naar het bergdorpje Kala…
Elke reisbeleving verloopt voor één ieder anders en is onlosmakelijk verbonden met de manier waarop je je verplaatst. ‘Reizen’ associeer ik in eerste instantie met het op zoek gaan naar eigenheden die landgebonden zijn. Die kunnen van sociale, culturele, economische en/of politieke aard zijn. Soms ontdek je die vaak wat bizarre trekjes van een land eerder per toeval, omdat ze nu eenmaal op je fietsroute liggen. Andere keren ga je er doelbewust naar op zoek, op aanraden van of omdat je er iets over gelezen hebt. Zo las ik in één van de infobrochures van de toeristisch dienst van Tbilisi dat er in het bergdorpje Kala jaarlijks een groots, religieus feest plaats vindt ter ere van Saint Kvirike. Reden genoeg om mijn stalen ros in die richting te sturen.
Vaak zijn dergelijke evenementen de ideale plekken om diverse aspecten van Georgië te ontdekken. Naast het puur religieuze heeft het gebeuren ook een sociale en culturele waarde. Van zowat overal in het land komen bewoners afgezakt naar het bergdorpje Kala, niet met honderden, maar met duizenden pelgrims. Saint Kvirike staat dan ook bekend als de patroonheilige van de landbouw die zowel mens al dier toebedeelt met vruchtbaarheid.
Ik heb deze keer geen inschattingsfout gemaakt inzake af te leggen weg en/of moeilijkheidsgraad, maar de factor regen heb ik echter wel over het hoofd gezien. Op de laatste etappe naar het bergdorpje Kala troepen grote donderwolken samen. Met de regelmaat van de klok zetten de hemelsluizen hun deuren wagenwijd open. Fietsen in de regen is sowieso geen pretje. Het is echter niet zozeer het kletsnat gevoel dat me zorgen baart, maar wel de nog af te leggen kilometers. De hevige regen tovert het wegdek van keien, stenen en aangestampte aarde in een mum van tijd om tot een modderbad. Naarmate de tijd verstrijkt, lijk ik meer en meer te dansen op de fiets. Neen geen tango, of foxtrot, maar een wals waarbij zowat alle tegels van de dansvloer worden verkend. Op de pittige hellingen is het hek zowaar helemaal van de dam. De watermassa stroomt er in beekjes naar beneden en noodzaakt me meermaals om af te stappen. Omarmd met mijn danspartner zetten we de dans verder, schoorvoetend en onzeker alsof we een initiatieles volgen. Het onvoorziene natuurelement maakt de fietstocht extra zwaar en met de moed der wanhoop zie ik hoe de tijd vlugger vordert dan de reeds afgelegde weg. De regen houdt niet op, maar ik blijf me vastklampen aan mijn eindbestemming, het bergdorpje Kala. Zou ik dan toch geboren zijn met die West-Vlaamse vastberadenheid? Om 11u ’s avonds en kleddernat fiets ik het dorpje binnen. Op de toegangsweg staan reeds enkele auto’s geparkeerd. Een groepje mannen schuilt onder een plastieken zeil terwijl ze zich tegoed doen aan zelf gebrouwen wijn, kaas en brood. Even later vervoeg ik het gezelschap. De wijn smaakt als hartverwarmende chocolademelk en het brood en kaas als een vijf sterren gerecht. Pas twee uur later en benevelt door regen en wijn zoek ik een plekje om mijn tent op te zetten. Verdorie, reeds 1 uur over middernacht. Nu maar hopen dat het religieuze feest niet op een onchristelijk vroeg uur losbarst…
Wat een uithouding en steeds maar verder en verder en zo komt je dichter en dichter thuis. Grts