Fietsen op het ritme van de zon…
Nieuwsbrief 1 – in het spoor van Marco Polo.

De tijd vliegt snel, heel snel. Op reis lijken tijd en ruimte te vervagen, leef je in een soort universum waar slechts enkele krijtlijnen vastliggen. Zekerheden komen op de helling te staan, zeker als je per fiets reist. Nochtans ziet mijn reisroute, mede door mijn deelname aan ‘The Suntrip’, er vrij afgemeten uit. Lyon – Canton (Frankrijk – China), een slordige 12.000 kilometer op honderd dagen tijd en met de zon als reisgezel. Fietsen op het ritme van de zon… Een challenge, zoveel is zeker!

Met die intentie vertrek ik op 3 juni op de Grote Markt in Ieper. In mijn kielzog fietsen die namiddag enkele tientallen sportieve fans mee en zwaaien evenveel sympathisanten me ook een goeie reis toe. “Het ga je goed en tot volgend jaar, 31 augustus 2019.“ Twee Nederlandse vrienden vergezellen me op hun bamboefiets tot in Lyon, de startplaats van de derde editie van ‘The Suntrip’. Het weerzien met de andere Suntrippers (39 deelnemers uit 10 verschillende landen) is hartverwarmend. Voor het eerst zie ik ook in levende lijve de diversiteit aan solarbikes. Het is meteen duidelijk: dit wordt een avontuur die zijn gelijke niet kent. Na een promotoer van vier dagen wordt het startschot gelost. ‘Good luck and see you back in China!’

Ik heb van meet af aan nooit een podiumplaats vooropgesteld. Deelnemen is belangrijker dan winnen en dus fiets ik op mijn eigen tempo. Reeds in de eerste week lijkt dit een goeie strategie te zijn. Ik bengel niet aan de staart van het peloton, maar neem een goeie middenpositie in. Mijn route loopt ondermeer langsheen Zwitserland, Duitsland, Tsjechië en Polen. Vooral die laatste twee landen weten me erg te bekoren. In beide landen zit het fietstoerisme behoorlijk in de lift. Een goed uitgebouwd en onderhouden fietsnetwerk geeft me het gevoel in een fietsparadijs te vertoeven. De enige spelbreker is het weer. Terwijl België puft onder een verzengende hitte, krijg ik af te rekenen met regen en bewolking. Niet echt bevorderlijk als je met een solarfiets op reis bent. Het druilerige weer zorgt er dan weer voor dat het contact met de lokale bevolking iets intenser is. Spontaan word ik als een pelgrim uitgenodigd om mee aan tafel aan te schuiven en krijg ik een bed voor de nacht aangeboden. Een reizende fietser blijft een welkome gast. Een gevoel dat nog versterkt wordt bij mijn aankomst in Oekraïne. Daar ontmoet ik namelijk mijn Franse mede-Suntripper Lionel Serra. Door connecties in hoge politieke kringen wordt hij hier als een held ontvangen. Zowat elke dag krijgt hij een persoonlijke politie-escorte, wordt hij met de nodige egards ontvangen door hoge functionarissen en krijgt hij gratis eten en overnachting aangeboden. Vanop zijn trike, een ligfiets op drie wielen, zwaait hij de wereld lachend toe. Ik fiets in de bandensporen van zijn pausmobiel en geniet op de zijlijn mee.

In Rusland scheiden onze wegen zich en trek ik alleen verder. Voor het eerst duikt een knagend gevoel van onbehagen op. Ik heb meer een meer het gevoel dat ik me intuïtief vastklamp aan die vooropgestelde deadline van 100 dagen. Het onbezonnen fietsen maakt teveel plaats voor kilometers vreten. Ik besluit het roer om te gooien. Bij mijn aankomst in Volgograd, beter gekend onder de naam Stalingrad, neem ik dan ook mijn tijd om de stad grondig te bezoeken. Ik flaneer er tussen de vele herdenkingsmonumenten die de slag om Stalingrad moeten behoeden voor de vergetelheid. De stille oorlogsgetuigen zijn nu toeristische topattracties geworden. Het is een vreemde gedachte dat plaatsen die door afschuwelijk geweld en oorlog tot puin werden herleid jaren na datum worden overspoeld door toeristen. Met eenzelfde gevoel loop ik ook vaak rond in mijn thuisstad Ieper. Neem de oorlog weg en Ieper heeft geen plaats van betekenis.
Omdat ik Oezbekistan wil aandoen, is mijn doortocht doorheen Kazakstan van relatief korte duur. Net als in 2013, bij mijn eerste deelname aan de Suntrip, roept het land een zekere vorm van tristesse bij me op. Heeft het met de uitgestrektheid van het land te maken of met de troosteloze aanblik? Ik weet het niet, maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat vele Kazakken een weinig benijdenswaardige levensstandaard erop na houden.

Zeven weken na mijn vertrek uit België fiets ik Oezbekistan binnen. Mijn intrede verloopt niet helemaal zoals ik had gewenst. De hitte (de temperatuur schommelt rond 45 graden) en de niet geringe fietsinspanningen worden me net iets teveel. Dankzij de gastvrijheid van een Oezbeeks gezin kan ik bij hen thuis uitzieken. Na een korte rustpauze start mijn echte ontdekkingsreis en fiets ik in het spoor van Marco Polo langsheen enkele verbluffend mooie steden op de Zijderoute. De eerste in de rij is de oasestad Khiva. De vestigingspoort voorbij, wandel ik continu door een sprookje-van-één-nacht. Het lijkt wel een filmset waar men met de grootste zorg voor detail alles in z’n oude glorie heeft gerestaureerd. De blauwe koepels, slanke minaretten, paleizen, Koranscholen, … De ganse setting geeft me het gevoel honderden jaren terug te keren in de tijd. Niet alleen zijn er fabelachtige handelssteden op de Zijderoute, maar ook immense forten. De meeste hebben de tand des tijds niet overleefd, maar de weinige die wel stand hebben gehouden, zijn dan ook indrukwekkend. Aan de voet van één ervan sla ik mijn tent op en geniet te midden van een desolaat woestijnlandschap van een nooit geziene sterrenhemel.

Ook de twee andere handelssteden, Buchara en Samarkand zijn van een ongekende schoonheid. Ik wandel niet, maar ik slenter om toch maar al die pracht op te kunnen snuiven. Oezbekistan openbaart zich als een sprookjesboek waar je haast niet anders kan dan halt te houden en te luisteren naar de verhalen van weleer. De gigantische mausolea, madrassas, paleizen en moskeeën zijn gebouwd om te imponeren. Ik kijk, staar en blijf staren. Ik stel scherp, fotografeer en blijf fotograferen. De oogverblindende architecturale pracht vertoont veel gelijkenissen met die van Iran. Ook hier domineren turquoise mozaïeken, girafhoge minaretten en azuurblauwe koepels het straatbeeld. Daarnaast kan de nieuwsgierigheid en vriendelijkheid van de Oezbeken wedijveren met de bevolking van Iran. Oezbekistan mag dan misschien nog geen reis topbestemming zijn, daar komt snel verandering in.

Oezbekistan is een land van uitersten. Dat merk ik eens te meer wanneer ik aankom in de hoofdstad Tashkent. Deze metropool heeft de allures van een Europese grootstad. Historische bouwwerken hoef je hier niet te zoeken. In 1966 verwoeste een aardebeving zowat de hele stad. Voor de Russen was dat het moment om bijna alle herinneringen aan de geschiedenis van de Zijderoute te vervangen door Sovjet monumenten en imposante bouwwerken. Ook de Fergana regio aan de grens met buurland Kirgistan voelt eerder Russisch aan. Hoogtepunt hier is het bezoek aan de enig nog producerende zijdefabriek van het land. Sommige taferelen lijken zo weg gelopen uit de film Daens. Al besef ik wel dat de werkomstandigheden niet te vergelijken zijn en de vrouwen hier veel beter arbeidsvoorwaarden hebben.
In de voorbije drie weken is de Suntrip race wat aan me voorbij gegaan. Nochtans is er heel wat gebeurd. Begin augustus arriveerde de eerste Suntripper in het Chinese Canton. Deze eer was weggelegd voor de Belg Raf Vanhulle. In nauwelijks 45 dagen legde hij de afstand van 12.000 km af. Omgerekend fietste hij een gemiddelde van 270 km per dag. Een onwaarschijnlijke prestatie. Ondertussen sijpelen ook de andere deelnemers langzaam maar zeker binnen. Door mijn uitstapje in Oezbekistan lig ik ver achterop de andere deelnemers, maar daar maal ik niet om. Voor mij is het onderweg zijn belangrijker. De reisroute en aankomst mogen dan al min of meer vastliggen, ik hanteer nog graag zelfs de dobbelstenen. Reizen is als een ganzenspel, waar elke worp me de vrijheid geeft om van richting te kunnen veranderen. Hopelijk zal dit ook de komende weken het geval zijn, want China komt nu echt wel dicht in de buurt.

Tot binnen enkele weken.
Sportieve groet,
Grégory.

ps: Uitgebreide reisverslagen kan je terugvinden op www.solarbiketour.com onder de rubriek dagboek. Foto’s en info eveneens op www.facebook.com/gregorylewyllie.
ps: Indien je deze nieuwsbrief niet langer wenst te ontvangen, stuur dan gewoon een mail met als onderwerpen ‘Uitschrijven’.