Visumperikelen…

De onbezonnenheid waarmee ik mijn vorig fietsavontuur (sept 2006 – mei 2009) naar Latijns-Amerika aanvatte, staat in schril contrast met de huidige voorbereiding. Niet alleen inzake de fiets en het elektronisch gedeelte moeten er nog duizend en één zaken klaargestoomd worden, ook inzake visumaanvragen wordt het een wedren tegen de tijd.

Waar je als Europeaan in Latijns-Amerika probleemloos – mits vertoon van je internationaal paspoort – elke grens kan overschrijden, is dat in Azië wel een heel apart verhaal. Neem nu bijvoorbeeld ‘Rusland’. Na wat googelen op het wereldwijde web vind je al gauw welke formaliteiten je nodig hebt om in aanmerking te komen voor een visumaanvraag. Naast de klassieke visumvereisten, zoals een geldig internationaal paspoort en een ingevulde visumaanvraag (formulier) met recente pasfoto, vraagt men ook twee minder courante zaken.

1/ een polis medische verzekering

2/ uitnodiging voor een reis naar de Russische Federatie, of bevestiging over de ontvangst van een buitenlandse toerist

In geval van ongeval wil Rusland het zekere voor het onzekere nemen en mag je hun grondgebied pas betreden als je kan aantonen dat je voor alle medische kosten zelf zal opdraaien. De verplichte polis zorgt er alvast voor dat Rusland zijn budget in ziektekosten in balans kan houden.

De invitatie moet dan weer de instroom van ‘gelukzoekers’ of avonturiers aan banden leggen. Hun redenering dat wanneer je een serieuze inspanning moet leveren om zo’n invitatie te bekomen, je meteen ook het kaf van het koren scheidt, werpt ongetwijfeld zijn vruchten af.

Meer nog, de verplichte invitatie levert zelfs tewerkstelling op. Wie zich vijf minuten tijd kan veroorloven, vindt in een handomdraai een resem reisagentschappen die -tegen betaling natuurlijk- je zo’n invitatie kan bezorgen. Klant is koning, als je tenminste betaald. Ook ik heb me gewend tot zo’n agentschap, temeer mijn visumaanvraag iets complexer is. Een toeristenvisum is slechts 30 dagen geldig. Ik heb er evenwel twee nodig, want na mijn trip doorheen Kazakstan moet ik andermaal Rusland betreden om Mongolië te bereiken. Mijn tweede visum kan ik pas aanvragen nadat ik het Russisch grondgebied heb verlaten. Dit wordt dus een klus voor in Astana, hoofdstad van Kazakstan.

In totaal heb ik voor maar liefst 15 landen een visum nodig. Slechts enkelen kan ik ter plaatse aan de grensovergang bekomen. De rest moet ik in de hoofdstad van een buurland zien te bemachtigen. Alleen al het idee dat ik met mijn gevaarte van 4,5 meter me doorheen het drukke stadsverkeer van een kosmopolitische hoofdstad zal moeten wringen om het consulaat te bereiken (en dit tot tweemaal toe, want het visum zal ook op dezelfde plek moeten worden opgehaald) stemt me niet bepaald vrolijk. Om nog maar te zwijgen van het tijdsverlies, want de ervaring leert dat een stempel plaatsen in een paspoort minstens 7 dagen in beslag neemt. Misschien moet ik toch nog maar een jaartje extra verlof nemen…