Ontmoetingen…

We hebben het wondermooie Qeshm-eiland verlaten en zetten koers naar de cultuur-historische stad Bam, een slordige 400 km verder. Naast het vrij drukke verkeer valt ons ook de relatief goeie staat van de weg op. In de mate van het mogelijke proberen we alternatieve wegen in te slaan om zodoende de drukte te vermijden. Onze verschijning op de openbare weg zorgt voor de nodige hilariteit. Om de haverklap worden we toegezwaaid of begroet door een vrolijke, toeterende claxon. Wanneer een wagen vertraagd en zijdelings naast ons komt rijden, dan kunnen we er prat op gaan dat we andermaal worden gedigitaliseerd. Wij zijn ongetwijfeld het meest gefotografeerde fietsend duo van Iran. Misschien moeten we er toch eens munt proberen uit te slaan 😉

Niet alleen op de weg hebben we leuke ontmoetingen, ook langs de kant van de weg worden we met open armen ontvangen. Meermaals worden we uitgenodigd op de thee. Het lurken aan de waterpijp maakt veelal deel uit van de theeceremonie. We laten de toevalligheden met plezier op ons afkomen en genieten mateloos van elk onverwacht moment. Op de lange fietstocht naar Bam worden we zelfs heel even naar een verlaten zwembad geloodst. De verfrissende duik op het heetst van de dag voelt hemels welkom aan. Bij aankomst in het stadje Ziyarat Ali worden we zelfs opgewacht door de lokale TV. De tam-tam had ons reeds aangekondigd. Spontaan wordt ons een kamer met sanitair comfort gratis aangeboden. We moeten eerlijk bekennen dat we overdonderd zijn door zoveel gastvrijheid.

Of we de escorte van de politie gedurende 160 kilometer moeten interpreteren als een vorm van gastvrijheid, is ons nog steeds niet duidelijk. Bij het verlaten van het stadje Ziyarat Ali worden we geflankeerd door een politiewagen, één agent en twee bewapende soldaten. Aanvankelijk vinden we het best leuk en spannend. Hun aanwezigheid werkt ook als een ideale verkeersdrempel. Wanneer het tot ons doordringt dat de patrouilles om de twintig kilometer worden vervangen door een andere, beginnen we ons toch vragen te stellen. Worden we geëscorteerd omwille van de onveiligheid in de regio of is het uit sympathie? Het voelt ambigu aan. Het is een beetje zoals het verhogen van meer blauw in de straten. Hun verhoogde aanwezigheid wekt bij mij niet meteen een gevoel van veiligheid op, maar eerder het tegendeel. We proberen de intentie van onze escorte te achterhalen, maar bij gebrek aan enige kennis van het Engels blijft het gissen. Een bepaalde patrouilles nodigt ons zelfs in hun kazerne uit voor een siësta. Een korte fotoschoot vormt geen enkel probleem. Onze aankomst in de stad Jiroft zorgt heel even voor wat verkeerschaos. Een man van middelbare leeftijd op tweetakt motor komt ons vergezellen. Niet zozeer uit sympathie, maar eerder om ons erop te wijzen dat ons fietsplunje niet strookt met de gedragscodes inzake kledij. Het is de eerste kritische noot sinds onze aankomst. Zou Iran dan toch niet zo open minded zijn als we denken? Wordt vervolgd…