Fietsen als God in Frankrijk…
De start van ‘The Suntrip’, het ecologisch fietsavontuur van Frankrijk naar Chambéry, ligt alweer een week achter mij. Onder veel mediabelangstelling werd het startschot gegeven op het terrein van Savoie Technolac, hét researchpark bij uitstek inzake zonne-energie. De sfeer was gemoedelijk, het weer zonovergoten. De eerste twee dagen waren pure verwennerij met bevoorradingspunten en een heerlijke maaltijd op het einde van de rit. Fietsen zoals God in Frankrijk, weet je wel…
Niet alle deelnemers delen mijn mening. Het viel me op dat er nog behoorlijk werd gesleuteld aan de fietsen. Christiaen en Elvira lieten zelfs in allerijl nog een nieuw wiel met motor overkomen en Marie-Claire deed –net als vele andere ‘suntripers’ – verwoede pogingen om haar solartrailer rijklaar te krijgen. Een maat voor niets, want nog voor de beklimming van le col ‘Petit St-Bernard’ ging ze met fiets en al tegen de vlakte. De gevolgen waren rampzalig. Trailer en zonnepanelen waren onbruikbaar. Verdere deelname haast onmogelijk. Avonturiers hebben evenwel een speciaal karakter, zijn vastberaden en eigengereid. Marie-Claire had nog een hoger doel na te streven. Door de organisatie was ze aangetrokken om Tom Papay te helpen. Tom geraakte tien jaar geleden door een auto-ongeluk verlamd aan de onderste ledematen. Geparalyseerd voor het leven bleef hij niet bij de pakken zitten, integendeel. Tien jaar later gaat hij de uitdaging aan om met een handbike een traject van 7500 km te overbruggen. Omdat het er heel even naar uitzag dat zijn verzorgster Marie-Claire moest afhaken, stond ook zijn verdere deelname op de wip. Tom is van het soort dat niet wil opgeven. Het leven heeft hem al genoeg ontnomen. Ik weet als geen ander wat het is om een droom na te streven. Voor ik het goed en wel besefte had ik –samen met mijn fietsmaat Dirk uit Gent- de plaats van Marie-Claire ingenomen.
Vier dagen trokken we met elkaar op, deelden hoogtes en laagtes, maar vooral veel vriendschap. Het was niet altijd even makkelijk. De onbezonnenheid van het reizen was niet voor de hand liggend. Het fietsritme lag me soms te laag en de dag afstanden te klein. Ik ben gebonden aan visums en datums. Uiteindelijk ben ik opnieuw alleen on the road en zo wil ik het ook houden. Als eenzame fietser, steeds onderweg, steeds belevend. Ik blik terug op een paar fantastische ontmoetingen, zonovergoten gastvrijheid en een zalig vakantiegevoel. Morgen fiets ik Hongarije binnen, na België, Frankrijk, Italië en Slovenië mijn vijfde land op rij. Benieuwd hoe ik daar zal worden onthaald met mijn solarbike…
Voor enkele sfeerfilmpjes klik op de link videoreisdagboeken.
Blij je af en toe te kunnen volgen op je rit…Heel mooi en vlot geschreven…uitnodigend te lezen tot de laatste letter. Ik wens je heel veel moed, veel zon, aangename tochten en boeiende contacten onder weg…We volgen op afstand…
Groetjes
nogmaals wensen wij U het allerbeste
Raf en Rita