Authenticiteit versus toekomst…
De visarun zit erop. Ik kan nog eens vijftien dagen in het land verblijven, alvorens ik definitief moet opkrassen. De grensovergang bij Mae Sai brengt me vrij dicht van de ‘gouden driehoek’, het drielandenpunt waar Thailand, Myanmar en Laos samenkomen. De landen worden echter gescheiden door de Ruak rivier. De naam ‘golden triangle’ verwijst naar het goud dat vroeger gebruikt werd als internationaal betaalmiddel, onder andere voor de handel in opium. Deze kende zijn hoogdagen tijdens de Vietnamoorlog (1960 – 1975) waarbij de Amerikaanse militairen de voornaamste afnemers waren. Onder druk van de Amerikanen werden de Aziatische landen de voorbije jaren aangespoord om de papaverteelt op te geven en andere gewassen te verbouwen. Vooral in Thailand blijkt de omschakeling succesvol. Op grote schaal wordt nu thee en koffie verbouwd. Tezelfdertijd worden bergvolken meer en meer geïntegreerd in de Thaise samenleving. De integratie zorgt er evenwel voor dat de eigentijdse cultuur grotendeels verloren gaat.
Ik stel met eigen ogen vast dat Thailand grondig aan het veranderen is. De sociaal-culturele waarden van de diverse stammen in het bergachtige noorden van het land zijn in een ijltempo aan het verdwijnen. De typische klederdracht waarmee de diverse volkeren zich zo onderscheiden wordt enkel nog bovengehaald voor heel speciale gelegenheden. Sporadisch ontmoet ik nog stokoude bewoners die wel nog vasthouden aan hun tradities. Eenmaal die generatie is uitgestorven, zullen enkel nog musea ons een blik gunnen op de verloren gegane cultuur. De wereld zit in een stroomversnelling. Evolutie is van alle tijden, maar zelden ging het in zo’n razendsnel tempo als de laatste jaren. Wij als toeristen reizen nu net om die authenticiteit terug te vinden. Maar wie zijn wij om vooruitgang tegen te houden. Laten we eerlijk zijn met onszelf. Wij leven ook niet meer zoals onze voorouders decennia gelden leefden en werkten op het Vlaamse platteland. We mogen dan ook niet verwachten dat de bergbewoners acteurs worden van een Thais Bokrijk.
Toerisme speelt daarenboven een nefaste rol in het behoud van de culturele eigenheid. Precies om tegemoet te komen aan die drang naar authenticiteit is stilaan een ‘fake’-cultuur aan het ontstaan. Dorpjes werpen zich op tot plaatsen waar de tijd zogenaamd is blijven stilstaan. De straten zijn omgetoverd tot braderies waar allerlei prullaria te koop worden aangeboden. Voor de horden toeristen opdagen, trekken ze hun toneelkostuums aan. Ze vertolken hun rol zoals wij toeristen het graag zien. Eenmaal de rust is teruggekeerd, worden de rekwisieten opgeborgen en de schmink verwijderd. Tot de volgende ochtend…
Gelukkig reis ik nog steeds onafhankelijk en autonoom. Mijn vervoersmiddel brengt me nog steeds op plaatsen waar geen of nauwelijks een toerist komt. De mogelijkheid om zonder tijdsdruk te reizen, maakt het me mogelijk om langer op één plek te blijven hangen. Het neerpoten van mijn tent in een onbeduidend dorp levert steevast leuke en bijzondere contacten op. Ver weg van de bevangenheid en de anonimiteit van een hotel, breng ik samen met de bewoners de avond door. We delen sigaretten, drank en verhalen alsof we dat al jaren doen. Ik voel me als een koning te rijk, te midden van een vreemde wereld. Neen, laat mij maar verder reizen, dwalen en verdwalen doorheen tijd en ruimte. Genieten van het onverwachte op mijn weg om af en toe vast te stellen dat het toch nog bestaat: authenticiteit…