Een fatale dag…

Zelfs op reis verloopt het al eens niet zoals je hoopt. De voorbije dagen is mijn blik op Vietnam een vensterbreed groot. Vanop mijn tweepersoonsbed op de eerste verdieping kijk ik naar het dagdagelijkse leven dat zich onder mij afspeelt. Of beter gezegd… ik probeer mij een beeld te vormen bij de geluiden die ik hoor. Allesoverheersend is het gekets van biljartballen en het rumoerig geluid van mannen die langzaam maar zeker boven hun theewater geraken. Het belendend biljartcafé naast mijn hotel leent zich uitstekend als dagelijks vertier. Op straat zijn het dan weer de voorbij snorrende scootertjes en de toeterende bussen die de boventoon halen. Vooral in de vroege ochtend heerst er in het busstation recht tegenover mijn hotel een drukte van jewelste. De stad Dien Bien Phu ligt op een steenworp van de grens met Laos en is een vaste stopplaats voor reizigers op doorreis. De geluiden van de voorbije dagen worden sinds gisteren ook aangevuld met beelden. Na vier dagen aan bed gekluisterd, zet ik opnieuw mijn eerste passen, schoorvoetend en nog wat wankel. Ik sjok als een hoogbejaarde man over straat. Geluiden krijgen opnieuw vaste vorm. De herkenbaarheid geeft me een goed gevoel.

Na mijn bezoek aan de zondagsmarkt in Bac Ha was ik vorige week gestart met de laatste fase van mijn ontdekkingsronde ten zuiden van Vietnam. Op het programma stond ook een bezoek aan het idyllisch gelegen bergdorpje Sapa. De zware beklimming was evenwel een maat voor niets, want regen en dichte mist waren mijn fietskompanen. De weersvoorspellingen waren niet meteen hoopgevend en dus besloot ik mijn reisroute verder te zetten. Omdat ik nu eenmaal een zwak heb voor alternatieve off-road wegen, ver weg van de toeristische paden, spoorde ik mijn fiets een alternatieve weg op, dwars door het gebergte. Niet meteen de makkelijkste, maar zeer zeker de mooiste route. Het asfalt veranderde in aangestampte aarde met putten en bulten. Mijn trailer slingerde zich hotsend en botsend en uiterst moeizaam de hoogte in. Mijn inspanningen werden opgevrolijkt door bergbewoners die mijn fietspad kruisten. Momentopnames van nauwelijks enkele luttele minuten, maar die me overtuigden in de ingeslagen weg. Wegenwerkzaamheden maakten de tocht extra lastig. De route veranderde vaak in een modderpoel en noodgedwongen moest ik stukken te voet en al duwend afleggen. De liefelijke kleine dorpjes met hun mini-marktjes waren een welkome afwisseling. Het stijgingspercentage bleef echter als een jojo op en neer gaan. Steeds vaker moest ik mijn reserves aanspreken en ook de motor van de fiets kon nauwelijks nog de hellingen bedwingen. En toen gebeurde het… De controller van de motor raakte oververhit. Een witte kleine rookpluim was het allerlaatste teken van leven…

De afstand tot de eerst volgende stad van enige betekenis was nog 28 km verwijderd, met een te overbruggen hoogteverschil van 850 meter. De enige passanten die mijn pad hadden gekruist, waren bergbewoners. Te voet of per scooter, onderweg tussen ergens en nergens. Het was elf uur in de ochtend. Ik sprokkelde alle moed bijeen en begon te stappen of beter gezegd, te duwen en te sleuren. Twintig meter, tien, vijf, twee,… De middagzon leek plots verschroeiend heet. Achter elke haarspeldbocht lag een nieuwe, hoger en nog hoger. Ik voelde mijn krachten met het kwartier afnemen. De kilometers kropen voorbij. Op twee uur tijd had ik nauwelijks drie kilometer afgelegd. Dit was zinloos, maar wat was het alternatief? Ik zette me langs de kant van de weg, leeg en uitgeput. Mijn ogen werden vochtig en voor het eerst vervloekte ik de ganse solaronderneming. Ik besefte eens te meer dat de trailer te zwaar was voor dergelijke expedities. Het gewicht was omgekeerd evenredig voor de energie die het opleverde. Mijn twijfels over het ganse ‘solarverhaal’ werden nog maar eens versterkt. Wanneer alle omstandigheden ideaal zijn (weer, route, rendement, …) dan is het rijden op zonne-energie een feest. Hier in Azië is het een nachtmerrie. Dagenlang breekt de zon nauwelijks of niet doorheen het tropisch wolkendek. De wegen zijn vaak in staat van ontbinding en de zonnepanelen kreunen en kraken zich de vernieling in. Twee weken terug heb ik vastgesteld dat één van mijn zonnepanelen volledig stuk is. De kapotte motor was de druppel die de emmer deed overlopen. Maar goed, zitten kniezen en bij de pakken blijven zitten, was geen optie. Uiteindelijk bedacht ik een lumineus idee te hebben. Ik diepte mijn stalen anti-diefstal kabel uit één van mijn fietstassen en vroeg een voorbijrijdende scooter om een lift. Even later zoefde ik als een raket de hoogte in. Ik moest evenwel alle zeilen bijzetten om evenwicht te houden. Mijn stuurbehendigheid werd flink op de proef gesteld. Ik hoorde hoe de trailer als een stuurloos schip achter me aan holde. Mijn fiets zwalpte als een verloren drenkeling. Nog heel even, nog enkele honderden meters…

En toen ging het mis… Tussen twee steile hellingen zat een korte, maar pittige afdaling. Ik moest flink bijsturen en hard op mijn remmen staan. Te hard… Met wanhopige verbijstering zag ik hoe één van mijn remkabels knapte. Mijn fiets schoot als een pijl naar beneden. De stalen kabel werd een slappe koord. Ik scheerde met mijn gevaarte rakelings langs de scooter. De stalen kabel spande zich opnieuw op en snokte mij tegen de vlakte. De scooter en de chauffeur volgden… Fietstassen vlogen in het rond… De landing voelde keihard aan. Daar lagen we dan, als weerloze lichaampjes. De chauffeur vloekte, ik kreunde… De schade werd opgemeten, maar viel wonderwel nog mee. Alleen mijn zeer pijnlijke linkervoet baarde me grote zorgen. Ik voelde meteen aan dat er iets niet in orde was. Ondertussen was ik op acht kilometer van het dorp genaderd. Ik verving de remkabel en zette mijn tocht verder, een lange afdaling tot aan de stad Dien Bien Phu. Een hoteleigenaar bracht me wat later per scooter naar het hospitaal of wat daarvoor moest doorgaan. Drie verpleegsters en één dokteres inspecteerden de opgelopen schade. Het verdict was hard, maar verwacht: een zwaar gekneusde enkel. Ik kreeg een week ‘vakantie’ voorgeschreven…