Waar de tijd lijkt stilgestaan…

Doorheen de jaren heb ik ontdekt dat reizen synoniem staat aan veel ‘niet’ zien. Elke dag opnieuw moet je keuzes maken en als fietser eens te meer. De gekozen route bepaalt je richting, is beslissend voor wat je wel of niet kan ontdekken. Ook al kies je ervoor om al slalommend je einddoel te bereiken, dan nog is de afstand die je op één dag kan afleggen gelimiteerd. Daarenboven zijn er zoveel onverwachte elementen die je fietsschema volledig ondersteboven kan halen. Met smalende nuchterheid blik ik terug op de route die ik met zoveel precisie voor mijn vertrek heb uitgetekend. Ik had beter moeten weten…

Omwille van de hitte verlaat ik de oasestad Nizwa veel later dan voorzien. Mijn voornemen om het bergdorpje Misfah al Abreen te bereiken laat ik dan ook meteen varen. Wat doet het er ook toe wanneer ik aankom? Niemand staat op mij te wachten, althans hier niet. Wegdromend en genietend van mijn gezapige cadans laat ik de wereld aan mij voorbij rollen. Hoe zalig toch om niks te moeten, maar om zoveel te mogen. Een voorbij rijdende wagen toetert me terug tot de realiteit en stopt enkele meters verderop. Het is het Duitse koppel dat ik de dag ervoor in Nizwa heb ontmoet en die bijzonder geïnteresseerd was in mijn fietsreis. Wanneer ze horen dat ik onderweg ben naar Misfah stellen ze meteen voor om mijn bagage in de auto te laden. Voor ik het goed en wel besef, fiets ik vijf minuten later als een pluimgewicht verder. Tja, ik zal nu wel moeten doorfietsen tot in Misfah… Dat is echter buiten de waard gerekend van de fiets. Aan de voet van de beklimming laat de derailleur het volledig afweten. Waar ik al een week voor vrees, is waarheid geworden. Bij het schakelen blijft de ketting tussen één van de zwarte tandwieltjes steken en blokkeert de fiets volledig. Bij nader toezien merk ik dat de derailleur volledig is geplooid en dat één van de tandwielen haast tot op de draad is versleten. De moed zakt me zowaar in de schoenen wanneer ik besef dat al mijn bagage, inclusief al mijn fietsgereedschap, in de koffer ligt van het Duitse koppel. Er zit niks anders op dan de resterende tien steile kilometers te voet af te leggen. Lichtgewicht fietsen, ik zal er in de toekomst toch twee keer over nadenken…

Mijn nachtelijke aankomst en de ellenlange zoektocht naar het hotel waar het koppel mijn bagage heeft gedropt, zorgen ervoor dat ik pas laat op de middag het bergdorpje verken. De verrassing is er evenwel niet minder om. Door een wirwar van smalle steegjes baan ik mij te voet een weg. Het lijkt wel alsof ik in een teletijdmachine ben gestapt die mij tientallen jaren terug in de tijd heeft gekatapulteerd. De tijd is er blijven stilstaan. Een gevoel dat nog versterkt wordt door de huisjes die als het ware tegen de berghelling zijn aangeplakt. Vele zijn onbewoond en vertonen sporen van totale verwaarlozing. De tand des tijds knaagt aan de fundamenten en heeft sommige woonpanden herschapen tot ruïnes. Het lijkt wel alsof alle leven er is uitgestorven. Een waslijn met enkele wapperende kleren ondermijnt mijn gevoel. De kledij getuigt evenwel niet meteen van de laatste modetrend.

Mijn vermoeden over de gemiddelde leeftijd van de bewoners wordt bevestigd door twee stokoude mannen. Ze zitten languit in de schaduw van een overhangende rotsblok. Het zijn de hoofdrolspelers te midden van een wezenloze setting die met de jaren gedoemd is volledig te verdwijnen. Wie Misfah al Abreen nog in zijn puurheid wil ontdekken, samen met zijn handvol bewoners zal zich moeten reppen…