De laatste loodjes…
Hoe slaagt een mens erin om exact één week voor het grote vertrek zijn kalmte te bewaren? Het antwoord is krachtig en eenduidig: niet! Mijn hoofd lijkt wel een dolgedraaide molen waarbij duizend en één zaken om prioriteit schreeuwen. Mijn lijstje van dingen die ik nog in orde moet zien te brengen wordt met het uur langer. Een verontrustende vaststelling als je weet dat de tijd met het uur korter wordt.
De fiets blijft me zorgen baren. Niet dat er geen grote vooruitgang werd geboekt, integendeel. De firma Artwelding uit Bulskamp is bezig met de versteviging van de zonnepanelen vooraan en de firma Bruthaus uit Waregem plaats de laatste puntjes op de i inzake de fietskar. Het verder gesleutel aan de solarbike verhindert me evenwel om alles serieus uit te testen. Dat testen geen overbodige luxe is, bleek gisteren nog. Bij het aanschakelen van de zonnepanelen ontdekte de firma Crystalyte uit Sint-Amands dat de solarcharger geen correcte weergave van het niveau van de batterij aangaf. Paniek in het kwadraat! Had het te maken met het flauwe waterzonnetje of met de aansluiting van de zonnecellen? Een raadsel in het kwadraat! Ondertussen zijn we alweer een etmaal verder en een dag dichter van het vertrek… Achter de schermen wordt er koortsachtig naar een oorzaak (oplossing) gezocht. Wordt vervolgd…
De visumperikelen… Goed en (zeer) slecht nieuws… Net bericht gekregen dat mijn visum voor Kazakstan morgenochtend klaar ligt en dat mijn aanvraag voor 60 dagen ipv de gebruikelijke 30 dagen werd goedgekeurd. Oef! Met dit laatste obstakel is de doortocht tot in Astana verzekerd. Tot zover het goeie nieuws.
Het slechte nieuws… Afgelopen donderdag nam ik contact op met de Chinese ambassade om mijn komst te bevestigen. Mijn papieren zijn ingevuld, mijn route ligt vast, mijn hotelreservaties zijn geboekt (die daarna netjes worden geannuleerd), etc. Tijdens het gesprek liet ik de dame ontvallen dat ik vanuit Mongolië haar land van herkomst zou binnenfietsen. Ontsteltenis alom. Ik meende zelfs te horen dat ze met bureaustoel en al achterover viel. Om een lang verhaal kort te maken: China binnenfietsen blijkt onmogelijk. Haar aangeboden alternatief klonk belachelijk en onrealistisch. Het vliegtuig nemen tot in Peking en daar een fiets huren om China te verkennen. De enige, voorlopig haalbare oplossing is afwachten. Een visum kan trouwens in principe pas drie maand voor je het land binnenkomt aanvragen. In mijn geval is dat eind volgende week. Ik heb me voorgenomen om bij mijn aanvraag met geen woord te reppen over de fiets. Eenmaal aan de grens met China zal ik die op één of andere inventieve manier moeten zien binnen te smokkelen.
Het worden spannende dagen, niet alleen nu, maar wellicht des te meer onderweg. Wordt vervolgd…