grenzeloze gastvrijheid
Reizen per fiets is veel meer dan ‘onderweg zijn’, veel meer dan een verplaatsing van punt A naar punt B. Het is een beleving waarbij mijn zintuigen mijn gids vormen en de passanten onderweg mijn kompas. Ik merk dat de voorbije weken mijn reisritme beduidend lager ligt. Is de oorzaak de haast ondraaglijke hitte, de wijze waarop ik als een zwerver het land verken of zit de grenzeloze gastvrijheid van Oman er voor iets tussen? Ongetwijfeld is het een combinatie van factoren.
Dat de temperaturen me parten spelen, hoeft geen betoog. Fietsen onder een loodzware zon van net boven de veertig graden is niet bepaald een pretje te noemen. Ik fiets dan ook hoe langer hoe meer tijdens de daluren. Omdat de prijzen van hotels (minimum 30 euro per nacht) niet binnen mijn reisbudget passen, leef ik hier als een echte zwerver. Slapen doe ik op de meest ondenkbare plaatsen: bushokjes, op de trappen van moskeeën, op het strand, langs de kant van de weg, op de stoep van een winkel, … Omdat de temperaturen ook ’s nachts blijven zweven rond de dertig graden, zet ik zelden mijn tent op. Mijn slaapmatje past wonderwel in elk hoekje. Bij mijn vorige lange fietsreis (2006-2009) overviel me telkens weer de panische angst om geen goed weggedoken slaapplekje te vinden. Tegenwoordig treedt er een vorm van berusting op. Een slaapplaats zoeken is haast bijzaak geworden. Daar waar ik vroeger op zoek ging naar de meest afgelegen plekken om toch maar niet opgemerkt te worden, heb ik nu eerder de neiging om mijn slaapmatje uit te rollen te midden van een marktplein. Hoe meer voorbijgangers me zien liggen, hoe veiliger en comfortabeler ik me voel. Me wassen doe ik doorgaans in het sanitaire blok van een moskee of in de toiletten van een coffeeshop. Het is basic reizen, maar het went wonderwel snel.
De haast onvoorstelbare gastvrijheid van de bevolking van Oman speelt ongetwijfeld een dominerende rol in mijn reisritme. Er gaat geen dag voorbij of iemand nodigt me wel uit op de thee. De kleverige smaakvolle dadels ontbreken daarbij zelden. Hun openheid en vrijgevigheid naar vreemdelingen toe heeft misschien ook iets te maken met hun religie. Een siësta in de schaduw van een moskee eindigt bijna steevast met een aangeboden, dankbare lunch. Op een bepaalde dag werd ik zelfs wakker met een zak vol proviand naast me. Ik heb toen maar eens voor alle zekerheid een spiegel opgezocht om me te vergewissen of ik er niet teveel uitzag als een clochard…
Ook ‘on the road’ ontbreekt het niet aan spontane uitnodigingen. Deze vaak kortstondige ontmoetingen vormen vaak de ontbrekende puzzelstukken om een land ten voeten uit te ontdekken. Mijn ontmoet met Ismael liet me binnentreden in de wereld van kamelendrijvers. Wat begon met een spontane thee uitnodiging mondde uit in het bijwonen van een authentieke kamelenrace…
Het is nog schemerdonker wanneer we ons naar de renbaan begeven. In de verte ontwaar ik een gewemel van schimmen. Bij aankomst kan ik mijn ogen niet geloven. Wel honderd kamelen worden klaargemaakt om zich met elkander te meten. Naast heel wat Omani’s merk ik ook opvallend veel Bengalen en Pakistani’s op. Zij zijn hier aan de slag als kamelenverzorgers. Er heerst een drukte van jewelste. Terwijl de volgwagens hun positie innemen, zie ik hoe de kamelen worden gezadeld. Tot mijn grote verbazing stel ik vast dat men op de rug van de ranke beesten een robotje plaatst met een ingebouwde zweep. Vanop afstand worden die bestuurd. De invoering van de robots kwam er na een verbod op minderjarige jockeys tijdens kamelenraces in de Verenigde Arabische Emiraten. Pakweg tien jaar geleden werkte een duizendtal jongetjes, nauwelijks ontgroeid uit de luiers, als kamelenjockey. De vel-over-been pluimgewicht-kindjockeys waren de ideale berijders. Deze vorm van kinderarbeid stootte evenwel wereldwijd op fel protest. Mensenrechtenorganisaties klaagden vooral de wantoestanden aan. Omdat elke gram telde, werden kindjockeys vaak ondervoed. De uitvinding van de robots heeft gelukkig een einde gesteld aan deze wanpraktijken.
Twee uur lang ben ik getuige van een ongewoon spektakel. Zittend in één van de vele volgwagens zie ik hoe kamelenraces deel uitmaken van hun cultuur. Het is meer dan puur vermaak. Hier worden de beste kamelen geselecteerd. Ze worden veelal opgekocht door tussenpersonen die contacten hebben met schatrijke oliesjeiks uit de Arabische wereld. Wat de kamelendrijvers hier verdienen is uiteindelijk maar een peulschil in vergelijking met het grof geld dat wordt ingezet tijdens grote wedstrijden. Het plezier en de begeestering is er echter niet minder om. Ik kijk vanop de zijlijn toe naar een voor mij onbekende wereld. Terwijl ik geniet van dit enig schouwspel besef ik andermaal: reizen per fiets is uniek en grenzeloos!
Hilarisch die robotjockeys… Kamelen drones.