Het zit ons niet mee. Terwijl het volop zomert in Belgenland, krijgen wij hier af te rekenen met regen, bewolking en wind. Met hier bedoel ik dan voornamelijk Tsjechië, Polen, Slowakije en met ons bedoel ik het gros van de deelnemers van de Suntrip. Nu, wat de weersomstandigheden betreft zijn de spelregels voor eenieder dezelfde: geen zon, geen kilometers. Het wispelturige weer zet een beetje een domper op mijn doortocht doorheen Tsjechië, al moet ik wel toegeven dat ik aangenaam verrast ben van het uitgebreide fietsennetwerk. Voor het eerste kruisen ook behoorlijk wat locale en onderweg zijnde vakantiefietsers mijn pad. Het fietstoerisme zit in Tsjechië duidelijk in de lift. En gelukkig maar, want het rijgedrag van de Tsjechische automobilisten is niet meteen om over naar huis te schrijven. Het lijkt wel alsof alle autobestuurders door de duivel op de hielen worden gezeten. Man, man wat rijden die snel! Het aantal gedenktekens van verkeerslachtoffers is dan ook opvallend. In de hoop om snelheidsduivels tot andere gedachten te brengen, staan er her en der politieagenten opgesteld. Of dit veel indruk zal maken, is uitermate twijfelachtig, want bij nader toezien zijn de agenten niet meer dan een kartonnen replica. In welk land heb ik deze strategie nog gezien?
Het druilerige weer maakt ook het kamperen een stuk lastiger. Ik hou er niet van om de ganse nacht gewekt te worden door roffelende regendruppels op mijn tentzeil en al helemaal niet om ’s morgens een zeiknatte tent op te bergen. Ik probeer zo inventief mogelijk een schuilplaats te vinden waar ik fiets en tent droog kan neerpoten. Soms is de ruimte niet groter dan het portaal van een schoolgebouwtje.
Mijn fietsritme daalt naarmate de weergoden zich somberder opstellen zienderogen. In de eerste dagen van de fietsrace reed ik op het gemak een gemiddelde van 150 km per dag. De voorbije dagen moet ik me op het einde van een etappe al tevreden stellen met een goeie 100 km. Ook de rustpauzes worden alsmaar langer. Doordat de zon maar sporadisch doorheen het dichte wolkendek kan piepen, duurt het beduidend langer om de batterij op te laden. Fietsen op zonne-energie, het is niet altijd even evident. Ik ervaar bovendien nog een bijkomend probleem. Het mag dan wel stoer en spannend lijken om met zo’n bijzondere fiets een stuk van de wereld te verkennen, het levert ook zijn beperkingen op. Zo moet ik meermaals enkele prachtige Tsjechische steden links laten liggen. Enerzijds omdat de tijdsdruk van de wedstrijd het niet echt toelaat om te flaneren (China moet bereikt worden op maximum 100 dagen!), maar anderzijds ook omdat die steden geplaveid zijn met kinderkopjes. Mijn fiets en kar stuiteren over zo’n wegdek als een losgeslagen pingpongbal. Grote steden probeer ik sowieso te mijden. Niet alleen omwille van het drukke verkeer, maar evenzo omdat het vinden van een veilige slaapplaats voor tent en kar geen sinecure is. Omdat ik een nieuwe gps wil aanschaffen, moet ik noodgedwongen halt houden in de vrij grote stad Brno. Met zo’n 390.000 inwoners is het zowat de tweede grootste stad van Tsjechië. Het vinden van een betaalbare hostal was geen probleem, maar het parkeren van fiets en trailer had meer voeten in de aarde. Uiteindelijk zat er niks anders op dan de trailer bijna volledig te demonteren om die alsnog veilig te parkeren in de gang. Als ik straks Krakau wil bezoeken zal ik het in ieder geval anders moeten aanpakken…