23/02/2014: Yangon

Een kennismaking…

De consul van de Pakistaanse ambassade schenkt meteen klare wijn. De procedure voor het aanvragen van een visum kan gemakkelijk oplopen tot 6 à 8 weken. Alle papieren moeten worden opgestuurd naar Islamabad (Pakistan). Hij raadt me aan om mijn aanvraag in te dienen vanuit Brussel. Vanuit mijn geboorteland België zou de papierenmolen hooguit een week in beslag nemen. Bij het afscheid nemen, begeleidt hij me tot aan de deur. Wanneer hij mijn wat bizarre fiets ziet, roept hij me terug binnen. Misschien kan er toch wel iets geregeld worden. Hij belooft me om een speciale aanvraag in te dienen bij de ambassadeur. Ik moet binnen vijf dagen terugbellen.

Door het superdrukke verkeer kom ik net te laat aan op de ambassade van India. Ik kan wel al de nodige papieren in orde laten brengen door een bureautje even verderop in de straat. Het weekend staat voor de deur en dus zit er niks anders op dan onverrichter zake maandag terug te keren. Het ziet ernaar uit dat ik langer in Yangon zal moeten blijven dan voorzien…

Mijn guesthouse ligt op een steenworp van de Sule Pagode. Deze goudkleurige stoepa -te midden van een drukke rotonde- zal de komende dagen mijn oriëntatiepunt vormen. Rondstruinen in de vele aanpalende hoofdstraten is al een belevenis op zich. De trottoirs zijn er bezaaid met kraampjes waar de grootste diversiteit aan spullen te koop worden aangeboden. Op zowat elke hoek van de straat tref je wel iemand aan die kauwtabak klaarmaakt voor consumptie. Na thee drinken lijkt het wel de grootste verslaving van de Birmezen. De overvloedige speekselproductie bij het kauwen van beteltabak zorgt ervoor dat een straat oversteken tijdens de file eens te meer een hachelijke onderneming is. Achteloze chauffeurs of passagiers spuwen de dieprode kleurstof namelijk zonder blikken of blozen door de autoruit. Net zoals overal in Azië is streetfood niet weg te denken. Tijdens mijn eerste kennismaking ontdek ik dat in deze voormalige hoofdstad westerse invloeden stilaan hun intrede doen. Daar waar mannen en vrouwen nog de traditionele longyi dragen (een lange wikkelrok die ze rond hun middel knopen), schakelt de jeugd meer en meer over op jeans. Vergankelijkheid is onomkeerbaar, ook in een land als Myanmar dat jaren lang door de militaire junta van de buitenwereld werd afgesloten. In één opzicht wijkt Yangon wel af van zijn vele Aziatische tegenhangers. Rond snorrende brommertjes tref je er niet aan. Het verbod kwam er nadat een scooter de wagen van een vooraanstaande regeringsleider had aangereden. De vrij drastische maatregel werkt het fileprobleem in de stad echter wel serieus in de hand.

Veel bezienswaardigheden telt Yangon niet. Een handvol stoepa’s vormen er de hoofdattractie. De Shwedagon Pagode steekt met kop en schouders boven zijn soortgenoten uit. De gigantische gouden stoepa is zo immens in omvang dat hij niet eens past binnen de kadrage van mijn fotolens. Ook de omliggende omgeving straalt één en al grootsheid uit. Het aantal tempeltjes met zittende of liggende boeddha’s valt niet te tellen. Ik neem plaats op de drempel van één van de gebedsplaatsen en laat de religieuze wereld aan mij voorbij glijden. De devotie en verering is er alomtegenwoordig. Soms heeft het geheel iets weg van een zondagspark waar mensen er hun vrije tijd doorbrengen. Kinderen slaan speels op de gong, terwijl mannen en vrouwen in kleine groepjes bijeen zitten. Op sommige plaatsen hebben ze zelfs de picknickmand bovengehaald. Het pretpark gevoel komt andermaal bovendrijven wanneer ik in een zijtempeltje een roulettetafel ontdek. De maquette van de stoepa is omzoomd met offerschalen. Wie dat wenst kan een bordje geld kopen. Of de worp van tot bootjes geplooide bankbriefjes ook voorspoed met zich meebrengt, is nog maar de vraag…

Een gedachte over “23/02/2014: Yangon

  1. Gregory

    Na een paar weken niet je reisverhalen te lezen krijg je onbewust toch een aardige achterstand
    Je verslagen met foto’s van de maand febr. waren heerlijk om te lezen.
    Moet er wel een atlas naast leggen om een de route goed in mijn op te nemen.
    Zelf ben ik ook een keer van Thailand naar Myanmar geweest in 2004 ( niet met de fiets)
    Veel van je beschreven gebeurtenissen zoals de boeddhistische kitsch heeft toen bij mij een neg. indruk achtergelaten.
    Thailand heb ik dit minder ervaren.
    Nu even wat anders Bamboe fietsen kan je in Amsterdam kopen als ik mij de advertentie herinner voor € 800
    Een gedeelte van het geld gaat retour als ontwikkelingsbijdrage.
    Je fiets ziet er imposant heb je nog steeds de zware motor in je achterwiel ,verplaats je ook nog elektrisch door het opladen van de accu.
    Je foto met baard vind ik een giller je lijkt wel 15 jaar ouder ,de details laat ik aan Lies over.

    Groetjes en nog veel reisplezier
    Frans Hondeman
    Ps
    Ben geen lid meer van de Vakantiefietser
    Helmut: Heeft deze Ned. verwezen naar De Wereldfietser.

Reacties zijn gesloten.