Voor één keer voel ik me als een echte backpacker, gebonden aan tijd en ruimte. Het reisritme van een backpacker wordt bepaald door tijdschema’s van openbaar vervoer. Ze hoppen bus op, bus af, trein op, trein af en heel tussendoor zit er ook wel eens een boottrip tussen. Als fietser ben je niet gebonden aan deze strikte verplaatsing in tijd en ruimte. Vakantie- of wereldfietsers bepalen zelf hun reisritme. Deze luxe geeft het reizen een totaal andere dimensie, want wij kiezen zelf onze route, ons vertrekuur,… Ik voel het als een voorrecht om op die manier te kunnen reizen, want doordat we geen pionnen zijn die zich als een kudde verplaatst, is het gevoel van vrijheid alomtegenwoordig. Maar voor één keer moet ik me dus wel schikken naar een opgelegd tijdschema, want de slowboat richting Luang Prabang vertrekt stipt om 9u.
In Laos is tijd een rekbaar begrip. Zoals verwacht tikt de klok dik tegen tien uur aan wanneer de motor sputterend in gang schiet. De boot is voor negentig procent bevolkt door backpackers. Het gros ervan is gisterenmorgen vertrokken vanuit Huay Xai (net over de grens met Vietnam) om vervolgens in twee dagen de stad Luang Pabrang te bereiken. Ik heb bewust gekozen om de boottrip te beperken tot één dag. Het bootgevoel op de Mekong kan je perfect ervaren in een paar uur tijd en daarenboven valt er op zo’n boot niet echt veel te beleven. De enige animo momenten vinden plaats wanneer de slowboat heel kort aanmeert om locals te laten in- en/of uitstappen. Je kan er prat op gaan dat er dan aan de oever een handvol kinderen de toeristen toezwaaien of hun zelfgemaakte armbandjes komen te koop aanbieden. Op één bepaalde plaats lijkt het wel alsof de Mekong is omgetoverd tot een waterpretpark. Onder het fotogenieke oog van menig toerist halen kinderen hun beste capriolen boven. Zalig om te zien: een glunderende kinderwereld vol genot.
Naarmate de dag verstrijkt, begint de slowboat meer en meer te schommelen. Niet dat de Mekong een woelige rivier is, eerder integendeel. Het schommelen wordt veroorzaakt door de lading en de passagiers die sinds ons vertrek zowat verdubbeld zijn in aantal. Voor de bewoners langs de Mekong is de slowboat vaak hun enige toegang tot de buitenwereld. De Mekong is de plaats waar het leven van heel wat Laotianen zich afspeelt. In de stromende modderpoel wordt de sla gewassen, maken kinderen halsbrekende capriolen en zoeken vissers naar proviand. De roestbruine rivier stroomt letterlijk als een rode draad door hun leven.
Na zeven uur stroomafwaarts te varen, bereiken we uiteindelijk ons eindpunt, Luang Prabang. De opluchting bij veel backpackers na twee dagen dobberen, is hoorbaar. Ik van mijn kant ben eerder ontgoocheld. Er liggen minstens honderd treden tussen de aanlegsteiger en de openbare weg. Maar in Laos hoef je je nergens druk om te maken. Nog voor ik goed en wel voet aan wal heb gezet, sjouwen vier Laotianen mijn trailer de hoogte in. Als er een centje bij kan verdiend worden, dan zijn de Laotianen er als de kippen bij. Ik kan ze geen ongelijk geven.