Zwalpend op de tonen van een dronkemans orkest

Als we al iets weten over Oekraïne dan is dat vaak omwille van onze kennis over Rusland. Rusland roept nu eenmaal bepaalde beelden op, door zijn geschiedenis, door zijn grote schrijvers,… Sommige van die grootheden, zoals Gogol, worden zelfs aanzien als een deel van Rusland, omdat ze geboren zijn onder het Sovjettijdperk. Als ik denk aan Oekraïne dan denk ik voornamelijk aan mislukte revoluties en het stereotype beeld dat het land vervlochten is met corruptie. Wat dat laatste betreft, viel het bij de grensovergang alvast best mee. Al leek het er toch heel even op dat ik mijn steekpenningen ging moeten bovenhalen. De grensovergang bleek voorbehouden voor gemotoriseerde voertuigen. Het niet kunnen voorleggen van een geregistreerd papier voor de fiets zorgde voor wat commotie. Er werd druk gesticuleert en over en weer getelefoneerd. Na ruim twee uur werden de slagbomen uiteindelijk manueel omhoog geduwd. Welkom in Oekraïne.

Oekraïne is inzake landoppervlakte bijna 20 keer zo groot als België. De hoofdstad Kiev ligt dan ook een flink aantal fietsdagen verwijderd. Gelukkig is het weer inmiddels verbeterd en kan ik eindelijk voluit gebruik maken van mijn zonnepanelen. Voor het eerst heb ik ook het gevoel dat ik afscheid neem van wat me vertrouwd is. Winkelketens zoals Lidl en Aldi vallen hier nergens te bespeuren. Hier hebben kruidenierswinkels nog een bestaansrecht, ook al verkopen ze dan overal dezelfde producten. Opvallend is telkens weer het uitgebreid assortiment aan dranken en dan voornamelijk sterke, alcoholische dranken. Vooral vodka is onder de Oekraïners een nationale drank geworden. Dat alcohol en verkeer ook in Oekraïne geen geslaagd huwelijk is, valt af te leiden uit de vele kruisjes die mijn pad kruisen. Het is maar te hopen dat ik hier niet van de weg gemaaid wordt gemaaid.

Dat die kans niet gering is, heeft voor een groot deel te maken met twee factoren. Enerzijds omwille van de deadline van 100 dagen om China te bereiken -en we dus geen andere keuze hebben dan de kortst mogelijke route te volgen- en anderzijds omdat de alternatieve, rustige wegen geen optie zijn. Tegen beter weten in stuur ik op de tweede dag van mijn doortocht doorheen Oekraïne mijn bamboefiets langsheen het platteland, ver weg van de zoevende wagens. Aanvankelijk lijkt het best mee te vallen. Het wegdek ligt er behoorlijk bij en ik schiet wonderwel goed op. Na 90 km geeft een verkeersbord aan dat de weg de komende 16 km in slechte staat is. Ik besluit een alternatieve route te nemen, maar al snel blijkt ook deze weg in staat van ontbinding. Op diverse plaatsen is het asfalt verdwenen en krijgt het wegdek het uitzicht van Zwitserse kaas vol gaten. Ik stuiter als een knikker van put tot put. Ik voel me als een figurant uit één van de films van de Servische filmmaker Emir Kusturica. Ik zwalp op de tonen van zijn dronkemans orkesten. Er lijkt geen eind aan te komen. Wanneer de weg overgaat in soort oude heirbaan is het hek helemaal van de dam. Fiets, kar en berijder rammelen als nooit voorheen. Vijfendertig kilometer verder en ruim 4,5 uur later bereik ik opnieuw de hoofdweg. Ik meet de schade op. Twee gebroken spaken… Het had erger gekund. Als er één iets is wat ik nu reeds heb ontdekt in Oekraïne, dan is het wel het besef dat je beter op de hoofdweg blijft fietsen…