Wat in België niet kon…

Enkele weken geleden woedde er een storm van verontwaardiging doorheen het Vlaamse medialandschap. De radiotop van de VRT, de Vlaamse Publieke Omroep, besloot om het middagprogramma ‘Joos’ af te voeren. Al jaren zorgde de zoetgevooisde stem van Ruth Joos voor de dagelijkse portie diepgang op Radio 1 tussen 11u ’s morgens en 1u ’s middags. Onlangs werd beslist dat er voor dit soort programma’s geen plaats meer is in het nieuwe zendschema. Tijdens het meest beluisterde moment van de dag willen de mensen hapklare radio, licht verteerbaar al was het fastfood. Althans dat is de conclusie van ‘de bazen’ die meer begaan zijn met cijfers dan met inhoud. Jammer, want de aparte interviewstijl van Ruth zorgde ervoor dat gesprekken vaak boven de middelmaat uitstaken. Gesprekken met studiogasten mochten al eens langer duren, er mocht als eens een stilte vallen, een breekbare zucht. Ruth probeerde onder de oppervlakte te kijken. Ruth heeft wat velen niet hebben, een journalistiek talent die steunt op gerijpt metier, op ervaring en inzicht. Dat maakte het programma ‘Joos’ net zo bijzonder. Tijdens de middag kreeg je geen eenheidsworst op je bord voorgeschoteld, integendeel.

Gaat radio dezelfde weg op als wat al jaren aan de gang is in het TV-landschap? Vervlakking dobbert er aan de horizon, elke dag opnieuw. Neem zelf eens de proef op de som. Zap eens een avondje de Vlaamse zenders af op zoek naar gedegen, kwaliteitsvolle informatie over sociale en culturele onderwerpen, diepgravende journalistiek. Je zal van een kale reis terugkeren. Goeie TV, interessant, betrouwbaar, sfeervol, eigenzinnig en zelfs een tikkeltje geestig… Het is niet meer van deze tijd.

Voor mijn vertrek leek het er heel even op dat Radio 2 interesse had voor mijn solaronderneming. Een wekelijks live-verslag over de voorbije belevenissen kon radioluisterend Vlaanderen misschien wel aan het kastje gekluisterd houden. De interesse stierf evenwel een vroege dood. Ook op de tientallen persdossiers die ik naar diverse TV-productiehuizen stuurde, kwam er nauwelijks reactie. Een gemiste kans, want de manier van reizen toont de wereld op een totaal andere manier. Maar goed, ik ben dan ook geen Gella Vandecaveye of Jeroen Meus.

Wie weet komt daar binnenkort toch verandering in. Alhoewel… Een week geleden liep ik een jonge Amerikaan tegen het lijf. Mijn Ortlieb-rugzak had zijn nieuwsgierigheid opgewekt. We raakten aan de praat en van het één kwam het ander. Alex runt in New York een filmbedrijf en maakt naast muziekclips ook documentaires. Wat aanvankelijk begon met een uitgebreid interview, geregistreerd door twee vaste camera’s, eindigde met een heuse filmopname. In de hoofdstad Vientiane klopte hij namelijk aan bij de TV-dienst, legde er zijn scenario voor en kreeg meteen carte blanche. Twee dagen lang kon hij rekenen op de volle support van een crew van vier man om mij te volgen. Kosten noch moeite werden gespaard. Op de twee draaidag werd er zelfs een film drone ingeschakeld om sfeervolle luchtopnames te maken terwijl ik aan het fietsen was. De uiteindelijke montage zal evenwel niet langer duren dan 6 minuten, maar wordt alvast uitgezonden op de Laotiaanse TV. Of hoe je naar de andere kant van de wereld moet reizen om mensen te overtuigen dat je toch wel iets ‘speciaals’ aan het ondernemen bent…