Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet zo hou van die besloten anonimiteit van hotels. Ik verlies er de affiniteit met het land waar ik doorheen fiets. Hotels voelen aan als een bastion, een plek waar je je afsluit van wat er zich buiten afspeelt. Toegegeven, ze ademen een gevoel van cocooning, van veiligheid. Maar heb je dat niet in elk hotel, eender waar ter wereld? Neen, het liefst zet ik mijn tent ergens in de wijde natuur of nog beter, op het terrein van een local. De kans dat je een boeiende avond tegemoet gaat, is niet onwaarschijnlijk. Dat is ook meteen de hoofdreden waarom ik uiteindelijk besluit om terug mijn eigen pad te kiezen. Het was aangenaam om een stukje samen met Lionel te fietsen, maar ik miste de voorbije dagen ook het echte reisgevoel. Misschien zit ik iets te complex in elkaar om lange tijd samen met iemand op te trekken 😉

Net voor ik het grondgebied verlaat, breng ik de laatste avond door bij een jong koppel. Ze spreken vrij goed Engels en dat maakt de communicatie toch wat gemakkelijker. Meer nog, ze leren mij een stukje geschiedenis ontdekken dat mede door de slechte economische toestand terug aan de oppervlakte komt drijven. Zo ontdek ik dat Oekraïne in de jaren 1932-1933 (dat toen nog onderdeel was van de Sovjet-Unie) te kampen had met een gigantische hongersnood met desastreuze gevolgen. Aan de basis lag het vijfjarenplan van Stalin die kost wat kost de landbouw wou collectiviseren. De boeren werden onder dwang verplicht om samen te werken in kolchozen, collectieve boerderijen die moesten opereren in het belang van de regering. Wie daartegen in opstand kwam, werd zwaar gestraft. Niet alleen werd alles wat ze verbouwden geconfisqueerd, maar kregen ze ook geen voedsel. Tot overmaat van ramp werden miljoenen boeren gedeporteerd naar Siberië. De schattingen lopen fel uiteen, maar vermoedelijk ligt het dodental van de Holodomor (zoals de hongersnood hier wordt genoemd) tussen de 2,5 tot 5 miljoen. Omdat het een doelbewust opzet was van de regering van de Sovjet-Unie om het Oekraïnse volk te vernietigen werd twaalf jaar geleden de Holodomor officieel tot ‘genocide’ bestempeld. Sinds 2006 is er eind november een officiële herdenkingsdag in het leven geroepen om de slachtoffer te herdenken. Of hoe een zwarte bladzijde uit de geschiedenis decennia na de feiten toch nog aandacht krijgt.