Luang Prabang (deel 1)
Reizen betekent in de eerste plaats ‘veel niet zien’. Elke dag moet je een keuze maken welke route je zal nemen. Het wikken en wegen is een constante. Voor wie met de fiets reist, is het vaak nog moeilijker. Af te leggen wegen drukken zich uit in kilometers, niet in tijd. Met de fiets is het vaak een gok of je de min of meer vastgelegde bestemming zal halen. Backpackers zijn hieraan minder onderhevig. Hun reisschema wordt in grote mate bepaald door het aanbod aan bus trajecten. Ze laten zich als parachutisten droppen op één en dezelfde plek, om vervolgens vaak dezelfde hostels op te zoeken, dezelfde restaurants, … Ze reizen op een welomlijnd ganzenbord waarbij hun bewegingsvrijheid wordt beperkt tot de grote van een paar vakjes. Backpackers kiezen anno 2013 hoe langer hoe meer voor zekerheid. Hostels worden vooraf en online geboekt en via sociale media weten ze precies wat ze mogen verwachten. Het avontuur is niet langer hun reisgids. Fietsers daarentegen kennen wel nog dat vrijheidsgevoel. Zij zijn immers niet gebonden aan tijdschema’s van bussen en vooraf geboekte hostels. De zintuigen zijn hun gids, de tijd hun avontuurlijke medereiziger.
Voor één keer wordt mijn route bepaald door twee niet alledaagse factoren. In mijn mailbox vond ik enkele dagen terug volgend bericht:
Hey Greg – waar zit je nu? Wij zitten sinds gisterenavond in Luang Prabang en we vielen met de neus in de boter want er is een filmfestival van een week – alles gratis. Dus als je je haast 😉 De massages zijn ook super goedkoop en lekker!
Liefs D en B
Als er iets is waar ik een zwak voor heb dan is het wel de magie van het beeld. De manier hoe cineasten erin slagen je mee te tronen naar een wereld vol verhalen en symboliek, blijft me fascineren. Een filmfestival in een Aziatisch land wekt mijn nieuwsgierigheid des te meer aan. De tweede bepalende factor is evenwel iets minder idyllisch. Al weken heb ik problemen met mijn schijfremmen. Zelfs in Hanoi (hoofdstad van Vietnam) vond ik in gespecialiseerde fietsenzaken niet de gepaste onderdelen. Sinds enkele dagen werkt de voorste rem helemaal niet meer en achteraan slechts voor 50%. Wie de geografie van Laos erop naslaat, zal vaststellen dat niet of slecht werkende remmen synoniem staat aan zelfmoord. Nog verder de bergen in fietsen is dus uitgesloten. Ondertussen heb ik niet stil gezeten, maar gezocht naar de meest efficiënte oplossing. De reddende engel komt deze keer uit het Belgische Hove. Theo en Christine, twee vakantiefietsers reizen eerstdaags af naar Laos. Via bemiddeling van Filip Vanhelsuwe (eigenaar van de ligfiets-winkel te Gent) zullen ze het nodige materiaal meebrengen. Met een week vertraging arriveert de Sint alsnog in Laos…
Ondertussen ben ik aangekomen in Luang Prabang en is het doek inmiddels gevallen over het filmfestival. Een bescheiden festival, maar die me wel een aparte inkijk gaf in enkele Aziatische landen. De komende dagen wil ik me vooral onderdompelen in de slaperige sfeer van deze historische koningsstad en rondstruinen tussen de talrijke tempels. Wordt vervolgd…