Een ongewone slaapplek…

Ik haat ze, vliegtuigen. Enerzijds omdat de eerste vliegtuigmaatschappij die fiets minded is nog boven de doopvont moet worden gehouden en anderzijds omdat ik vaak in de laatste twintig minuten van de vlucht door een hel ga. Ook nu weer heb ik prijs. Terwijl het vliegtuig de lange, tergend trage landing inzet, voel ik hoe de luchtdruk in de cabine stijgt. De ontstane onderdruk in mijn middenoor stuurt pijnscheuten naar mijn hersenen. Enkele minuten later zit ik onrustig heen en weer te schuiven op mijn passagierszitje. Het liefst zou ik het willen uitschreeuwen, heen en weer lopen in de cabine en de hand van de stewardess vasthouden tot ze zelf een appelflauwte krijgt. Gelukkig loopt het allemaal niet zo’n vaart. Na de landing stabiliseert de situatie zich vanzelf alsof er niks is gebeurd.

Iets waar ik minder aan gewoon ben, is de massale belangstelling die mij te beurt valt bij het uitpakken van de fiets. In de aankomsthal van de relatief kleine luchthaven van Muscat (hoofdstad van Oman) staren minstens honderd donkere ogen me aan. Ze volgen elk geringste beweging. Haast stilzwijgend kijken ze toe de fiets zijn ware gedaante aanneemt. De verbazing groeit met de minuut. Klokslag één uur ’s nachts is de fiets vertrekkensklaar. Omdat ik geen zin heb om in holst van de nacht op zoek te gaan naar een slaapgelegenheid, besluit ik in de luchthaven te overnachten. Andermaal sla ik de Omani’s met verstomming wanneer ik twintig meter verderop mijn slaapmatje en slaapzak uitrol. Met ongeloof kijken ze me aan. ‘Sorry guys, it’s one ó clock in the night, time to sleep!’ Ik wens eenieder een goedenacht en wikkel mijn vermoeide lichaam in de slaapzak. Onder het wegdeemsterend geroezemoes van luchthavengeluiden val ik in een diepe slaap. Mijn eerste nacht in Oman zal ik niet gauw vergeten…