Georgië ten voeten uit
De evenwichtsoefening is gemaakt, de tracks uitgestippeld, de fietstassen herschikt. Morgen verlaat ik de hoofdstad Tbilisi om de komende weken ten voeten uit Georgië te verkennen. Het zal meteen ook weer wennen worden nu mijn aangenaam gezelschap en voortreffelijke co-piloot John Callens opnieuw huiswaarts is gekeerd.
De voorbije weken heb ik lang zitten tobben over hoe ik mijn reis wil beëindigen. Aanvankelijk had ik gedacht om de volledige terugweg naar Ieper te fietsen. Het idee om echter als een gek kilometers af te haspelen zonder ook maar iets van de landen op mijn route op te snuiven, leek me niet echt zinvol. Fietsen is voor mij nooit een doel op zich geweest, maar biedt me net de kans om op een andere manier een land of regio te ontdekken. Daarom heb ik dan ook besloten om de laatste weken door te brengen in Georgië. Halverwege augustus vlieg ik vervolgens naar een Europese bestemming om er nog een weekje samen met mijn vrouw vakantie te nemen. Daarna fiets ik uiteindelijk terug naar Ieper waar de aankomst voorzien is op zondagnamiddag 31 augustus op de Grote Markt, de plaats waar de reis vijftien maand geleden ook startte (2 juni 2013).
De reis doorheen Georgië belooft nog bijzonder te worden. Enerzijds wil ik niet alleen de lat voor mezelf nog eens extra hoog leggen (+/- 2000 km waarvan 33000 te overbruggen hoogtemeters), maar anderzijds wil ik ook een streek opzoeken die toeristen zelden of nooit aandoen, met name Abkhazia. Dit gebied helemaal ten noorden van Georgië en grenzend aan Rusland was begin de jaren negentig helemaal niet opgezet met de uitgeroepen onafhankelijkheid, integendeel zelfs. Abkhazia dat ooit door Stalin aan Georgië was toegevoegd, maar die altijd zijn eigen taal en cultuur behield, vreesde net zijn identiteit te verliezen. De Georgiërs die echter in dat gebied woonden, steunden echter wel de roep naar onafhankelijkheid. De politieke tweespalt zorgde voor de nodige spanningen en in 1992 barstte de bom toen Abkhazia zichzelf onafhankelijk verklaarde. Gevechten braken uit tussen het Georgische leger en Abkhasische verzetstrijders. Na een bloedige strijd werden alle Georgiërs verdreven. Tot op vandaag heeft Abkhazia een aparte status. Zij beschouwen zichzelf als een land, maar worden amper door iemand erkend. Vele landen, ook België zien Abkhazia dan ook als een aparte republiek binnen de staat Georgië. Mijn bedoeling is dan ook proberen na te gaan of de bewoners nog achter de genomen beslissing van destijds staan, alsook kijken hoe de aanwezige VN-vredesmacht de toekomst inschat.
Georgiërs zal ik er niet tegen het lijf lopen, maar wel Russen, Armeniërs en Turken. Abkhazia is voor de Georgiërs zelf verboden terrein. Daarenboven ontraden touroperators, maar ook het eigen Ministerie van Toerisme toeristen om er heen te gaan wegens de politiek, onveilige situatie. Meer nog, tijdens mijn zoektocht over hoe ik het gebied kon bereizen, ontdekte ik dat de ambtenaren van de toeristische infocentra de opdracht krijgen om toeristen wijs te maken dat het gebied verboden zone is. Niks is echter minder waar, want twee dagen geleden heb ik van het Ministerie van Abkhazia per mail mijn goedkeuring ontvangen om het gebied legaal binnen te geraken. Het ziet ernaar uit dat de laatste weken nog uitermate boeiend zullen worden…