische Chinese keuken. Nu ja, gastronomisch… Rotte eieren en ingewanden associëren wij niet meteen met haute cuisine. Onze smaakpapillen worden zwaar op proef gesteld. We blijven oefenen, net als het eten met stokjes. Sommige dingen wennen echter snel, omdat de Chinese overheid nu eenmaal een strenge censuurwet toepast en al het internetverkeer nauwlettend in de gaten houdt. Zo worden Youtube, WordPress en Facebook systematisch geblokkeerd. Wie verslaafd is aan Facebook zal hier in China wel afkicken…

Aan één iets geraken we evenwel niet gewend: de rochelende en spuwende Chinezen. Ook hun luidruchtig gedrag is voor ons een aanpassing. Misschien komt daar binnenkort verandering in. Zopas heeft de overheid een gedragscode opgesteld voor de Chinese toeristen die alsmaar vaker naar het buitenland reizen. De overheid ziet hun reizende onderdanen als ambassadeurs van de Volksrepubliek en krijgen daarom de raad om volgende regels in acht te nemen: niet in het openbaar spuwen, niet in de neus peuteren, niet voordringen, niet te luid praten en niet in al te grote groepen rondtrekken. Wij proberen het niet teveel aan ons hart te laten komen en profiteren van de mooie nazomer om enkele toeristische toppers te bezoeken. De verboden stad, de Chinese muur en diverse tempels passeren de revue. We proberen ons in te leven in de wereld van de diverse dynastieën die het land heeft gekend en grasduinen in het recente verleden van China. Hierbij valt ons op dat de stichter van de Chinese Volksrepubliek, Mao Zedong, niet uit het straatbeeld is weg te branden. Overal zie je wel ergens zijn beeltenis opduiken. Op het allergrootste plein ter wereld, het Tiananmenplein, hangt zelfs zijn portret levensgroot afgebeeld op een schilderij. Het is trouwens op deze plek dat op 4 juni 1989 het studentenprotest bloedig uit elkaar werd geslagen. De dag erna ging de foto van de man die een colonne tanks tegenhield de wereld rond. De hoofdstad ligt er anno 2013 gelukkig stukken rustiger bij en we laten ons onderdompelen in het grenzeloze culturele aanbod.

Ter afwisseling en om de drukte af en toe te ontvluchten, zoeken we de rust op van de ontelbare parken die de hoofdstad rijk is. Parken zijn hier bij uitstek ontmoetingsplaatsen waar jong en oud zijn vrijetijdsbesteding uitoefent. Er wordt gedanst, gemusiceerd, geacteerd, gejongleerd,… Haast op elke vierkante meter valt er wel iets te beleven. Overal gonst het van bedrijvigheid. Opvallend hierbij is de soms vrij hoge leeftijd van de hobby beoefenaars. Mannen, vrouwen, ruim de tachtig voorbij, maar levenslustig aan het dansen en musiceren alsof ze net van de schoolbanken komen. Is dit het geheim van de eeuwige jeugd? China blijft ons verrassen…

Aan alles kom evenwel een eind. De zeven vakantieweken van Annelies zijn voorbij gevlogen en inmiddels zet ik mijn tocht opnieuw alleen verder. Nu ja, verderzetten… Momenteel ben ik gestrand in Kunming, ten zuiden van China. Eerst moest ik geduld uitoefenen om mijn visum voor Vietnam geregeld te krijgen en op de dag van mijn vertrek gaf mijn batterij er de brui aan. Ik wacht nu op een onderdeel dat vanuit België hier naartoe wordt gestuurd. Als alles naar wens verloopt en het euvel kan hersteld worden, fiets ik eind deze week richting de Vietnamese grens. Benieuwd wat voor moois dit land in petto heeft…

Sportieve groet,
Grégory Lewyllie
www.solarbiketour.com

ps: Surf naar de website en bekijk alvast onder de rubriek video reisdagboeken de eerste reisimpressie van China. Onder de rubriek ‘dagboek’ lees je onder meer hoe het nu zit met de éénkindpolitiek. Alvast veel kijk- en leesgenot!