Het verdict…
Veel reizigers speuren het wereldwijde net af op zoek naar reviews en meningen van andere reizigers om een ideale slaapgelegenheid uit te zoeken. Vaak worden hun zoekacties gelinkt aan de pagina van Trip Advisor. Deze travelforum kent al geruime tijd kwaliteitslabels toe aan accommodaties, een beetje te vergelijken met de culinaire Michelin-sterren of de GaultMillau gids. Vaak vormt de quotatie de doorslaggevende factor om al dan niet een hotelkamer of guesthouse online te boeken. Het hotel waar ik de voorbije nacht doorbracht, staat in geen enkele reisgids. Een ster in de wacht slepen, lijkt me ook niet voor morgen. Het toenemende toerisme in Myanmar zal daar geenzins verandering in brengen. Gevangeniscellen zijn nu eenmaal niet de meest ideale plekken om de nacht door te brengen. Vooral de flinterdunne matras en het totaal gebrek aan comfort (geen lavabo of toilet, geen nachtkastje, zelfs geen leeslampje, …) noodzaken mij om de cel een onvoldoende te geven en een score van 1 op 10. Geen aanbeveling dus voor aspirant-reizigers…
Maar hoe liep het nu uiteindelijk af? Het uitblijven van enige update van de website zorgde al voor de nodige speculaties. Neen, ik zit niet meer achter de tralies en ja, ik ben terug vogelvrij. Alhoewel…
Na een nachtje brommen werd ik rond de middag naar een soort gerechtsgebouwtje gebracht. Ik kreeg een pro deo advocaat aangewezen en een vertaler. In twintig minuten was de klus geklaard. Althans, dat dacht ik. Daar ik de wet had overtreden in twee verschillende districten moest het proces netjes worden overgedaan, 115 km verderop. De hele circus verplaatste zich. Daar werd er aan gans de zaak plots veel zwaarder getild. Maar liefst zeven getuigen werden opgetrommeld: van de agent die me tevergeefs tot andere gedachten bracht tot het districtshoofd van de migratiedienst die er een erezaak van wou maken. Heel even kreeg ik het warm onder mijn voeten. Na iets meer dan twee uur gepalaver viel het verdict:
1/ met onmiddellijke ingang het grondgebied van Myanmar verlaten
2/ mijn naam komt op een zogenaamde ‘black list’ te staan
3/ voor vijf jaar mag ik Myanmar niet meer aandoen
Dat het echt wel menens was, besefte ik pas nadat het laatste woord was gevallen. In een ijltempo reden we terug naar Taunggyi, richting busstation. Tijdens de dolle rit werd er contact opgenomen met de busmaatschappij. Het voorziene vertrek van zeven uur ’s avonds moest worden uitgesteld wegens een ‘speciale’ zending. Klokslag kwart voor acht plofte ik me neer op de voorste zitbank van de VIP-bus, geëscorteerd door een agent van de migratiedienst. De nachtbus verdween als een dief in de nacht. Dag Myanmar, tot ooit… nog eens…
Eindelijk nieuws!!!
Inderdaad er is nog niet veel veranderd in Myanmar.Ik ben er geweest in 2002.
Nog verder succes met uw reis.
Rosseel Francine