Een moeilijke start…
Problemen komen zelden alleen. Als er één probleem opduikt, volgt haast automatisch een ander. Soms lijkt het wel een sneeuwbaleffect en heb je het gevoel dat er nimmer een eind aan komt. Na de valse start (wegens andermaal technische problemen) bij ons vertrek uit Astana (hoofdstad van Kazakhstan) waren we eindelijk vertrokken. Vier dagen lang bonden we de strijd aan met moeder natuur. We trotseerden felle tegenwind en hevige regenbuien. In Pavlodar werden we opgewacht door Andrey, een vriend van de fietsenzaak uit Astana. Hij regelde een bescheiden hotel en nodigde ons ’s avonds uit op restaurant. Een ‘heerlijke’ verwelkoming na de soms lange en monotone fietsdagen.
’s Anderdaags ontwaken we met een serieuze kater. Niet omwille van het teveel aan alcohol, maar omwille van de ontdekking dat er iets grondig mis is met de data van ons visum voor Mongolië. Ondanks onze gezamenlijke aanvraag op het consulaat van Mongolië te Brussel heeft men een andere entry-datum ingevuld op het paspoort van Lies. Als ze zich niet voor het eind van de maand augustus aanmeldt aan de Mongoolse grens vervalt haar visum. In fietsdagen uitgerekend betekent dat we slechts 6 fietsdagen hebben om een afstand van 1305 km te overbruggen. Een onhaalbare kaart, omdat we minstens 450 km doorheen het Russisch gebergte moeten fietsen. Er zit niks anders op om vervoer te zoeken. Met hulp van Andrey slagen we erin om ’s avonds een bus te nemen naar Barnaul, een goeie 600 km verderop. Dankzij de goodwill van de chauffeur en de bemiddelingspogingen van Andrey vinden ook onze tandem en trailer hun plaats in de bagageruimte. De rit duurt welgeteld 11 uur, mede door het slechte wegdek en de twee grensovergangen, Kazakhstan en Rusland.
Volledig geradbraakt starten we om 7u ’s morgens onze fietsdag. Ondanks het tekort aan slaap en de zware bewolking, valt het fietsen mee. Het wegdek ligt er goed bij en we halen vlotjes een gemiddelde van 24 km per uur. In de namiddag vinden we net op tijd een schuilplaats voor een plaatselijke onweersbui. Op 10 km voor aankomst in Bysik slaat het noodlot evenwel toe. Tijdens een lichte afdaling knapt het aanhechtingssysteem van de trailer doormidden. In volle vaart en met zijn ganse gewicht ramt de solartrailer de achterkant van de fiets. Ik kan met moeite de fiets in balans houden. De ravage is aanzienlijk: een gebroken metalen aanhechtingsplaat, een gebroken spaak en een derailleur die compleet naar de vaantjes is. De moed zakt me zowaar in de schoenen. Verder rijden is geen optie en zo zien we ons genoodzaakt om al liftend de stad te bereiken. We vinden relatief snel een chauffeur die ons met hebben en houden bij een hotel dropt die voornamelijk door truckers wordt aangedaan. ’s Anderdaags blijkt het de ideale plek te zijn om de nodige herstellingen uit te voeren. Het vinden van een geschikte derailleur heeft meer voeten in de aarde, maar uiteindelijk vinden we toch het nodige.
Ondertussen tikt de klok verder en hebben we alweer een dag verloren. We overlopen alle mogelijke alternatieven om toch nog tijdig Mongolië te bereiken. Veel keuze is er niet. Ofwel fiets ik alleen verder tot aan de grens met Mongolië en neemt Lies morgen een minibus tot aan de grens. Ofwel zoeken we een truckchauffeur die ons met fiets en trailer tot over het Russisch gebergte kan brengen. Het ziet ernaar uit dat het nog spannende dagen zullen worden…
Bekijk ook het kort sfeerfilmpje: Problemen in het kwadraat…