Heimwee naar het onbezonnen reizen…
De verplichte stop in Sotchi (Rusland) werd door de organisatie van ‘The Suntrip’ ter elfder ure gewijzigd. Hoofdreden: de super gevaarlijke weg tussen Tuapse en Sochi. Het verkeer in Oekraïne was al hels, die in Rusland hoeft er niet voor onder doen. Het enige verschil is dat het wegdek er hier iets beter bij ligt. Snelheidsduivels scheren dan ook lustig langs ons heen. Inderdaad, ons… want sinds een drietal dagen fiets ik samen met Askar, de jongste (25) deelnemer van ‘The Suntrip’ en woonachtig in Astana (Kazakstan). Naast prima gezelschap is hij ook een perfecte tolk en dat kan tellen in een land waar ik geen jota van de taal begrijp. Het ziet er dan ook naar uit dat we een tijdje samen zullen optrekken.
Ondertussen mis ik stilaan het onbezonnen reizen van weleer. Een aantal factoren liggen hierbij aan de grondslag. Ten eerste is er het wedstrijdgevoel. Ook al ben ik van meet af aan gestart met de gedachte om ‘The Suntrip’ als puur avontuur aan te gaan, toch is er de onderliggende druk om te presteren. Zeker wanneer je ’s avonds -als je beschikt over internet- de kans hebt om je positie ‘live’ te bekijken tov je tegenstanders.
Ten tweede noodzaakt de proportie van mijn vervoersmiddel (4m60) en het slechte wegdek ervoor dat ik grote wegen moet volgen. Vaak zijn die toegangswegen overspoeld met ononderbroken vracht- en autoverkeer. Fietspaden zijn hier onbestaande en dat betekent dubbel opletten geblazen. Net vandaag vernam ik dat één van de deelnemers, Jean-Marc, in de buurt van Alaph (Turkije) werd aangereden. Zijn toestand is niet langer kritiek, maar volgens de eerste berichten werd hij toch in allerijl overgebracht naar het internationaal hospitaal in Istanbul. Daar werd zijn mild verwijderd en werden de eerste fracturen geopereerd. Hij ligt momenteel op de intensieve afdeling, maar zijn toestand is momenteel stabiel.
Een laatste factor heeft te maken met deadlines inzake visums. Voor Rusland was mijn visum al dertien dagen verstreken toen ik de grens overstak. Mijn verblijf is slechts dertig dagen geldig en dat betekent dat ik de komende dagen aardig zal mogen doorfietsen. Het zijn allemaal zaken die het reizen er niet bepaald aangenaam op maken. Aan de andere kant blijven de ontmoetingen boeiend en verrassend en hou ik er de moed in.
Dat laatste is meer dan nodig want de voorbije dagen werd ik niet gespaard van materiaal pech. Vooral de trailer heeft het zwaar te verduren gekregen op de Oekraïense wegen. De voorbije week heb ik maar liefst 13 spaken gebroken en begon de achterwand van de trailer te scheuren. Gelukkig vond ik steeds de juiste man op de juiste plaats. Toch ben ik er niet gerust in. Vooral de spaakbreuken baren me zorgen. Vandaag ben ik dan op zoek gegaan naar een fietsenzaak in de hoop de wielen te verstevigen. Geen sinecure in een land waar fietsen niet echt een volkssport is. Met de hulp van een hoteleigenaar vond ik toch een fietsenzaak die wel oren had naar mijn problemen. Morgenochtend ga ik er langs.
Wordt vervolgd…
ik ben blij je te volgen heb veel interesse , de cultuur spreekt mij aan
grt
Hoi Grègory,
de zussen ‘fietsen nu natuurlijk ook weer met je mee’. Ze maken zich wel wat zorgen na de tegenslagen op je tour.Hopelijk gaat het nu goed en is er weer een reddende engel op je pad gekomen.
Veel succes en ook genieten
Zonnige groet uit het tropische Nederland
Hanni, Tiny