Een verrassende wending …
Het avontuur begint pas wanneer je in nesten komt te zitten… Het is een reiservaring die ik doorheen de jaren heb ontdekt en die ervoor zorgt dat ik opduikende problemen anders benader. Er is bovendien niks zo relatief als problemen. Alleen als er geen oplossing voor kan gevonden worden, dan pas zit je met een probleem, een groot probleem. Toegegeven, niet alles verloopt altijd van een leien dakje, maar is dat niet inherent aan het leven? Als alles goed afloopt -en dat is meestal het geval- dan vormen deze momenten vaak mooie herinneringen. Anekdotes om te koesteren, momentopnames die blijven kleven in het vakantiegeheugen.
Het begint reeds schemerdonker te worden… Dansende lichtbundels van auto’s, vrachtwagens en scooters kruisen mijn pad. Het opdwarrelende stof glinstert goudgeel. Het punt waarop de dag de nacht raakt, hult zich in mysterie. Intens genieten van het bevreemdend lichtspel zit er evenwel niet in. De weg is een zoveelste maal opengebroken door wegwerkzaamheden. Met uiterste concentratie laveer ik m’n zwaar beladen fiets doorheen het puin. Op sommige plaatsen kom ik niet verder dan hotsen en botsen. Door mijn relatief trage snelheid verliest mijn voorlicht aan kracht. Ik mis elk gedetailleerd zicht op de verhakkelde weg. Bang! De laatste diepe put was er net eentje teveel. Ik hoor hoe mijn achterband leeg loopt als iemand die zijn laatste adem uitblaast. Merde, net nu! Mijn vijftiende lekke band… Het herstellen is inmiddels routine geworden, maar met de motor in het achterwiel is het allesbehalve een pretje. Bovendien heb ik in al mijn haast een deel van herstelgereedschap in Lao Cai laten liggen. De juiste sleutel om het achterwiel eruit te halen, heb ik niet.
Met de fiets aan de hand speur ik in het rond, zoekend naar één of andere lichtbron. Een peerlampje aan de ingang van een loods trekt mijn aandacht. Wanneer ik binnen gluur, zie ik een handvol mensen in kleermakerszit op een grote rietenmat, hun eettafel. Na het oogcontact volgt hun uitnodigend gebaar. Ik krijg een grote kom rijst voorgeschoteld, overgoten door een mix aan groenten. Onwaarschijnlijk! Laat eenzelfde tafereel zich afspelen in België en de deur wordt hermetisch gesloten. De ruimte ligt bezaaid met rommel en gereedschap. Op een schraagtafel staat een ouderwetse TV. Twee jongens van drie en zeven jaar kijken gefascineerd naar kinderanimatie. Ik probeer de relaties tussen de volwassenen in te schatten. Moeder, vader, grootvader en nog drie andere mannen (gasten?). Gebarentaal en mijn Vietnamees woordenboekje vormen de enige communicatiemiddelen.
Na de maaltijd wordt de waterpijp bovengehaald, een lange bamboestok. Ik zie hoe grootvader wat tabak in een gaatje stopt, die vervolgens met zijn aansteker in brand steekt en op hetzelfde moment zeer diep inhaleer. Zijn borstkas krimpt met enkele kilo’s. Enkele tellen later lijkt hij wel een stoomketel vol dampende rook. Of ik ook eens wil lurken? Beleefd wimpel ik het verzoek af. Ondertussen is het resterende gezelschap druk in de weer met de fiets. Het teamwerk werpt zijn vruchten af. De lekke band is in mum van tijd hersteld. En nu? Terug de nacht tegemoet rijden? Schoorvoetend en met de nodige gebaren vraag ik of ik er de nacht kan doorbrengen. Geen probleem. De TV wordt ontkoppeld en maakt plaats voor mijn slaapmatje. Of hoe een lekke band me een ongewone slaapplaats bezorgt…
Bedankt voor de interessante blog!
Fijn om je brieven te lezen…en hoe je je telkens weer er door helpt…Ik bewonder je moed en doorzetting! Gelukkig dat Annelies terug thuis is…