I Muvrini: zingen voor een betere wereld…
Ik heb een passie voor het woord, voor magistrale klanken en schilderachtige filmbeelden. Wie de gave bezit om woorden, klanken en beelden samen te brengen tot één kosmopolitisch geheel, dwingt respect af. De Corsicaanse muziekgroep ‘I Muvrini’ bezit die gave als geen ander. Vorige week had ik de kans om ze nog eens live aan het werk te zien en geloof me: ze blijven verrassen!
Elk optreden voelt aan als een sprookje: warm van binnen en symfonisch groots naar buiten toe. Woorden overheersen, muzikale woorden over grond en broederschap, over idealisme en sociale bewogenheid. De groep heeft zijn wortels in Corsica, een eiland dat zijn ligging tegen heeft. Gewrongen tussen Frankrijk, Italië en de kust van Noord-Afrika werd het eiland Corsica een speelbal van boze machten. Uit de nationalistische drang om hun erfgoed te bewaren ontstond I Muvrini. Hun erfgoed is hun taal, hun polyfone zang die ze van bij de geboorte meekregen, van vader op zoon of zonen. De spilfiguren rond I Muvrini zijn immers de broers Jean-François en Alain Bernardini. Zij strijden tegen het onrecht op de meest vredevolle manier, via hun stem. Ze zingen traag en hard tegelijk, over vrede en broederschap. Ze beschouwen muziek als de enige kunstvorm die erin slaagt om de onderdrukking te overheersen.
Hun frontman, Jean-François Bernardini, roept steevast tweeledigheid op: hij is overtuigd en uiterst kwetsbaar tegelijk. Hij staat vaak alleen vooraan, omgeven door een zee van klank. Eén rode draad vloeit muzikaal van het ene lied in het andere over: ‘De strijd van elke dag om vrij te zijn’. De wijze waarop ze deze strijdvaardigheid vorm geven is magistraal. De zang primeert, statisch, donker en traag. Klanken lijken te bevriezen tot langgerekte noten die je tijd en ruimte doen vergeten. Klanken die onthaasten.
De kenmerken van I Muvrini zijn stilaan bekend: trage, melodieuze klanken die verpakt worden in poëtische teksten waarbij de weemoed een constante aanwezige ondertoon vormt. Op de achtergrond van dit muzikaal festijn tonen videobeelden hun geliefde Corsica: bergachtige, oude dorpjes, stromende beekjes, schaapherders, … De beelden illustreren veel meer dan mooie plaatjes. Ze willen met trots aantonen waar ze vandaan komen en brengen hun dorp, hun gezangen, hun liederen mee naar een vredevolle mondiale picknick.
Opvallend is ook dat de frontman, Jean-François, meer en meer een kosmopolitische levensbeschouwing uitdraagt tijdens zijn concerten. “Nous chantons quelque chose de plus grand que la Corse. J’ai le sentiment que nous répondons à une soif de diversité, de quelque chose de profond, qui nourrit, qui élève les cœurs. Un besoin universel.”
De laatste jaren sijpelen ook thema’s als ecologie en duurzaamheid voor de planeet meer en meer in zijn repertoire. I Muvrini ijvert niet alleen voor zijn eigen geliefde Corsica, maar voelt zich ook verbonden met de Amazone-indianen en volkeren waar ook ter wereld die moeten strijden tegen het onrecht. “Verantwoordelijk zijn, is je betrokken voelen bij ellende waarmee je niets te maken lijkt te hebben”. De mosterd heeft hij ongetwijfeld gehaald van Antoine de Saint-Exupery, de auteur die eeuwig verbonden zal blijven met ‘Le Petit Prince’. Jean-François is ongetwijfeld zo’n kleine prins, maar dan één met wereldse idealen…