Gedwongen oponthoud
Ons fietsritme is drastisch gedaald. Niet zozeer omdat we het aantal af te leggen kilometers bewust laag houden, maar eerder door fietsproblemen. Ons voornemen om een cafeetje op te zoeken in het stadje Alaverdi en zodoende vanuit Armenië onze sympathie te betuigen voor de Rode Duivels tijdens hun eerst WK-match, loopt uit op een sisser. Op een goeie 10 kilometer voor de stad rijden we lek. We duwen de fiets naar de kant van de weg en parkeren hem op de parking van een ‘rest area’ (rustzone). Waar we al een tijdje voor vrezen, blijkt waarheid te zijn. De voorste buitenband (aangeschaft in Iran en van Indonesische makelij) is rats versleten en dringend aan vervanging toe. Ook onze 20 inch binnenband heeft zijn beste tijd gehad. Bij het oppompen van onze reserve binnenband gaat het mis. De te hoge luchtdruk veroorzaakt een enorme knal en niet te herstellen scheur. Inmiddels is de avond reeds gevallen. Tegen de tijd dat de lekke band is hersteld, is de duisternis een feit. We voelen er niks voor om in het donker de afdaling verder te zetten en besluiten dan maar om in de ‘rest area’ ons tentje neer te zetten.
Zogenaamde rustzones zijn alomtegenwoordig in Armenië. Je kan ze het best omschrijven als picknickplaatsen waar naast tafels en stoelen ook steevast een barbecuestel voorhanden is. Voor families en vrienden zijn het favoriete ontmoetingsplaatsen. Het duurt dan ook niet lang of we worden opgemerkt en uitgenodigd door een groepje jonge mannen om aan te schuiven aan de feestdis. Eén van hen spreekt gelukkig een aardig woordje Engels. Ook nu weer vloeit de wodka met sloten. We moeten er stevig de rem op zetten, want de snelheid waarmee het vriendenclubje het glas heft, is nauwelijks bij te benen. Nog een geluk dat ons tentje slechts een steenworp verwijderd is…
De Belgen hebben gewonnen, ook zonder onze steun. Met een gerust hart zetten we ’s morgens onze fietstocht verder. Heel ver komen we echter niet. Na nauwelijks 14 km brengt een sissend geluid ons tot stilstand. Lap, daar gaan we weer. Verder fietsen heeft geen zin. We moeten kost wat kost een nieuwe buitenband vinden, alsook een stel binnenbanden. We duwen de fiets tot bij hotel Anna Maria in het dorpje Sanahin. De eigenares met Griekse roots weet van aanpakken. Vijf minuten later brengt een bevriende taxichauffeur ons terug naar het stadje Alaverdi. Hij troont ons mee naar een bouwvallig gebouw waar de benedenverdieping is omgetoverd tot een bazaar. Onder een tafel vol lingerie haalt de verkoopster van één van de winkeltjes -tot onze verbazing- een aantal binnen- en buitenbanden tevoorschijn. Het verband tussen lingerie en wielersport is ons niet meteen duidelijk, maar we zijn al blij dat we toch al iets hebben gevonden. Toegegeven, het aanbod is niet groot en de kwaliteit navenant, maar beter dat dan niks. Bij nader toezien is het ventiel van de binnenband te dik en dus nemen we genoegen met de aanschaf van een nieuwe buitenband. Een uur later blijkt het een maat voor niets te zijn, want eenmaal terug in het zadel rijden we opnieuw lek. Met de fiets op onze rug keren we terug naar het hotel. Onze fietstocht heeft vandaag wel iets weg van de processie van Echternach…
Men moet de problemen aanpakken wanneer ze zich voordoen… Omdat we deze nu wel eens grondig willen aanpakken, zitten we op de bus richting Vanadzor. De rit van anderhalf uur brengt ons 40 km verder tot in het centrum van de tweede grootste stad van Armenië. We struinen de stad door en lopen zowat alle fietszaken af. Nu ja, fietswinkels… Fietsen is in Armenië niet meteen een favoriete bezigheid. We vinden er uiteindelijk dezelfde soort binnenbanden als de dag ervoor in het stadje Alaverdi. Als het ventiel niet past, dan moeten we maar het wiel aanpassen. Niks aan te doen. In de late namiddag arriveren we terug in Sanahin. Met de hulp van een kennis van de eigenares van het hotel krijgen we het eindelijk voor elkaar. Nu maar duimen dat dit het laatste obstakel was…